ΤΟ ΡΗΜΑ ΟΡΙΖΩ ΣΗΜΑΙΝΕΙ : ΔΙΝΩ ΤΟΝ ΟΡΙΣΜΟ ΔΗΛΑΔΗ: ΘΕΤΩ ΕΠ΄ΑΚΡΙΒΩΣ Η΄ ΕΝΤΟΠΙΖΩ ΜΕ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΤΗΝ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΙΝΟΣ (ΠΡΑΓΜΑΤΟΣ Η΄ΟΡΟΥ) ΤΟ ΡΗΜΑ ΑΦΟΡΙΖΩ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ : ΑΦΑΙΡΩ ΤΟΝ ΟΡΙΣΜΟ ΔΗΛΑΔΗ . Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΙΚΟ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΣ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΟΡΙΣΘΕΙ ΥΠΑΡΞΙΑΚΑ ΚΑΙ ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ. ΑΥΤΟΣ Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ: «ΚΑΤ΄ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΚΑΘ΄ΟΜΟΙΩΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΤΟΥ, …..« ΘΝΗΤΟΣ ΘΕΟΣ»,…… «ΝΟΥ ΜΕΤΕΧΟΥΝ ΜΟΝΟ ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ». Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΜΗΤΡΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΤΟΥ. ΑΥΤΟΣ Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΠΑΡΑ ΝΑ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΗΣ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΒΟΥΛΗΣΗ ΤΟΥ. ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ ΤΟΝ ΑΦΟΡΙΣΕΙ; ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΤΟΝ ΟΡΙΣΕΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΤΟΝ ΑΦΟΡΙΣΕΙ. ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΟΜΩΣ ΝΑ ΤΟΝ ΟΡΙΣΕΙ ΩΣΤΕ ΜΕΤΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΑΦΟΡΗΣΕΙ; ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΑΝΕΣ ΓΕΛΟΙΟ ΟΙ ΑΥΤΟΚΛΗΤΟΙ ΕΝΔΙΑΜΕΣΟΙ ΜΕΤΑΞΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΝΑ ΠΡΟΒΑΙΝΟΥΝ ΣΕ ΑΦΟΡΙΣΜΟ…. ΠΟΙΟΝ ΑΦΟΡΙΣΜΟ; ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΡΙΣΜΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΤΟΥ; Η’ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ ΟΡΙΣΜΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΘΕΣΕΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ. ΟΙ ΑΥΤΟΚΛΗΤΟΙ ΕΝΔΙΑΜΕΣΟΙ ΟΡΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΑΦΟΡΙΖΟΥΝ. ΟΡΙΖΟΥΝ ΣΕ ΚΑΤΙ ΑΝΑΠΟΔΕΙΚΤΟ ΚΑΙ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΑΦΟΡΙΖΟΥΝ.
ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΟ ΟΤΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΤΗΡΙΧΘΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΑΙΧΜΑΛΩΤΙΣΟΥΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΙΣ ΒΓΑΖΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΣΚΟΥΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΜΕ ΟΡΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΑΦΟΡΙΣΜΟΥΣ . ΕΙΝΑΙ ΑΝΥΠΑΡΚΤΕΣ ΟΝΤΟΤΗΤΕΣ ΥΒΡΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΥΠΑΡΚΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΦΟΝΕΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΜΙΑΣΜΑΤΑ ΟΣΟΙ ΤΟΛΜΟΥΝ ΝΑ ΕΠΕΜΒΑΙΝΟΥΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΦΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΥΠΑΡΞΕΙΣ. ΕΙΝΑΙ ΜΙΑΣΜΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΒΔΕΛΥΓΜΑΤΙΚΟ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΑΠΟΚΑΛΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ «ΙΕΡΩΤΑΤΟΙ, ΥΠΕΡΤΙΜΟΙ , ΤΙΜΙΩΤΑΤΟΙ ,ΑΓΙΟΙ , ΠΑΤΕΡΕΣ….Κ.Α» ΜΟΛΥΝΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΥΒΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΚΑΙ ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΝΑ ΨΕΛΛΙΖΟΥΝ ΕΣΤΩ ΓΙΑ ΑΦΟΡΙΣΜΟ. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΧΕΙ ΟΡΙΣΤΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΟΝ ΥΠΑΡΞΙΑΚΟ ΤΟΥ ΟΡΙΣΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΒΟΥΛΗΣΗ ΤΟΥ. ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΦΟΡΙΣΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟ ΜΗ ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΘΕΣΗ ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΞΑΡΤΩΜΕΝΟΣ ΣΕ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΑΛΛΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙ. ΕΙΝΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΠΟΥ ΜΠΑΝΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΠΙΑΣΕΙ ΤΗΝ ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ ΜΑΥΡΗ ΓΑΤΑ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ… ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΟΤΙ ΤΗΝ ΕΠΙΑΣΕ. ΕΝΑΣ «ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΠΟΛΥ ΓΝΩΣΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΔΡΑΣΗ ΣΑΡΚΑΖΟΝΤΑΣ ΛΕΕΙ: « χαίρω και σκιρτώ από χαρά, διότι, για να ελπίζω στη σωτηρία μου, έχω στο ενεργητικό μου ένα αφορισμό»
ΠΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΑΠΟΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΑΗΔΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΦΟΡΙΣΜΟ; ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΜΗΝ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΕ ΕΛΛΗΝΑ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΦΟΡΙΣΜΟ;
Το κείμενο του αφορισμού, όπως δημοσιεύθηκε από τον Ηλία Παπαθανασόπουλο στο περιοδικό «Ιστορία» (Ιούνιος 1973), συνοπτικά έχει ως εξής:
Γρηγόριος ελέω Θεού Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης.
Ιερώτατε Μητροπολίτα Ναυπλίου και Άργους και υπέρτιμοι, ευλαβέστατοι ιερείς, τιμιώτατοι κοτζαμπασίδες και χρήσιμοι προεστώτες της επαρχίας ταύτης και της νήσου Σπέτζης, χάρις είη υμίν και ειρήνη παρά Θεού. [...] Αποφαινόμεθα συνοδικώς μετά των περί ημάς ιερωτάτων Αρχιερέων και υπερτίμων, των εν αγίω Πνεύματι αγαπητών ημών αδελφών και συλλειτουργών, ίνα η ρηθείσα Λασκαρίνα, αν μη, άμα το ακούσαι και ιδείν το παρόν ημών συνοδικόν γράμμα, τον Θεόν φοβηθείσα και την αιώνιον κόλασιν εν νω θεμένη, [...] και οι γιγνώσκοντες τους έχοντας και κρύπτοντας πράγματα ή άσπρα του αποθανόντος, [...] οποίοι αν ώσιν, άνδρες η γυναίκες, συγγενείς η ξένοι, ομού αφωρισμένοι υπάρχωσι, και κατηραμένοι, και ασυγχώρητοι, και μετά θάνατον άλυτοι, και τυμπανιαίοι· αι πέτραι και ο σίδηρος λυθείησαν, αυτοί δε μηδαμώς· κληρονομήσειν την λέπραν του Γιεζή και την αγχόνην του Ιούδα, στένοντες είεν και τρέμοντες επί της γης ως ο Κάιν, η οργή του Θεού είη επ’ αυτούς, έχοντες και τας αράς πάντων των απ’ αιώνος αγίων και των οσίων τριακοσίων δέκα και οκτώ θεοφόρων Πατέρων. Η δε ρηθείσα Λασκαρίνα προφανώς ελεγχομένη και τη πεισμονή αυτής εμμένουσα υπάρχοι και έξω της του Χριστού Εκκλησίας, μηδείς εκκλησιάσοι αυτήν, η αγιάσοι, η θυμιάσοι, η αντίδωρον αυτή διδώ, έως ποιήση ως γράφομεν και τότε συγχωρηθήσεται.
αωκ (1820) εν μηνί Οκτωβρίω· ινδικτιώνος θ.
Ο Κωνσταντινουπόλεως Γηγόριος. ,Ο Καισαρείας Μακάριος.Ο Νικαίας Μακάριος, Θεσσαλονίκης Ιωσήφ,Ο Τυρνάβου Ιωσήφ,Ο Κυζίκου Γρηγόριος,Ο Σίφνου ΣαμουήλΙ
ΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ.
ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥ….. ΓΝΩΘΙ Σ΄ΕΑΥΤΟΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΟΛΗ.
ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΟ ΟΤΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΤΗΡΙΧΘΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΑΙΧΜΑΛΩΤΙΣΟΥΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΙΣ ΒΓΑΖΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΣΚΟΥΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΜΕ ΟΡΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΑΦΟΡΙΣΜΟΥΣ . ΕΙΝΑΙ ΑΝΥΠΑΡΚΤΕΣ ΟΝΤΟΤΗΤΕΣ ΥΒΡΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΥΠΑΡΚΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΦΟΝΕΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΜΙΑΣΜΑΤΑ ΟΣΟΙ ΤΟΛΜΟΥΝ ΝΑ ΕΠΕΜΒΑΙΝΟΥΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΦΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΥΠΑΡΞΕΙΣ. ΕΙΝΑΙ ΜΙΑΣΜΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΒΔΕΛΥΓΜΑΤΙΚΟ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΑΠΟΚΑΛΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ «ΙΕΡΩΤΑΤΟΙ, ΥΠΕΡΤΙΜΟΙ , ΤΙΜΙΩΤΑΤΟΙ ,ΑΓΙΟΙ , ΠΑΤΕΡΕΣ….Κ.Α» ΜΟΛΥΝΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΥΒΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΚΑΙ ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΝΑ ΨΕΛΛΙΖΟΥΝ ΕΣΤΩ ΓΙΑ ΑΦΟΡΙΣΜΟ. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΧΕΙ ΟΡΙΣΤΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΟΝ ΥΠΑΡΞΙΑΚΟ ΤΟΥ ΟΡΙΣΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΒΟΥΛΗΣΗ ΤΟΥ. ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΦΟΡΙΣΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟ ΜΗ ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΘΕΣΗ ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΞΑΡΤΩΜΕΝΟΣ ΣΕ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΑΛΛΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙ. ΕΙΝΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΠΟΥ ΜΠΑΝΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΠΙΑΣΕΙ ΤΗΝ ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ ΜΑΥΡΗ ΓΑΤΑ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ… ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΟΤΙ ΤΗΝ ΕΠΙΑΣΕ. ΕΝΑΣ «ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΠΟΛΥ ΓΝΩΣΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΔΡΑΣΗ ΣΑΡΚΑΖΟΝΤΑΣ ΛΕΕΙ: « χαίρω και σκιρτώ από χαρά, διότι, για να ελπίζω στη σωτηρία μου, έχω στο ενεργητικό μου ένα αφορισμό»
ΠΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΑΠΟΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΑΗΔΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΦΟΡΙΣΜΟ; ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΜΗΝ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΕ ΕΛΛΗΝΑ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΦΟΡΙΣΜΟ;
Το κείμενο του αφορισμού, όπως δημοσιεύθηκε από τον Ηλία Παπαθανασόπουλο στο περιοδικό «Ιστορία» (Ιούνιος 1973), συνοπτικά έχει ως εξής:
Γρηγόριος ελέω Θεού Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης.
Ιερώτατε Μητροπολίτα Ναυπλίου και Άργους και υπέρτιμοι, ευλαβέστατοι ιερείς, τιμιώτατοι κοτζαμπασίδες και χρήσιμοι προεστώτες της επαρχίας ταύτης και της νήσου Σπέτζης, χάρις είη υμίν και ειρήνη παρά Θεού. [...] Αποφαινόμεθα συνοδικώς μετά των περί ημάς ιερωτάτων Αρχιερέων και υπερτίμων, των εν αγίω Πνεύματι αγαπητών ημών αδελφών και συλλειτουργών, ίνα η ρηθείσα Λασκαρίνα, αν μη, άμα το ακούσαι και ιδείν το παρόν ημών συνοδικόν γράμμα, τον Θεόν φοβηθείσα και την αιώνιον κόλασιν εν νω θεμένη, [...] και οι γιγνώσκοντες τους έχοντας και κρύπτοντας πράγματα ή άσπρα του αποθανόντος, [...] οποίοι αν ώσιν, άνδρες η γυναίκες, συγγενείς η ξένοι, ομού αφωρισμένοι υπάρχωσι, και κατηραμένοι, και ασυγχώρητοι, και μετά θάνατον άλυτοι, και τυμπανιαίοι· αι πέτραι και ο σίδηρος λυθείησαν, αυτοί δε μηδαμώς· κληρονομήσειν την λέπραν του Γιεζή και την αγχόνην του Ιούδα, στένοντες είεν και τρέμοντες επί της γης ως ο Κάιν, η οργή του Θεού είη επ’ αυτούς, έχοντες και τας αράς πάντων των απ’ αιώνος αγίων και των οσίων τριακοσίων δέκα και οκτώ θεοφόρων Πατέρων. Η δε ρηθείσα Λασκαρίνα προφανώς ελεγχομένη και τη πεισμονή αυτής εμμένουσα υπάρχοι και έξω της του Χριστού Εκκλησίας, μηδείς εκκλησιάσοι αυτήν, η αγιάσοι, η θυμιάσοι, η αντίδωρον αυτή διδώ, έως ποιήση ως γράφομεν και τότε συγχωρηθήσεται.
αωκ (1820) εν μηνί Οκτωβρίω· ινδικτιώνος θ.
Ο Κωνσταντινουπόλεως Γηγόριος. ,Ο Καισαρείας Μακάριος.Ο Νικαίας Μακάριος, Θεσσαλονίκης Ιωσήφ,Ο Τυρνάβου Ιωσήφ,Ο Κυζίκου Γρηγόριος,Ο Σίφνου ΣαμουήλΙ
ΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ.
ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥ….. ΓΝΩΘΙ Σ΄ΕΑΥΤΟΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΟΛΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου