Δευτέρα 30 Μαΐου 2022

Διονύσης Ξένος : Ασημένιος Πρωταθλητής Ευρώπης Καράτε στα 67 κιλά στην Τουρκία! (vid)

 

dionysis xenos paneuropaiko

O Διονύσης Ξένος μετά το χρυσό μετάλλιο πέρυσι στο Πόρτετς, τώρα κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα καράτε της Τουρκίας.

grmmaf banner dromo pros anagnorisi

Ο Διονύσης Ξένος μπορεί να μην κατάφερε να κάνει το back to back στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα καράτε στην πόλη Γκαζιαντέπ της Τουρκίας, όμως παραμένει ένας εκ των κορυφαίων στην κατηγορία των -67κ.

Ο 26χρονος πρωταθλητής του ΑΣ Οδυσσέας, ηττήθηκε στον τελικό από τον Τούρκο Μπουράκ Ουιγκόρ με 4-0, χάνοντας την ευκαιρία να κάνει το δύο στα δύο, καθώς τέτοιες ημέρες πέρυσι γινόταν πρωταθλητής Ευρώπης στο Πόρετς της Κροατίας.

Στη σημερινή ημέρα η ελληνική αποστολή πανηγύρισε άλλα τρία χάλκινα μετάλλια, με τον αδελφό του Διονύση Ξένου, Στέφανο στα -60κ., τη Βίκυ Πανετσίδου στα -68κ. και η Κέλλυ Κυδωνάκη στα +68κ.

https://ufight.gr/karate/8542-dionysis-xenos-asimenios-protathlitis-europis-karate-sta-67-kila-stin-tourkia-video.html?fbclid=IwAR35E_8rLu-ZTc_QifDVybiPxYJAYyGXPa-1OsMzQ8dZTpI09rFEuZphnp4

Κυριακή 29 Μαΐου 2022

«Εάλω η Πόλις - Πάρθεν η Ρωμανία»

 

Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τον Θεόφιλο Χατζημιχαήλ COMMONS WIKIMEDIA


«Αλί εμάς και βάι εμάς, πάρθεν η Ρωμανία!»

Στην Ελληνική ιστορία κανένα άλλο γεγονός δεν προκάλεσε τόση θλίψη και απογοήτευση όσο η άλωση της Πόλης (29 Μαΐου 1453). Η αποφράς αυτή ημέρα συνοδεύτηκε από ένα πλήθος θρύλων, θρήνων και παραδόσεων που αντανακλούν το μέγεθος της απώλειας. Όλα αυτά αποκρυσταλλώνουν με ενάργεια την ψυχική συντριβή που βίωσαν όχι μόνο οι Έλληνες εκείνης της εποχής αλλά και οι μεταγενέστεροι.

«Θρήνος, κλαυθμός και οδυρμός και στεναγμός/ και λύπη, / θλίψις απαραμύθητος έπεσεν τοις Ρωμαίοις».

Οι θρήνοι αυτοί πέρα από τον ιστορικό τους χαρακτήρα (μαρτυρίες) μας βοηθούν να προβληματιστούμε για το εύρος των εθνικών συνεπειών της Άλωσης αλλά περισσότερο για τη συναισθηματική σχέση των Ελλήνων προς το γεγονός αυτό.

Το Βυζάντιο (Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία) πληθυσμιακά υπήρξε μια πολυεθνική αυτοκρατορία και απλωνόταν σε δυο ηπείρους (Ευρώπη – Ασία) και για κάποιο χρονικό διάστημα σε τρεις (Αφρική). Σήμερα πολλοί λαοί – ιδιαίτερα Βαλκάνιοι – επιθυμούν και διακηρύσσουν ότι είναι οι συνεχιστές του Βυζαντίου (πολιτικά ή πολιτισμικά).

Ωστόσο, κανένας λαός παρά «μόνο οι Νεοέλληνες έχουν με την Πόλη (Κων/λη) και την Αγία Σοφιά σχέση φορτισμένη με συγκίνηση και νοσταλγία» (Αρβελέρ «Πόσο Ελληνικό είναι το Βυζάντιο;»)*. Κι αυτό διαφαίνεται καθαρά όχι μόνο από τους θρήνους (προφορικούς και γραπτούς) που ακολούθησαν αλλά κι από τους θρύλους που γεννήθηκαν για το γεγονός της άλωσης αλλά και για την ελπίδα επανάκτησή της. Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, τα τηγανισμένα ψάρια, ο παπάς της Αγίας – Σοφιάς (ημιτελής λειτουργία) και πολλά άλλα καταδεικνύουν το βαθύ πόνο των Ελλήνων αλλά και τη βαθιά επιθυμία για την απελευθέρωση της πόλης, που εκφράστηκε εναργέστατα με το:

«Σώπασε, κυρά Δέσποινα, μην κλαις και μη δακρύζης, πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ’ναι».

Κάποιοι υποστηρίζουν πως το Βυζάντιο δεν ήταν Ελληνικό παρά μια εκδοχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αφού και ο τελευταίος αυτοκράτορας υπέγραφε ως αυτοκράτωρ Ρωμαίων. Εξάλλου κατά την περίοδο της Βυζαντινής αυτοκρατορίας οι Βυζαντικοί αρέσκονταν να ονομάζονται Ρωμαίοι, χρησιμοποιώντας τη λέξη «Έλλην» για τους ειδωλολάτρες – Εθνικούς.

Ωστόσο οι Βυζαντινοί, αν και απέφυγαν τη λέξη «Έλλην» θεωρούσαν εαυτούς – ένιωθαν κληρονόμοι του κλασικού ελληνικού παρελθόντος αφού η πνευματική ζωή ήταν εμπλουτισμένη από το αρχαιοελληνικό πνεύμα, όσο κι αν αυτό πολεμήθηκε από την εκκλησία. Εξάλλου η ελληνική γλώσσα από ένα χρονικό σημείο και μετά (6ος – 7ος αιώνας) αρχίζει να κυριαρχεί στη διοίκηση και στους νόμους «νεαρές». Πολλοί υποστήριξαν πως το «λογισμικό» των Βυζαντινών ήταν καθαρά Ελληνικό, όσο κι αν κάποιοι το αρνούνταν ή το απέκρυπταν.

Σχετικά ο Γεννάδιος Σχολάριος (πρώτος Πατριάρχης) μετά την άλωση της πόλης) δήλωνε εμφαντικά: «Έλληνων τη φωνή, ουκ αν ποτε φαίην Έλλην είναι, δια το μη φρονείν ως εφρόνουν ποτέ οι Έλληνες αλλ’ από της ιδίας μάλιστα θέλω ονομάζεσθαι δόξης. Και ει τις έροιτό με τις ειμί, αποκρινούμαι χριστιανός είναι». Όσο κι αν αυτή η ομολογία ξαφνιάζει, υποδηλώνει το κλίμα που επικρατούσε παραμονές της άλωσης.

Ωστόσο υπήρχαν κι άλλες φωνές που αποκάλυπταν την άλλη πλευρά της εθνικής ταυτότητας των Βυζαντινών και το στοιχείο εκείνο που τροφοδοτούσε τον εθνικό τους αυτοπροσδιορισμό. Κορυφαία φωνή μεταξύ αυτών υπήρξε κι αυτή του Γεωργίου Γεμιστού (γνωστός και ως Πλήθων).

«Εσμέν γαρ Έλληνες το γένος ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί».

Ο παραπάνω διχασμός, παραμονές της άλωσης, δεν ήταν και ο μοναδικός. Η διαμάχη δυτικόφιλων (ενωτικοί) με αυτούς που απέκρουαν κάθε συζήτηση με τον Παπισμό (ανθενωτικοί) επηρέασε καταλυτικά το φρόνημα των υπερασπιστών της Πόλης, αφού ακούγονταν και οι ακραίες ομολογίες του τύπου: «κρειττότερον εστίν ειδέναι εν μέση τη πόλει φακιόλιον βασιλεύον ή καλύπτραν λατινικήν».

Έτσι οι Έλληνες του Βυζαντίου συνειδητοποιούσαν και έχτιζαν την ταυτότητά τους μέσα από τη σύγκρουση με τους Δυτικούς (Παπισμό), αφού η μνήμη των καταστροφών και λεηλασιών που υπέστη η πόλη το 1204 ήταν ακόμη νωπή. Γι΄ αυτό το «τουρκικόν φακιόλιον» για πολλούς λειτουργούσε ως το «μη χείρον βέλτιστον» μπροστά στη «λατινική καλύπτρα».

Μπορεί η ηρωική στάση και πάλη του Παλαιολόγου να μην απέτρεψε το μοιραίο, αλλά στάθηκε η απαρχή της συνειδητοποίησης της εθνικής ιδιαιτερότητας των Ελλήνων τόσο απέναντι στους Δυτικούς όσο και προς τους Τούρκους κατακτητές. Η άρνηση συνθηκολόγησης του Κων/νου Παλαιολόγου κατέστη ιερή παρακαταθήκη για τους υποδουλωμένους Έλληνες. Μόνο το «μολών λαβέ» μπορεί να συγκριθεί με την απάντηση του Παλαιολόγου.

«Το δε την πόλιν σοι δούναι ουκ εμόν εστίν ουτ’ άλλου των κατοικούντων ενταύθα, κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν μη φειδόμενοι της ζωής ημών».

Έτσι μια ήττα (πτώση της πόλης) δεν γέννησε μόνο θρύλους και δεν προκάλεσε μόνο αβάσταχτη λύπη, αλλά αποτέλεσε την απαρχή της γέννησης – δόμησης της νεοελληνικής ταυτότητας. Συνιστά, βέβαια, παραδοξότητα μια τέτοια διαδικασία να τροφοδοτείται από τον πόνο, τη θλίψη και τον οδυρμό.

Αποτελεί, όμως, κοινή παραδοχή πως η εθνική μας ταυτότητα, ως ένα «συνεχές κατασκεύασμα» εμπεριέχει και τέτοια στοιχεία (ψυχικά πάθη, εσωτερικές πληγές, ατομικά οράματα….)

Στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον που γεννά τόσο τον εθνομηδενισμό – κοσμοπολιτισμό όσο κι έναν άγονο – στείρο φονταμενταλισμό οφείλουμε να αντιτάξουμε την εθνική μας «ετερότητα» ενάντια στην ισοπεδωτική «ομοιομορφία».

Στην εποχή της νεωτερικότητας μπορεί να συνιστούν παραλογισμό, εθνική τύφλωση και εθνικό ναρκισσισμό οι ελπίδες να ξαναγυρίσουμε σε αυτά που χάσαμε. Αλλά ας ονειρευτούμε για λίγο και το ανέφικτο, γιατί:

«Η Ρωμανία κι αν πέρασε ανθεί και φέρει κι άλλο».

* Το 493 π.χ. λίγο μετά την καταστροφή της Μιλήτου από τους Πέρσες, ο Φρύνιχος ανέβασε το έργο του «Μιλήτου Άλωσις» με το οποίο αναπαριστούσε τις συμφορές που έπληξαν τους Μιλησίους. Οι Αθηναίοι ξέσπασαν σε κλάματα και τιμώρησαν τον Φρύνιχο με πρόστιμο 1.000 δραχμών, επειδή τους θύμισε «Οικεία κακά» και «μηκέτι μηδένα χρήσθαι τούτω τω δράματι»(Ηρόδοτος, VI, 21)

Πηγή: huffingtonpost

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ Ε.ΣΥ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ : https://www.artemis-sorras.gr/programmatikes-dilosis-politikou-forea 

Σάββατο 28 Μαΐου 2022

Ανάκτορο των Αιγών: Το μεγαλύτερο κτίριο της αρχαίας Ελλάδας

 

Το ανάκτορο των Αιγών, γνωστό σήμερα ως Βεργίνα, θεωρείται όχι μόνο το μεγαλύτερο αλλά, μαζί με τον Παρθενώνα, το σημαντικότερο κτίσμα της κλασικής Ελλάδας.

Κατασκευασμένο κατά τη βασιλεία του Φιλίππου Β' (359-336 π.Χ.) σε μια υπερυψωμένη προεξοχή στη Βεργίνα, στη βόρεια Ελλάδα, το παλάτι —τρεις φορές το μέγεθος του Παρθενώνα— ήταν ορατό από ολόκληρη τη Μακεδονική λεκάνη, ένα αξιόλογο ορόσημο, σύμβολο δύναμης και ομορφιάς.

Αεροφωτογραφία της περιοχής της Βεργίνας όπου κάποτε βρισκόταν το επιβλητικό παλάτι των Αιγών. Εικόνα: Υπουργείο Πολιτισμού


Μωσαϊκό του Παλατιού στις Αιγές. Εικόνα: Υπουργείο Πολιτισμού


Τα αρχαιολογικά στοιχεία αποδεικνύουν ότι ο χώρος κατοικούνταν συνεχώς από την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού (3η Χιλιετία π.Χ.) ενώ στην Πρώιμη Εποχή του Σιδήρου (11ος-8ος αι. π.Χ.) έγινε σημαντικό κέντρο, πλούσιο και πυκνοκατοικημένο.

Η πόλη έφτασε στο υψηλότερο σημείο ακμής της στην Αρχαϊκή (7ος-6ος αι. π.Χ.) και στην Κλασική περίοδο (5ος-4ος αι.), όταν ήταν το σημαντικότερο αστικό κέντρο της περιοχής, η έδρα των Μακεδόνων βασιλιάδων και ο τόπος όπου ιδρύθηκαν όλα τα παραδοσιακά ιερά.

Το ανάκτορο των Αιγών σχεδιάστηκε για τον Φίλιππο από έναν έξυπνο αρχιτέκτονα — πιθανότατα τον Πύθεο, γνωστό για τη συμβολή του στην κατασκευή του Μαυσωλείου στην Αλικαρνασσό και στην ανάπτυξη του πολεοδομικού σχεδιασμού και της θεωρίας της αναλογίας.

Τα ερείπια του Παλατιού των Αιγών. Εικόνα: Υπουργείο Πολιτισμού


Η ανακατασκευή του παλατιού από έναν καλλιτέχνη. Εικόνα: Υπουργείο Πολιτισμού


Καλλιτεχνική απεικόνιση από την πρόσοψη του Παλατιού. Εικόνα: Υπουργείο Πολιτισμού


Η ανατολική πτέρυγα του ανακτόρου των Αιγών περιλάμβανε μια μνημειακή είσοδο, τη «Θόλο» (πιθανότατα τόπο λατρείας) και άλλα δωμάτια άγνωστης χρήσης.

Η νότια πτέρυγα περιείχε τα οικιστικά δωμάτια καθώς και αίθουσες δεξιώσεων διακοσμημένες με ψηφιδωτά δάπεδα. Οι αίθουσες δεξιώσεων βρίσκονταν στη δυτική πτέρυγα.

Στην κάτω βόρεια πλαγιά, εκτεινόταν μια μακρόστενη βεράντα μπροστά από τους θαλάμους.

Η τοιχοποιία και τα αρχιτεκτονικά μέλη ήταν καλυμμένα με γυαλιστερό, υψηλής ποιότητας μαρμάρινο στόκο που μοιάζει με μάρμαρο.

Χιλιάδες κεραμίδια στέγης και ανάγλυφα ανθέματα εξαιρετικής ποιότητας, εκατοντάδες τετραγωνικά μέτρα δαπέδων καλυμμένα με μαρμάρινα ένθετα και μωσαϊκά, μερικά από τα οποία αποτελούν εξαιρετικά έργα τέχνης, εξωφρενικές χρωστικές, μπρούτζο και κάθε είδους πολυτελή υλικά χρησιμοποιήθηκαν για τη δημιουργία ένα σύμπλεγμα που θα εκπλήρωνε τις φιλοδοξίες του βασιλιά.

Τα βασικά στοιχεία της κατασκευής περιλαμβάνουν: το μεγάλο τετράγωνο περιστύλιο (σειρά κιόνων που περιβάλλουν έναν χώρο μέσα σε ένα κτίριο) που αποτελεί την καρδιά του κτιρίου. οι γύρω χώροι με το εντυπωσιακό τους πρόπυλο (η δομή που σχηματίζει την είσοδο ενός κτιρίου). και οι πέτρες (στοές, στεγασμένες κιονοστοιχίες) που σχηματίζουν την πρόσοψη και με τις οποίες περικλείεται το πρόπυλο. Αυτά αποτελούν τα θεμελιώδη στοιχεία αυτού του σύγχρονου καινοτόμου αρχιτεκτονικού έργου.

Οι βασιλικοί τάφοι στις Αιγές περιλαμβάνουν τον βασιλιά Φίλιππο Β'

Τα σημαντικότερα ερείπια στις Αιγές είναι το μνημειακό ανάκτορο και ο ταφικός χώρος με περισσότερους από 300 τύμβους, μερικοί από τους οποίους χρονολογούνται στον 11ο αιώνα π.Χ.

Ο Έλληνας αρχαιολόγος Μανώλης Ανδρόνικος έφερε στο φως τους βασιλικούς τάφους στον Μεγάλο Τύμβο της Βεργίνας (Μεγάλη Τούμπα) το 1977.

Ο πιο αξιόλογος από αυτούς ήταν ο τάφος του Φιλίππου Β' (359-336 π.Χ.). Η ανακάλυψή του θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα αρχαιολογικά γεγονότα του αιώνα.

Χρυσή λάρνακα του Φιλίππου Β' της Μακεδονίας με το αστέρι της Βεργίνας. Εικόνα: Δημόσιος τομέας


Από το 1977, οι συνεχείς ανασκαφές έχουν αποκαλύψει μια σειρά από σημαντικά μνημεία.

Αυτός ο ανεκτίμητος αρχαιολογικός χώρος και οι θησαυροί που ανακαλύφθηκαν εκεί συμπεριλήφθηκαν στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO το 1996.


Σαλαμίνα: Νέα σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα από την υποβρύχια έρευνα

 

Για έκτη χρονιά, στο πλαίσιο νέου τριετούς προγράμματος (2020-2022), συνεχίσθηκε η υποβρύχια έρευνα στις ανατολικές ακτές της Σαλαμίνος, με τη συνεργασία του Ινστιτούτου Εναλίων Αρχαιολογικών Ερευνών (Ι.ΕΝ.Α.Ε.) και την Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων (Ε.Ε.Α.) του ΥΠΠΟΑ, υπό την διεύθυνση της Δρος Αγγελικής Γ. Σίμωσι, Προϊσταμένης της ΕΦΑ Ευβοίας, και του Γιάννου Γ. Λώλου, Καθηγητή Προϊστορικής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και Προέδρου του Ι.ΕΝ.Α.Ε. Πρόκειται για την πρώτη διεπιστημονική υποβρύχια έρευνα, που διενεργείται από το 2016 συστηματικά, από Ελληνικούς φορείς, σε χώρους του ιστορικού Στενού, στη θαλάσσια περιοχή Αμπελακίου-Κυνόσουρας.

Η υποβρύχια έρευνα, κατά την πρώτη φάση της, εξελίχθηκε στην βόρεια πλευρά του μυχού του σημερινού Όρμου του Αμπελακίου, όπου ερευνώνται συστηματικά, από το 2016, καταποντισμένα λείψανα της αρχαίας πόλης της Σαλαμίνος, η οποία εκτείνεται στην νότια πλαγιά της χερσονήσου της Πούντας.

Άποψη τμήματος του επιθαλάσσιου τείχους της Κλασικής πόλης κατά την εξέλιξη της ανασκαφής μέσω της “αμφίβιας” τεχνικής


Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την ίδια ανακοίνωση, συνεχίσθηκε η ανασκαφική διερεύνηση ενός μεγάλου σκέλους, εν μέρει καταβυθισμένου, του επιθαλάσσιου τείχους της Κλασικής πόλης, με κατεύθυνση Β.-Ν. Η διερεύνησή του, βάσει κανάβου με τετράγωνα 4 x 4 μ., πραγματοποιήθηκε, και πάλι επιτυχώς, με την εφαρμογή «αμφίβιας» ανασκαφικής διαδικασίας, η οποία συνδυάζει μέσα και τεχνικές της χερσαίας και υποβρύχιας Αρχαιολογίας, με την εγκατάσταση εύκαμπτου υδατοφράκτη και την χρησιμοποίηση 3 υδραντλιών, για την καθημερινή αφυδάτωση θαλασσίου πεδίου συνολικής εκτάσεως 140 μ2.

Αεροφωτογραφία του χώρου των ερευνών, με την πορεία τμήματος του επιθαλάσσιου τείχους της Κλασικής πόλης


Με την πρόοδο της ανασκαφής, σε έκταση 50 μ2 περίπου, το ερευνώμενο σκέλος του τείχους, αν και διαλυμένο σε κάποια σημεία, παρακολουθήθηκε περαιτέρω προς Ν. σε μήκος 16 μ. περίπου. Επιβεβαιώθηκε ότι στη δομή του αντιπροσωπεύονται δύο κατασκευαστικές φάσεις, εντός του 4ου αι. π.Χ., με τελικό πάχος 3 μ., ενώ τεκμηριώθηκε και η σταθερή χρήση λιθοπλίνθων και άλλων μεγάλων ειργασμένων λίθων στα δύο μέτωπα του τείχους, το ανατολικό και το δυτικό (εσωτερικό): το δυτικό απετέλεσε και το υπόβαθρο για την κατασκευή (με αρχαίο οικοδομικό υλικό), σε Επαναστατικούς ή Προ-επαναστατικούς χρόνους, του υπάρχοντος μακρού μώλου, ο οποίος προβάλλει σήμερα στην επιφάνεια της θάλασσας. Σημειώνεται ότι το αποκαλυφθέν (κατά το 2020-2021) σκέλος του τείχους, στον άξονα Β.-Ν., του οποίου το συνολικό μήκος υπολογίζεται σε τουλάχιστον 57 μ., αποτελεί, μέχρι στιγμής, το μόνο συστηματικά ανεσκαμμένο τμήμα της οχύρωσης της αρχαίας πόλης.

Άποψη μέρους του ανατολικού μετώπου (από λιθοπλίνθους) του επιθαλάσσιου τείχους της Κλασικής πόλης


Από την τελευταία ανασκαφή -συνεχίζει η ανακοίνωση του ΥΠΠΟΑ- προήλθε σημαντική ποσότητα σωρευμένης ανάμεικτης κεραμεικής (οστράκων αγγείων και κεράμων) των ιστορικών, κυρίως των Ελληνιστικών-Ρωμαϊκών, αλλά και μεταγενεστέρων χρόνων, ενώ μελαμβαφής Αττική κεραμεική της Υστεροκλασικής περιόδου σημειώθηκε και στο επίπεδο θεμελίωσης του τείχους. Εντοπίσθηκαν, ακόμη, πήλινα πώματα αμφορέων και λίγα θραύσματα μαρμάρινων αντικειμένων.

Γενική άποψη του αποκαλυφθέντος σκέλους του επιθαλάσσιου τείχους της Κλασικής πόλης και του νεώτερου μώλου


Γενικότερα, με βάση τα αποτελέσματα των ερευνών της πενταετίας 2016-2021, έχει πλέον αναγνωρισθεί οριστικά η πορεία του επιθαλάσσιου τείχους, παρά τον λιμένα της Κλασικής-Ελληνιστικής πόλης της Σαλαμίνος. Αποτελεί σημαντικότατο μέρος του όλου οχυρωματικού συστήματος της αρχαίας πόλης, του οποίου η περίμετρος μπορεί τώρα να ανασυσταθεί σχεδόν πλήρως, με βάση τις επισημάνσεις ερευνητών του 19ου αιώνος (W. M. Leake, H. G. Lolling, A. Milchhöfer), σε αδόμητο τότε τοπίο, και τα στοιχεία από παλαιότερες χερσαίες ανασκαφές μικρής κλίμακας του Αντώνιου Κεραμόπουλλου και της Δρος Ιφιγένειας Δεκουλάκου.

Η υποβρύχια έρευνα, κατά την δεύτερη φάση της, εξελίχθηκε στον εσώτερο Όρμο του Αμπελακίου, δηλαδή στο αγκυροβόλιο μεγάλου μέρους του Ελληνικού στόλου την παραμονή της ναυμαχίας του 480 π.Χ., με τη χρησιμοποίηση πλωτής εξέδρας που σχεδιάσθηκε και κατασκευάσθηκε από τους Γ. Αρβανίτη και Ν. Γκόλφη.

Δείγματα μελαμβαφούς Υστεροκλασικής κεραμεικής, από την ανασκαφή του τείχους


Πραγματοποιήθηκαν δοκιμαστικές ανασκαφικές τομές, σε τρία σημεία ενδιαφέροντος (Στόχοι 1, 2, 3), από τα πολλά που έχουν εντοπισθεί από την εντατική γεωφυσική έρευνα προηγουμένων ετών του Πανεπιστημίου Πατρών, υπό τον Καθηγητή Γ. Παπαθεοδώρου. Από τις διερευνητικές τομές, που έφθασαν σε βάθος από 1 έως 2 μ. μέσα στην ιλύ του βυθού και εκτελέσθηκαν με δυσκολία σε θολά ύδατα, προέκυψαν στοιχεία, τα οποία θα συμβάλουν στη μελέτη της τοπικής ιζηματογένεσης, στην ανασύσταση της παλαιογεωγραφίας του ιστορικού Όρμου, καθώς και στον ακριβέστερο προσδιορισμό της ακτογραμμής του στα Κλασικά χρόνια.

Επιλογή κεραμεικών ευρημάτων από την τομή στον Στόχο 3- θραύσματα πλίνθου, κεράμων και εμπορικών αμφορέων, και πώμα αγγείου


Όπως πληροφορεί το ΥΠΠΟΑ, υλικό αρχαιολογικού ενδιαφέροντος προήλθε μόνο από την τομή στον Στόχο 3, στη βορειοδυτική πλευρά του σημερινού Όρμου. Στην τομή αυτή, μέχρι το βάθος του 1 μ. περίπου, εντοπίσθηκε πυκνή σώρευση λίθων ανάμεικτων με θραύσματα αγγείων και κεράμων διαφόρων περιόδων (περιλαμβανομένων και Ελληνιστικών αμφορέων). Πρόκειται, πιθανότατα, για παρασυρμένο ανάμεικτο υλικό, πολύ όμοιο με αυτό από την γειτονική ανασκαφή του τείχους και των άλλων καταβυθισμένων καταλοίπων, που φαίνεται να σχετίζεται με δραστηριότητες σε χερσαίο χώρο κατά την Αρχαιότητα.

Στην ερευνητική ομάδα συμμετείχαν οι: Γιάννος Γ. Λώλος και Αγγελική Γ. Σίμωσι (Διεύθυνση Έρευνας), Χριστίνα Μαραμπέα (Δρ. Αρχαιολόγος, υπεύθυνη εργασιών πεδίου και τεκμηρίωσης), Έφη Ουσταμπασίδου (Αρχαιολόγος) και 'Αννα Νοτιά (Εκπαιδευτικός), βασικές συνεργάτιδες, Ευάγγελος Σ. Κρουστάλης (Δρ. Αρχαιολόγος, υπεύθυνος φωτογραμμετρικών αποτυπώσεων), Χρήστος Αγουρίδης (Αρχαιολόγος Μ.Α.), Παρασκευή Τακορού (Αρχαιολόγος), Νικόλαος Γκόλφης (Τεχνικός υπεύθυνος), Πέτρος Τσαμπουράκης, Νικόλαος Τζανουδάκης και Κωνσταντίνος Κυρσάνωφ (Δύτες), Χρύσα Φουσέκη (Προϊσταμένη Τμήματος Συντήρησης Ε.Ε.Α.) και Ειρήνη Μάλλιου (Συντηρήτρια Ε.Ε.Α.), Σπύρος Αγιάζι και Μπιλμπίλ Μουσταφά (Εργατοτεχνίτες), Κωνσταντίνος Τσιτλακίδης (Νυκτοφύλακας χώρου ερευνών).

Πηγή: zougla

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΦΟΡΕΑΣ Ε.ΣΥ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ : https://www.facebook.com/ellsyneleusis/



ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ : http://politikosforeas.e-sy.gr/wp-content/uploads/idritiki-diakirixi-forea.pdf
 
 
 
 ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ Ε.ΣΥ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ : https://www.artemis-sorras.gr/programmatikes-dilosis-politikou-forea 



ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ Ε.ΣΥ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ : https://alfeiospotamos.gr/wp-content/uploads/2015/09/KATASTATIKO-E-SY-31-08-2015-1-1.pdf



 
ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ Ε.ΣΥ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ : http://e-sy.gr/wp-content/uploads/w-katastatiko-esy.pdf     
 

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΕΙΣ: 

ΑΡΤΕΜΗΣ ΣΩΡΡΑΣ https://www.artemis-sorras.gr/

 

 ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ: