ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΥΠΟΚΙΝΗΣΑΝ ΤΟΝ ΞΕΡΞΗ

ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΤΡΟΠΟ Η ΕΒΡΑΙΑ ΣΥΖΥΓΟΣ ΤΟΥ ΞΕΡΞΗ ΣΧΕΔΙΑΣΕ ΤΟΝ  ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΠΕΡΣΩΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ – ΚΑΙ ΚΡΥΜΜΕΝΟ – ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ

 «ΕΣΘΗΡ»: »: Ένα βιβλίο που πρέπει να διδάσκεται συνεχώς στις σχολές Εθνικής Αμύνης και πολέμου, Ευελπίδων, Ικάρων και Ναυτικών Δοκίμων, στις διπλωματικές σχολές του υπουργείου εξωτερικών, στην Ε.Υ.Π. και στις σχολές κατασκοπίας.

ΕΝΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ, ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ TO ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΟΥΜΕ ΣΕ ΟΛΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΕΚΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ , ΟΤΙ Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΣΤΙΣ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ ΕΙΧΕ ΑΝΤΙΠΑΛΟ, ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ, ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΙΑ ΤΩΝ ΠΕΡΣΩΝ ΞΕΡΞΗ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΜΑΡΙΟΝΕΤΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΕΒΡΑΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΤΟΥ ΕΣΘΗΡ.
ΑΥΤΟ ΟΥΤΕ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑΜΕ, ΟΥΤΕ ΜΑΣ ΤΟ ΔΙΔΑΞΑΝ ΠΟΤΕ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ.
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΣΘΗΡ;
Ο ΞΕΡΞΗΣ, Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, ΕΙΧΕ ΕΒΡΑΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ,
ΤΗΝ ΕΣΘΗΡ, Η ΟΠΟΙΑ ΤΟΝ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΕ ΜΕ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΟΝΕΙΡΟΜΑΓΓΑΝΕΙΕΣ, ΝΑ ΕΚΣΤΡΑΤΕΥΣΕΙ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΜΙΣΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.
ΔΥΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΕΘΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΕΟΡΤΕΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΕΧΟΥΝ ΑΜΕΣΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ.
ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ, ΤΗΝ ΓΙΟΡΤΗ ΧΑΝΟΥΚΑ, ΓΙΟΡΤΑΖΕΤΑΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΑ Η ΝΙΚΗ ΚΑΙ Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΕΣ ΜΑΚΚΑΒΑΙΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ, ΤΗΝ ΓΙΟΡΤΗ ΠΟΥΡΙΜ, ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ ΞΕΡΞΗ.

Στις γιορτές αυτές συμμετέχουν με ενθουσιασμό και πολλοί «έλληνες» πολιτικοί.

Η εκκλησία μας πάλι γιορτάζει την εορτή της…αγίας Εσθήρ και του θείου της και μελλοντικού συζύγου της… αγίου Μαρδοχαίου, πού παρακίνησαν με ραδιουργίες και μαγγανείες τους πέρσες, να επιτεθούν στους έλληνες του Λεωνίδα και την εορτή των… αγίων μακκαβαίων (εθνικών ηρώων του σημερινού Ισραήλ), πού έσφαζαν σαν αρνιά τους έλληνες της Παλαιστίνης, οι τζιχαντιστές – μαχαιροβγάλτες της εποχής (μακκάβ = μαχαίρι - σφυρί). Ένα από τα εκατοντάδες ανάλογα περιστατικά:  To  83 π.Χ. οι εβραίοι τζιχαντιστές μακκαβαίοι, με αρχηγό τον ιουδαίο βασιλιά Αλέξανδρο (!) Ιανναίο, μπήκαν με μαχαίρια σε μια ειρηνική ελληνική πόλη δίπλα στον Ιορδάνη ποταμό,  την  ΠΕΛΛΑ, μία πόλη  50.000 ελλήνων που είχε ιδρύσει ο Μ. Αλέξανδρος  και έσφαξαν τους κατοίκους της, καταστρέφοντας την πόλη, επειδή  οι Μακεδόνες κάτοικοι αρνήθηκαν να ασπασθούν με το ζόρι τον  ιουδαϊσμό. 

Το βιβλίο της παλαιάς διαθήκης «ΕΣΘΗΡ» πρέπει να το διαβάσουν όλοι οι έλληνες (πού δεν διαβάζουν-έχει αποδειχθεί ότι ούτε οι θεολόγοι το διάβασαν).

Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ καθηγητής της βιβλικής ιστορίας στο πανεπιστήμιο των Αθηνών Π.Ι. Μπρατσιώτης, στο άρθρο του «ΕΣΘΗΡ» στην εγκυκλοπαίδεια «ΠΥΡΣΟΥ», βεβαιώνει ανεπιφύλακτα ότι:
« Ο ΣΥΖΥΓΟΣ ΤΗΣ ΕΒΡΑΙΑΣ ΕΣΘΗΡ, ΗΤΑΝ Ο ΑΧΑΣΒΕΡΟΣ ΤΩΝ Ο΄, ΔΗΛΑΔΗ Ο ΞΕΡΞΗΣ Ο Α΄».
Ο βασιλιάς των Περσών, ο ΞΈΡΞΗΣ Α,΄ απείλησε με αφανισμό ολόκληρο τον Ελληνικό Μεσογειακό πολιτισμό, φέρνοντας μια ασύλληπτη σε μέγεθος στρατιά[1] κατά των Ελλήνων!
Ο Γ. Δ. Καψάλης γράφει:[2] «Ξέρξης Α΄ βασιλεύς της Περσίας, διεδέχθη τον πατέρα του Δαρείο το 486 π.Χ. Νέος εξαίρετου κάλλους και μεγαλοπρεπής στην όψη… Δεν διέθετε πολεμικό ζήλο και απολάμβανε την ζωή στους κήπους των Σούσων. Η βασιλική όμως αξιοπρέπεια, του επέβαλε να συνεχίσει τον πόλεμο του πατρός του κατά της Αιγύπτου, και της επαναστατημένης Βαβυλώνας. Στο τρίτο έτος της βασιλείας του ευρέθη μεταξύ δύο παρατάξεων (για την καθυπόταξη ή μη της Ελλάδος)… της φιλοπολεμικής (παράταξης) που εκπροσωπούσε ο στρατηγός του Μαρδόνιος και της φιλειρηνικής (παράταξης) στην οποία προΐστατο ο Αρτάβανος ο θειος του Ξέρξη και αδελφός του πατρός του Δαρείου.
Ο Ξέρξης δεν άργησε όμως να παρασυρθεί από το φιλοπόλεμο ρεύμα διότι και ΑΛΛΟΙ παράγοντες συνετέλεσαν εις τούτο… (θα δούμε σε λίγο, ποιοί ενδεχομένως είναι αυτοί οι “άλλοι παράγοντες” που υπονοούνται εδώ, αλλά δεν κατονομάζονται).
Μετά την μεγάλη απόφαση (της εκστρατείας κατά της Ελλάδος), οι προετοιμασίες (στρατολογήσεις) διήρκεσαν πλέον των τριών ετών». Και τελειώνει ο εν λόγω καθηγητής βεβαιώνοντας κι αυτός με την σειρά του ότι, αυτός είναι ιστορικά ο σύντροφος της Εσθήρ: «το τέλος του βασιλέα Ξέρξη (Α΄) ήταν επαίσχυντο, εξώκειλε σε κάθε είδος ακολασίες… Στην Παλαιά Διαθήκη είναι γνωστός με το όνομα Αχασβερός, στον οποίο αναφέρεται και η ιστορία της Εσθήρ». [2]
Η περιγραφή της καθόδου της στρατιάς του Ξέρξη στην Ελλάδα από τον Ηρόδοτο, είναι συγκλονιστική. Ποτάμια στερεύουν και λίμνες[3] αποξηραίνονται από τις ανυπολόγιστες ανάγκες σε τροφή και νερό, του τεράστιου συρφετού των ανθρώπων και των ζώων μεταφοράς, που έρχονται από τα βάθη της πολυάνθρωπης Ασίας, για να αφανίσουν μια για πάντα τον αρχαίο πολιτισμό των Μεσογειακών Ελλήνων.
Στο διάβα της η περσική στρατιά αφανίζει τα υλικά αποθέματα ολόκληρων φυλών και λαών, για να εξασφαλισθεί ένα μοναδικό γεύμα στην μεγαλύτερη στρατιά όλων των εποχών! Απ’ όπου περνάει, οι υποτελείς λαοί συνεισφέρουν υποχρεωτικά, στρατό και εφόδια, αυξάνοντας την έκταση της δύναμής του, πέρα από κάθε φαντασία. Η ταυτόχρονη στρατοπέδευσή τους απ’ την πόλη Θέρμη (σημερινή Θεσσαλονίκη) μέχρι τον ποταμό Αξιό[4] και η αποστράγγιση του ποταμού Εχέδωρου[5] (σημερινού Γαλλικού (;!) ποταμού) για τις ανάγκες υδροδότησης των στρατιωτών του, δείχνουν το μέγεθος της κολοσσιαίας αυτής στρατιάς. (Ηρόδ. 7.124).
Δεν θα αναφερθούμε σε άλλες λεπτομέρειες της περσικής στρατιάς, εκτός από δύο περιπτώσεις, που προσωπογραφούν έντονα τον ανεγκέφαλο αυτόν Πέρση βασιλιά, που επικεφαλής ενός χείμαρου εβραιοασιατικής λάσπης, έρχεται να καταπλακώσει την μάννα του πολιτισμού Ελλάδα.
Η πρώτη περίπτωση, είναι η γνωστή καταμαστίγωση των υδάτων του Ελλησπόντου και η ρίψη αλυσίδων στην κοίτη του εις ένδειξη καθυπόταξης των υδάτων. Ηρόδ. 7.35. Και μια δεύτερη, που υπογραμμίζει ανατριχιαστικά το επίπεδο της περσικής βαρβαρότητας και της απίστευτης δεισιδαιμονίας! Για την δεύτερη αυτή περίπτωση διαβάζουμε: «διαβαίνοντας την γέφυρα του Στρυμόνα στην θέση εννέα οδοί (στην σημερινή Αμφίπολη) αναζητώντας αίσιους οιωνούς, κατάχωσαν[6] στην γη ζωντανούς, εννέα παλικάρια και εννέα κοπέλες του ντόπιου πληθυσμού»! Ηρόδ. 7.114.
Αυτός λοιπόν είναι κατά την έρευνά μας, ο “σύζυγος” της Εσθήρ, που από “θεία δίκη” θαρρείς, μπροστά στην ανδρεία και την ευφυΐα των τότε Ελλήνων, υπέστη τις ταπεινωτικότερες ήττες της παγκόσμιας ιστορίας, όπως στην ανεπανάληπτη στα παγκόσμια χρονικά ηρωική μάχη των Θερμοπυλών, όπου ο γιγαντόψυχος Λεωνίδας, ο βασιλιάς της Σπάρτης, ημίθεος μεταξύ λεόντων, με τους τριακόσιους μαχητές του και ελάχιστους ακόμα Θεσπιείς, φτύνοντας κατάμουτρα τον θάνατο, κατέλαβαν τις παγκόσμιες κορυφές ανδρείας, απαντώντας περιφρονητικά στην εβραιοασιατική πλημμυρίδα, με το ανεπανάληπτο : «μολών λαβέ».[7]
Στους ήρωες αυτούς , στους οποίους ο παγκόσμιος πολιτισμός θα αποδίδει αιώνια τιμές αξεπέραστης ανδρείας, χρωστάμε την επιβίωση της κλασσικής αρχαιότητας, με όλα όσα αυτό σημαίνει! Οι άνδρες αυτοί έκαναν κυριολεκτικά επίδειξη περιφρόνησης στον θάνατο και ξάφνιασαν τον υπεράριθμο αντίπαλο, με την αξεπέραστη θυσιαστική τους ανδρεία. Αν και απλοί πολεμιστές, μαχόμενοι κόντρα στο ανέφικτο, έγιναν οι μέγιστοι προστάτες του πολιτισμού, για τους οποίους ο Ηρόδοτος αποδίδοντας ύστατο φόρο τιμής έγραψε: «εγώ έψαξα, έμαθα και μάλιστα ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΟΥΣ [8] »! Ηρόδ.7.224. Καταλήγοντας: «πολλοί μεν άνθρωποι, άνδρες[9] δε ΟΛΙΓΟΙ». Ηρόδ.7.210.10.
Μετά την τρομακτική ψυχολογική ήττα του Ξέρξη στις Θερμοπύλες, όπου ελάχιστοι ψυχωμένοι Έλληνες, σκότωσαν 22.000 Πέρσες, ακολούθησε αργότερα και για τον ογκώδη στόλο[10] του η εξευτελιστική ήττα στη ναυμαχία της Σαλαμίνος, από τον δαιμόνιο Θεμιστοκλή! Τελικά, ο στρατηλάτης της συμφοράς, ο Ξέρξης Α΄, ο του Δαρείου γιος, το ‘βαλε στα πόδια σαν λαγός, για να προλάβει άθικτη την γέφυρα στα στενά του Βοσπόρου και να επιστρέψει κυριολεκτικά σαν κυνηγημένος, ξανά στην αυλική ασφάλεια και τις βασιλικές ηδονές του στην Περσία. Το όνειρο της κατάκτησης των Ελλήνων, συντρίφθηκε οριστικά με την ήττα αργότερα και του στρατηγού του Μαρδόνιου στις Πλαταιές.
Πέρα όμως απ’ τα ιστορικά αυτά δεδομένα, που είναι λίγο-πολύ γνωστά, εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει, ο τρόπος που ο συγκεκριμένος Ξέρξης έλαβε την ΤΕΛΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ της συγκεκριμένης εκστρατείας του κατά της Ελλάδος!
Ο Ηρόδοτος , αφηγούμενος κάποιες ανεξήγητες εμπειρίες, που βάρυναν οριστικά στην τελική του απόφαση, μας παρέδωσε συγκλονιστικές λεπτομέρειες! Εντείνοντας λοιπόν την προσοχή μας, διαβάζουμε στον Ηρόδοτο: «αρχικά ο Ξέρξης δεν εκδήλωνε με κανένα τρόπο διάθεση να εκστρατεύσει εναντίον της Ελλάδος… και συγκέντρωνε στρατό (μόνο) εναντίον της Αιγύπτου. Στην αυλή του όμως, βρισκόταν και ασκούσε πάνω του μεγάλη επιρροή ο Μαρδόνιος,[11] ο γιος του Γωβρύα, εξάδελφος του Ξέρξη και γιος της αδελφής του Δαρείου, που δεν άφηνε ευκαιρία να μην του πει: βασιλιά μου δεν γίνεται να μην τιμωρήσουμε τους Αθηναίους… με τον καιρό ο Ξέρξης πείστηκε να εκστρατεύσει εναντίον της Ελλάδος. Αυτός ήταν ο δεύτερος χρόνος από τον θάνατο του Δαρείου, πρώτα όμως εκστράτευσε εναντίον των (επαναστατημένων) Αιγυπτίων. Αφού δε τους υπέταξε, οργάνωσε σύναξη των πρώτων ανάμεσα στους Πέρσες». Ηρόδ.7.5-7.
Ενώ λοιπόν ο Ξέρξης είχε παρασυρθεί από τους φιλοπόλεμους της αυλής και μάλιστα είχε δώσει εντολές προετοιμασίας, σε μια συζήτηση, ο συνετός θείος του ο Αρτάβανος, που έζησε από κοντά και τις εκστρατείες τού πατέρα του Δαρείου, του είπε πως: «ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΓΕΝΝΑΙΟΙ από τους Σκύθες και ασυναγώνιστοι σε στεριά και θάλασσα». Ηρόδ.7.10.18.
Επικαλούμενος μάλιστα ο γηραιός αξιωματούχος, προγενέστερες αποτυχίες των Περσών κατά των Ελλήνων και των Σκυθών, τού εξήγησε, ότι, ακόμα και η γέφυρα με την οποία ήταν αναγκασμένοι να ζεύξουν τον Βόσπορο, αποτελούσε ένα πρόσθετο κίνδυνο αφανισμού, αφού σε περίπτωση ήττας, σε ξηρά ή θάλασσα, οι Έλληνες καταστρέφοντας την γεφύρωση Ασίας και Ευρώπης, θα απέκοπταν οριστικά τον δρόμο της επιστροφής των στρατευμάτων του προς την ασφάλεια της Ασίας.
Φαίνεται πως ο έμπειρος αξιωματούχος, κατάφερε τελικά να βάλει οριστικά τον Ξέρξη σε σκέψεις ματαίωσης, ή αναβολής: «ύστερα έπεσε η νύχτα και όσο το γυρόφερνε στο μυαλό του (ο Ξέρξης) όλο και συνειδητοποιούσε πως δεν ήταν για το καλό του η εκστρατεία εναντίον των Ελλήνων. Όταν δε κατέληξε σ’ αυτήν την απόφαση, τον πήρε ο ύπνος, και τότε, σε κάποια ώρα της νύχτας, όπως διηγούνται οι Πέρσες, [12] είδε ένα τέτοιο όνειρο, [13] ένας ψηλός , όμορφος άνδρας, στάθηκε πάνω απ’ το κεφάλι του και του είπε: βασιλιά των Περσών, αλλάζεις απόφαση, να μην οδηγήσεις το στρατό σου εναντίον της Ελλάδος, τώρα μάλιστα που παράγγειλες να συγκεντρώσουν στρατό; Λοιπόν δεν κάνεις καλά που αλλάζεις απόφαση κι ούτε θα βρεθεί άνθρωπος να συμφωνήσει μαζί σου, ακολούθησε λοιπόν τώρα τον δρόμο που σου δείχνει η απόφαση που πήρες την ημέρα». Ηρόδ.7.11-12.
Το παράξενο αυτό όνειρο, μας θυμίζει έντονα τις νυχτερινές απειλές των “αγγέλων” της Π. Διαθήκης, που «κατ’ όναρ» και «εν ύπνω» [14] επέβαλαν στα αθώα θύματα, εμφυσώντας τον τρόμο της συμμόρφωσης στις υποδείξεις και τις απαιτήσεις των πατριαρχών!
Ο Ξέρξης όμως, την πρώτη αυτή φορά δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στο όνειρό του. Έτσι την επαύριο ζήτησε από τους συνεργάτες του να πάψουν να τον επηρεάζουν στην κατεύθυνση της εκστράτευσης και να ματαιώσουν κάθε προετοιμασία λέγοντας: «αν και ΟΣΟΙ ΜΕ ΠΑΡΑΚΙΝΟΥΝ να κάνω την εκστρατεία (κατά των Ελλήνων) δεν λείπουν στιγμή από κοντά μου… Όταν όμως άκουσα την γνώμη του Αρτάβανου, αποφάσισα να ακολουθήσω την γνώμη του . Λοιπόν, από την ώρα αυτή, αλλάζω απόφαση και δεν θα εκστρατεύσω εναντίον της Ελλάδος, χαρείτε λοιπόν την ησυχία σας. Τότε οι Πέρσες που τά ‘κουσαν αυτά, έπεσαν καταχαρούμενοι και τον προσκύνησαν.
Όταν όμως ξανάπεσε η νύχτα, το ίδιο όνειρο, στάθηκε ξανά πάνω απ’ το κεφάλι του κοιμώμενου (κείμ.: κατυπνωμένου) Ξέρξη, και του έλεγε. Γιε του Δαρείου, φανερά τώρα πια μπροστά στους Πέρσες αποκήρυξες την εκστρατεία (κατά των Ελλήνων) και καμμία σημασία δεν έδωσες στα λόγια μου. Βάλτο λοιπόν καλά στο μυαλό σου, αν δεν εκστρατεύσεις αμέσως (!) να πως θα καταλήξεις. Όπως μέσα σε λίγο καιρό έγινες μέγας και πολύς, έτσι γρήγορα θα γίνεις ταπεινός και ασήμαντος».
Ο Ξέρξης κατατρόμαξε και ανάστατος πετάχτηκε απ’ το κρεβάτι του και κάλεσε αμέσως τον Αρτάβανο. Όταν εκείνος έφτασε, ο Ξέρξης του είπε. Αρτάβανε, εγώ την πρώτη στιγμή, στην φρόνιμη συμβουλή σου απάντησα με χαμένα λόγια, ύστερα όμως άλλαξα γνώμη και πήρα απόφαση να κάνω κατά την συμβουλή σου. Θέλω λοιπόν να το κάνω, (δηλαδή να μην εκστρατεύσω κατά της Ελλάδος) μα δεν μπορώ, γιατί απ’ την ώρα που άλλαξα γνώμη και απόφαση, ΕΝΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑ έρχεται και ξανάρχεται στα όνειρά μου, που κάθε άλλο παρά επιδοκιμάζει την απόφασή μου αυτή. Μάλιστα, τώρα δα με κατατρόμαξε με απειλές.
Αν λοιπόν είναι θεός που μου το στέλνει και μόνο κάνοντας την εκστρατεία εναντίον της Ελλάδος ευχαριστηθεί, τότε σκέφτομαι πως το ίδιο ετούτο όνειρο θά ‘ρθει πετώντας και σε σένα . Λέω μάλιστα με τον νου μου, πως αυτό μπορεί να γίνει, (μόνο) αν φορέσεις την στολή μου και καθίσεις στον θρόνο μου και ύστερα πας να κοιμηθείς στο κρεβάτι μου». Ηρόδ.7.13-15.
Ο Αρτάβανος, δεν τον πίστεψε και του απάντησε με φρόνηση, πως: «τα όνειρα δεν είναι παρά οι επιθυμίες και οι σκέψεις της ημέρας και δεν έχουν καμμία σχέση με θεό. Είσαι όμως βασιλιάς (του είπε), και μπορείς να πάρεις όποια απόφαση θέλεις, χωρίς να αναζητάς δικαιολογίες. Του είπε μάλιστα και μια όμορφη παροιμία, πως: και η θάλασσα, πολλές φορές λέει πως θέλει να δείξει τον καλό της εαυτό, μα δεν την αφήνει λέει ήσυχη ο αέρας! Έτσι και σένα, σε σπρώχνουν στην πλάνη ΟΙ ΚΑΚΕΣ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΕΣ ΣΟΥ (!)».
Στην περίεργη πρόταση, να υποκριθεί ο Αρτάβανος για μια μέρα τον βασιλιά, για (να μπορέσει) να τον επισκεφθεί… το όνειρο, ο μυαλωμένος Αρτάβανος, μόνο που δεν πάτησε τα γέλια, λέγοντας του εντελώς προσγειωμένα, ότι τα όνειρα και οι θεοί που λένε ότι τα στέλνουν, δεν ξεγελιούνται από τα βασιλικά ρούχα και τις ψεύτικες τιμές που του προτείνει για μια μέρα!
Άλλωστε, συμπλήρωσε: «αν συνεχιστούν τα όνειρά σου βασιλιά μου, ακόμα και εγώ θα πω πως είναι από θεού». Βλέποντας όμως τον βασιλιά να επιμένει , δεν έχει λόγο να του αρνηθεί να παίξει στο θέατρο της συνάντησης με το “θεόσταλτο όνειρο”: «Φόρεσε λοιπόν ο Αρτάβανος τα βασιλικά ρούχα και κάθισε στον θρόνο του Ξέρξη. Ύστερα όταν (το βράδυ) πήγε να κοιμηθεί στο βασιλικό κρεβάτι, την ώρα που τον είχε πάρει ο ύπνος, στάθηκε πάνω απ’ το κεφάλι και του Αρτάβανου το ίδιο όνειρο, που ερχόταν και ξαναρχόταν στον Ξέρξη. Και να τι του είπε: Εσύ είσαι λοιπόν εκείνος που βάλθηκε ν’ αποτρέψει τον Ξέρξη από την εκστρατεία εναντίον της Ελλάδος, τάχα από έγνοια γι αυτόν; Ούτε τώρα, ούτε στο μέλλον θα μείνεις ατιμώρητος, φέρνοντας εμπόδια σ’ αυτό που πρέπει να γίνει. Όσο για το τι θα πάθει οπωσδήποτε και ο ίδιος ο Ξέρξης αν με παρακούσει, έχει δηλωθεί σ’ αυτόν τον ίδιο.
Ο Αρτάβανος έβγαλε μια κραυγή και πετάχτηκε απ’ το κρεβάτι, γιατί το φάντασμα μετά τις απειλές, ήταν έτοιμο τα μάτια να του βγάλει με πυρωμένο σίδερο. Και αφού αφηγήθηκε στον Ξέρξη με λεπτομέρειες το όνειρο του είπε: Εγώ βασιλιά μου καθώς είδα με τα μάτια μου πολλές καταστροφές, είχα την γνώμη πως αν χαιρόσουν την ησυχία σου, θα σε μακάριζε όλος ο κόσμος. Επειδή όμως, απ’ ότι φαίνεται, μια θεϊκή δύναμη μας σπρώχνει, και τους Έλληνες θεόσταλτη καταστροφή τους περιμένει, κι εγώ λοιπόν από μόνος μου αλλάζω τώρα γνώμη κι απόφαση κι απ’ την μεριά σου ανακοίνωσε στους Πέρσες, τις εντολές που στέλνει ο θεός και δώσε διαταγή να εκτελέσουν όσα πρωτύτερα τους είχες παραγγείλει.
Έτσι ΣΠΡΩΧΤΗΚΕ ο Ξέρξης στην απόφαση της εκστρατείας… και μετά απ’ όλα αυτά, τρίτο όνειρο [15] του παρουσιάστηκε, πως στεφάνι ελιάς του φόρεσαν, που κατά τους Μάγους, σημάδι υποδούλωσης ήταν σ’ αυτόν ολόκληρου του κόσμου». Ηρόδ.7.16-19.
Πολλές φορές έχουμε την αίσθηση ότι ζούμε σ’ έναν κόσμο αδιατάρακτης μακαριότητας, παντοειδούς αφέλειας και πολυεπίπεδης απάθειας, γιατί, πώς αλλιώς μπορούμε να περιγράψουμε τις απονευρωμένες αντιδράσεις όλων εκείνων των ανθρώπων, που διαβάζοντας αυτές τις αράδες, από τον πατέρα της ιστορίας Ηρόδοτο, δεν αισθάνθηκαν να τους διαπερνά ένα ΔΡΙΜΥ ΡΙΓΟΣ ΥΠΟΨΙΑΣΜΩΝ;!
Δεν θα περιμέναμε βέβαια, να πεταχτούν, σαν τον Αρχιμήδη γυμνοί απ’ το χουζούρι της μπανιέρας τους, φωνάζοντας… εύρηκα, εύρηκα… ΠΩΣ ΕΣΥΡΑΝ τον Ξέρξη στην Ελλάδα! Αλλά νομίζω πως δεν θα ήταν διόλου υπερβολή, αν τους ζητούσαμε να σταθούν λίγο περισσότερο, εξερευνώντας στοχαστικά τις πιθανές εκδοχές, της εντελώς παράξενης αυτής περιγραφής, που βρίσκεται ακριβώς στην αφετηρία της πολυσήμαντης και πολύνεκρης Περσο-ελληνικής σύγκρουσης!
Μπορούμε να δεχθούμε ότι στον μέσο αναγνώστη δεν γεννιούνται ερμηνευτικές υποψίες…
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΟΜΩΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΤ’ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ;
Γιατί παρακάμπτουν τέτοιες κραυγαλέες εκδοχές; Γιατί δεν προβληματίζονται; “Κανείς” δεν θα μπορέσει να εξηγήσει ικανοποιητικά, αυτή την μαζική στροφή των “ειδικών”, στην επιφανειακή και την συμβατική ερμηνεία των ιστορικών μας δεδομένων, που εγγίζει επικίνδυνα τα όρια της ΑΥΤΟΑΧΡΗΣΤΕΥΣΗΣ. Θα ‘λεγε κανείς, πως δεν μας ενδιαφέρει καθόλου να προχωρήσουμε τους υποψιασμούς μας πέρα απ’ τα συνηθισμένα όριά τους!
Αλήθεια, τι μας υποχρεώνει να δεχθούμε ότι ο Ηρόδοτος στην παραπάνω περιγραφή υπερβάλει ή ψεύδεται; Ότι τα περί ονείρων απλώς τα φαντάσθηκε και μόνο «ΧΑΡΙΝ ΔΡΑΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗΣ» (όπως επιμένουν κάποιοι ιστορικοί) ενσωμάτωσε την εκπληκτική αυτή ΟΝΕΙΡΟ – ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ του σημαντικότερου Περσο-ελληνικού πολέμου;
Γιατί είναι προτιμότερο να δεχθούμε, ότι οι Πέρσες , που κατά δήλωση του Ηροδότου, του αφηγήθηκαν το περιστατικό ψεύδονται; Ή πως όλα αυτά, απλώς είναι υπερβολικά και παράδοξα, για να αποτελούν αληθινή αφετηρία τόσο σημαντικών εξελίξεων;
Αιώνες τώρα, έχουμε πράγματι δεχθεί αδιαμαρτύρητα μόνο τέτοιες χαριστικές και απαξιωτικές εξηγήσεις. Μήπως όμως, παραβλέπουμε τελικά ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ και δεν θέλουμε να δούμε ότι ΠΑΡΟΜΟΙΑ «ΟΝΕΙΡΑ» ήταν… και γιατί όχι… παραμένουν ακόμα, Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ καλύτερος μηχανισμός χειραγώγησης της ιστορίας και η συνηθέστερη αιτία παντοειδούς “πολέμου”; Ποιος μας απαγορεύει να εξετάσουμε προσεκτικά και την εντελώς ύπουλη και ραδιούργα πλευρά του πράγματος; Μήπως, μέσα από την μόνιμη απαξίωση τέτοιων προεκτάσεων στην ιστορική έρευνα, “κάποιοι” στους πανεπιστημιακούς κύκλους, υπαγορεύουν έντεχνα ένα κλίμα ιστορικού καθωσπρεπισμού, αποκλείοντας έμμεσα τις “ακραίες ” εξηγήσεις, ακριβώς για να μείνουν στο σκοτάδι οι δυνάμεις εκείνες που με ΑΦΑΝΕΙΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΟΡΙΣΑΝ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ;
Στο εννιάτομο έργο του Ηροδότου, εξετάζοντας δέκα περίπου αναφορές σε όνειρα, που σχεδόν αποτελούν και το σύνολο των αναφορών του στα όνειρα, [16] διαπιστώνουμε, ότι καμμία άλλη περίπτωση, δεν έχει ούτε την έκταση (των 146 στοίχων!), που αφιερώνει ο Ηρόδοτος στην συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά ούτε και το πλήθος των λεπτομερειών, που καθιστούν την περίπτωση αυτή εξόχως μοναδική, εξαιρετικά λειτουργική και οπωσδήποτε άκρως ενδιαφέρουσα! Γιατί πρέπει λοιπόν, αιώνες τώρα, να αποκλείεται, μονίμως, ασυζητητί και απολύτως, έστω και σαν αμυδρό ενδεχόμενο, η κυριολεκτική ερμηνεία της αφήγησης;
Όταν προσεγγίζοντας οποιονδήποτε γρίφο, αποκλείουμε συνεχώς, έναν συγκεκριμένο τύπο ερμηνείας, (εδώ το ενδεχόμενο κυριολεξίας) χάνουμε την ευκαιρία να ερευνήσουμε τα ενδεχομένως αυθεντικά χαρακτηριστικά του γρίφου! Το αίνιγμα διαιωνίζεται γιατί οι πραγματικοί μηχανισμοί που το γέννησαν, παραμένουν αόρατοι.
Η αφήγηση μάλιστα του Ηρόδοτου, επανέρχεται στην ίδια αυτή ονειρική εμπειρία των δύο ανδρών, και καταγράφει μια αποκαλυπτική συνομιλία μεταξύ τους, που δείχνει ότι τρία τουλάχιστον χρόνια μετά, εκστρατεύοντας πια κατά της Ελλάδος, εξακολουθούν να θυμούνται και να συζητούν την καθοριστική σημασία των ονειρικών εκείνων πιέσεων, υπέρ της εκστρατείας:
«Καθώς δε ο Ξέρξης αντίκριζε τον Ελλήσποντο που είχε σκεπαστεί εντελώς από καράβια και οι ακρογιαλιές του πέρα ως πέρα από ανθρώπους (στρατιώτες) δάκρυσε, μακάρισε εαυτόν και ύστερα… (ρώτησε) Αρτάβανε, μπροστά μας έχουμε σπουδαίες επιχειρήσεις, πες μου λοιπόν την αλήθεια, αν το όνειρο που είδες στον ύπνο σου δεν ήταν τόσο έντονο, (ξεκάθαρο, αληθινό, κείμ: η όψις του ενυπνίου μη ούτω εναργής) θα επέμενες στην πρώτη γνώμη σου, αποτρέποντάς με να εκστρατεύσω εναντίον της Ελλάδος ή (τελικά) θα άλλαζες γνώμη; Βασιλιά μου, (απάντησε με εξαιρετικό σκεπτικισμό ο Αρτάβανος) μακάρι να έχει την κατάληξη που θέλουμε, η οπτασία που παρουσιάστηκε στον ύπνο μου. Εγώ όμως, ακόμα και τώρα είμαι κυριευμένος από φόβο, τα ‘χω χαμένα ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ ΒΑΖΩ ΜΕ ΤΟΝ ΝΟΥ ΜΟΥ». Ηρόδ.7.47.
Δεν θα μάθουμε ποτέ τι ακριβώς εννοούσε μ’ αυτά τα τελευταία του λόγια ο σκεπτικιστής Αρτάβανος. Εμείς σημειώνουμε, ότι τρία ολόκληρα χρόνια μετά, τα δύο θύματα θυμούνται ακόμα! Θυμούνται και σχεδόν με τρόμο σχολιάζουν και παραδέχονται, ότι τα εφιαλτικά εκείνα “όνειρα” υπήρξαν το πραγματικό άγκιστρο, που κυριολεκτικά έσυρε τον Ξέρξη Α΄, στην περιπέτεια της εκστρατείας κατά των Ελλήνων.

ΠΟΤΕ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;
Υπάρχει όμως κάποια, έστω και υποτυπώδης χρονική ταύτιση, της δράσης των ηρώων του εβραϊκού βιβλίου της Εσθήρ, με τον χρόνο που ο Ηρόδοτος τοποθετεί τους ανθελληνικούς ονειρικούς εκβιασμούς; Όπως καταλαβαίνετε η ερώτηση είναι άκρως ενδιαφέρουσα και δεν είναι καθόλου παράξενο που εμείς θα μπούμε στον πειρασμό ΝΑ ΣΥΓΚΡΙΝΟΥΜΕ τα χρονικά δεδομένα του βιβλίου της Εσθήρ με αυτά του Ηροδότου!
Το αληθινά παράξενο και εντελώς ανεξήγητο είναι, το ΓΙΑΤΙ δεν έχουν γίνει προ πολλού, ένα πλήθος από ανάλογες σοβαρές ιστορικές μελέτες στο ίδιο θέμα!
Για να σχηματίσουμε μια στοιχειώδη εικόνα, πρέπει να σημειώσουμε κάποιες αφετηριακές χρονολογίες . Ο Ξέρξης λοιπόν, ανέλαβε την βασιλεία αμέσως μετά τον θάνατο του πατρός του Δαρείου, την άνοιξη του 486 π.Χ. Δύο μετά και συγκεκριμένα «την άνοιξη του 484 π.Χ. εκστράτευσε κατά των επαναστατημένων Αιγυπτίων». [18] Αφού επέστρεψε, έκανε μέγα επινίκιο συμπόσιο.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, το έτος 480 π.Χ. ο Ξέρξης εκστράτευσε κατά των Ελλήνων, αφού προετοιμάσθηκε επί τρία περίπου χρόνια. Η απόφαση λοιπόν της εκστρατείας κατά των Ελλήνων, ελήφθη στον ενδιάμεσο χρόνο, ανάμεσα στο εορταστικό συμπόσιο της επιστροφής του από την Αίγυπτο και της τρίχρονης προετοιμασίας κατά της Ελλάδος, δηλαδή ανάμεσα στα έτη 484-483 π.Χ.
Για το συγκεκριμένο συμπόσιο του Ξέρξη, ο Ηρόδοτος γράφει: «στον δεύτερο χρόνο από τον θάνατο του Δαρείου, (άρα και στον δεύτερο χρόνο της βασιλείας του) αφού πρώτα εκστράτευσε εναντίον των (επαναστατημένων) Αιγυπτίων και τους υπέταξε, (επέστρεψε και) οργάνωσε σύναξη των πρώτων (αξιωματούχων) ανάμεσα στους Πέρσες». Ηρόδ.7.5-7.
Στο βιβλίο της Εσθήρ, το ίδιο περιστατικό αναφέρεται ως: «συμπόσιο εις πάντας τους άρχοντας αυτού (και τοποθετείται) στον τρίτο χρόνο της βασιλείας του (Ξέρξη)». Εσθ.1.3. Η διαφορά που εμφανίζεται εδώ, μπορεί να είναι πολύ μικρότερη του ενός έτους! Αν υποθέσουμε ότι ο Ηρόδοτος αναφέρεται στο τέλος του δεύτερου έτους και η Βίβλος στην αρχή του τρίτου έτους της βασιλείας του Ξέρξη, τότε η φαινομενική χρονική διαφορά σχεδόν εκμηδενίζεται!
Βίβλος λοιπόν και Ηρόδοτος, συμπίπτουν σχεδόν απόλυτα, ορίζοντας την αφετηρία των εξελίξεων, δηλαδή το συμπόσιο μετά την καθυπόταξη των Αιγυπτίων, κάπου στην αρχή του τρίτου έτους της βασιλείας του Ξέρξη άρα και στα έτη 484-483 π.Χ. Η σύμπτωση των δύο ανεξάρτητων κειμένων, είναι εκπληκτική.
Πότε όμως εμφανίζεται ο Μαρδοχαίος στο παλάτι του Ξέρξη; Στην αρχή του βιβλίου και στο κείμενο των Ο΄, διαβάζουμε, τα εξής αποκαλυπτικά: «την πρώτη μέρα του πρώτου μήνα (κείμ: τον μήνα Νισάν) του δευτέρου έτους της βασιλείας του (Αρτα)Ξέρξη, όνειρο είδε ο Μαρδοχαίος. Ο άνθρωπος αυτός (ο Μαρδοχαίος) ΗΤΑΝ ΙΟΥΔΑΙΟΣ, κατοικούσε στα Σούσα και ήταν άνθρωπος ΜΕΓΑΣ, υπηρετών στην ΑΥΛΗ του βασιλέως». Ο΄Εσθ.1.1α.
Ο Μαρδοχαίος λοιπόν ήταν στο παλάτι του Ξέρξη από την αρχή σχεδόν της βασιλείας του, αφού απ’ την αρχή του δευτέρου έτους της βασιλείας του Ξέρξη, υπηρετούσε ήδη στην αυλή του βασιλιά και είχε όλο τον χρόνο να εξοικειωθεί με την αυλική πραγματικότητα και να προετοιμάσει τον δρόμο της Εσθήρ, που εμφανίζεται στην ζωή του Ξέρξη όταν στις αρχές του τρίτου χρόνου της βασιλείας του και στο προαναφερθέν συμπόσιο, καθαιρείται η ανυπάκουη Αστίν και αντικαταστάτριά της, εκλέγεται Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΜΕΝΗ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΡΔΟΧΑΙΟ Εσθήρ!
Γνωρίζουμε επίσης, ότι μετά τα «θεία ενύπνια», (Ηρόδ.16.19), που επέβαλαν εκβιαστικά την απόφαση στον Ξέρξη, να εκστρατεύσει κατά της Ελλάδος, έως την τελική εκστρατεία, που συνέβη το 480 π.Χ, μεσολάβησαν τρία περίπου χρόνια προετοιμασίας. Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι τα τρία τελευταία αυτά χρόνια, οι δύο συνωμότες, ο Μαρδοχαίος και η Εσθήρ, βρίσκονται κυριολεκτικά θρονιασμένοι, ο πρώτος στη θέση του υψηλόβαθμου αυλικού και η Εσθήρ στην αγκαλιά και στον κοιτώνα του Ξέρξη! Αυτό ς είναι και ο χρόνος που ο Ηρόδοτος τοποθετεί το μπαράζ των απειλητικών ΟΝΕΙΡΩΝ, που υποχρέωσαν τον Ξέρξη να αρχίσει τις προετοιμασίες για την μεγαλύτερη επίθεση που δέχθηκε ποτέ το γένος των Ελλήνων!
Η αλήθεια είναι, ότι μετά την επαρκέστατη αυτή χρονική σύμπτωση, το βιβλίο της Εσθήρ, αλλοιώνει εσκεμμένα τα υπόλοιπα χρονικά του δεδομένα, εμφανίζοντας μια χονδροειδή και ολοφάνερα σκόπιμη όπως θα δείτε αριθμητική σύγχυση. Διότι, ενώ παραδέχεται ότι η καθαίρεση της Αστίν και το ζήτημα εξεύρεσης νέας “βασίλισσας” γεννιέται στην αρχή του τρίτου χρόνου της βασιλείας του Ξέρξη, (Εσθ.1.3) και συγκεκριμένα, εφτά μόλις μέρες μετά την έναρξη του συμποσίου, (Εσθ.1.9), η Εσθήρ, η φλογερή αντικαταστάτρια της Αστίν, φτάνει στην αγκαλιά του απαρηγόρητου βασιλιά… ένα ολόκληρο χρόνο μετά! (Εσθ.2.12). Παρ’ όλα αυτά, δεν βρισκόμαστε κάπου στο τέταρτο έτος της βασιλείας του Ξέρξη, ως θα έπρεπε, αλλά: «η Εσθήρ εφέρθη προ του βασιλέως εις τον βασιλικόν οίκο, τον δέκατο μήνα του έβδομου έτους της βασιλείας αυτού»! Εσθ.2.16.
Δηλαδή, η Εσθήρ αντικαθιστά την Αστίν, στην αγκαλιά του απαρηγόρητου Ξέρξη, πέντε περίπου χρόνια μετά την απομάκρυνση της Αστίν και την λήξη του μοιραίου συμποσίου!!! Όπως καταλαβαίνετε, κάτι τέτοιο είναι εντελώς αφύσικο αλλά και ανακόλουθο ακόμα και με την ίδια την ιστορία της Εσθήρ! Είναι αδύνατον, το θέμα της αντικατάστασης της ποθητής Αστίν, να γεννήθηκε το 484 π.Χ. στην αρχή του τρίτου χρόνου της βασιλείας του βασιλιά Ξέρξη και η αντικατάστασή της απ’ την Εσθήρ, να έγινε το 479 π.Χ. δηλαδή, πέντε ολόκληρα χρόνια αργότερα, και το σημαντικότερο… μετά την συντριβή του Ξέρξη στην Ελλάδα! Κάποιοι λοιπόν έχουν αλλοιώσει σκόπιμα αυτές της χρονικές επισημάνσεις!
Οι αδέξια παρατραβηγμένες αυτές ΧΡΟΝΟΜΕΤΑΘΕΣΕΙΣ στο βιβλίο της Εσθήρ, είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικές! Για να συνειδητοποιήσουμε την αξία αυτής της υπερβολικής χρονομετάθεσης, πρέπει να θυμόμαστε συνεχώς ότι η καταστρεπτικότατη εκστρατεία του Ξέρξη κατά της Ελλάδος, συνέβη το 480 π.Χ. Έτσι θα γίνει αμέσως φανερό το γιατί η Εσθήρ έπρεπε να φτάσει στην αγκαλιά του Ξέρξη το 479 π.Χ. δηλαδή πέντε χρόνια μετά την Αστίν, (που υποτίθεται ότι έπρεπε να αντικαταστήσει) ώστε να βρεθεί στην αγκαλιά του Ξέρξη ένα χρόνο μετά τον φθοροποιό για τους Έλληνες πόλεμο!
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η μετάφραση του βιβλίου της Εσθήρ (μετάφραση των Ο΄) έγινε στην πόλη του Μακεδόνα στρατηλάτη και ένδοξου τιμωρού των Περσών Μεγάλου Αλέξανδρου και στο λαμπρότερο κέντρο της αυτοκρατορίας του, την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου υπό την επίβλεψη και το απειλητικό μεγαλείο ενός ένδοξου επίγονου του Αλέξανδρου, του Πτολεμαίου Β΄ (285-246 π.Χ.).
Για τους λόγιους Ιουδαίους μεταφραστές λοιπόν, ήταν παραπάνω από προφανής η ανάγκη, απ’ τα γραπτά τους κείμενα:
ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ΟΤΙ Η ΕΣΘΗΡ ΕΜΦΑΝΙΣΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΙΤΩΝΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥ ΕΧΘΡΟΥ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΞΕΡΞΗ, ΠΡΙΝ ΑΠ’ ΤΗΝ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΟΥ (480 Π.Χ.) ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ!
Έτσι, ενώ η Εσθήρ γίνεται η εκλεκτή του βασιλιά, λίγο μετά το συμπόσιο, δηλαδή το 484 π.Χ., φτάνει στην αγκαλιά του… πέντε ολόκληρα χρόνια μετά! (το 479 π.Χ.) για να μην μπορεί κανείς ευθέως να χρεώσει στην Εσθήρ ή στον Μαρδοχαίο οποιαδήποτε ανθελληνική επιρροή στις επιθετικές κατά των Ελλήνων αποφάσεις του Ξέρξη!
Οι ΧΡΟΝΟΜΕΤΑΘΕΣΕΙΣ αυτές (όποτε κι αν έγιναν[19]) αν και υπερβολικές και εξόφθαλμες, έπαιξαν επιτυχώς μέχρι σήμερα τον διπλό τους ρόλο.
Στους μυημένους ομοεθνείς της Εσθήρ, οι μισές (σωστές) χρονικές σημειώσεις μετέδιδαν επιτυχώς το πραγματικό μήνυμα της δραστικής ανάμειξης της Εσθήρ στην ιστορία , ενώ οι υπόλοιπες οι παρατραβηγμένες και αλλοιωμένες, αιώνες τώρα, εξοστράκιζαν με επιτυχία, τους ελάχιστους χλιαρούς ΥΠΟΨΙΑΣΜΟΥΣ των εκατομμυρίων θεοπαρμένων Ελλήνων και λοιπών απαθών αναγνωστών, της θεολογικά εξωραϊσμένης αυτής ιστορίας της Εσθήρ!

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:
1) Ο συντηρητικότερος όλων Κτησίας γράφει: «Ξέρξης δε συνεγείρας στρατιάν περσικήν άνευ των αρμάτων ογδοήκοντα μυριάδας (800.000) και χιλίας τριήρεις ήλαυνε επί την Ελλάδα». Ο Ηρόδοτος όπως θα δούμε παρακάτω, καταγράφει ακόμα μεγαλύτερους αριθμούς.
2) Από το άρθρο του Γ.Δ. Καψάλη, τέως πρόεδρου του εκπαιδευτικού συμβουλίου μέσης εκπαίδευσης στην Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη στη λέξη «Ξέρξης». Βλέπε επίσης στην λέξη «Εσθήρ» , όπου ο Π. Ι. Μπρατσιώτης, καθηγητής της βιβλικής ιστορίας του Πανεπ. Αθηνών, ανεπιφύλακτα επιβεβαιώνει ότι: «ο σύζυγος της Εσθήρ, είναι ο Αχασβερός των Ο΄, δηλαδή ο Ξέρξης Α΄».
3) Στα Άβδηρα η λίμνη «Κύστειρον» αποξηράνθη, για να καλύψει τις ανάγκες των Περσών σε πόσιμο ύδωρ!
4) Ο Ηρόδοτος αναφέρει μάλιστα πως: «στην περιοχή του Αξιού ποταμού, λιοντάρια αφήνοντας τα λημέρια τους, έκαναν την νύχτα συχνές επιδρομές , κατασπαράζοντας μόνο τις καμήλες χωρίς να πειράζουν κανένα άλλο ζώο ούτε άνθρωπο» Ηροδ.7.126. Η λεπτομέρεια αυτή απαντάει στην διαφωνία των αρχαιολόγων, που ξεκίνησε με αφορμή ζωγραφική αναπαράστασης που βρέθηκε σε τάφο της Βεργίνας και που δείχνει τον Αλέξανδρο να κυνηγάει λιοντάρια. Οι πολυμαθέστατοι αυτοί αρχαιολόγοι, ισχυρίζονται κατηγορηματικά ότι δεν υπήρχαν την εποχή του Αλεξάνδρου λέοντες στην Μακεδονία. Ο Ηρόδοτος όμως τους διαψεύδει σαφέστατα.
5) Εχέδωρος (έχει-δώρα) ονομάσθη, επειδή κατά την αρχαιότητα ήταν χρυσοφόρος.
6) «Η Άμηστρις, η γυναίκα του Ξέρξη Α΄, στα γεράματά της κατάχωσε ζωντανούς δεκατέσσερις νέους, γιους επίσημων ανδρών της Περσίας, για να ευχαριστήσει τον θεό που της χάρισε το δώρο της ζωής». Ηρόδοτος 7.114. Η αποτρόπαια αυτή ανθρωποθυσία είναι πανάρχαιο χαλδαιικό έθιμο.
7) «Πάλιν δε του Ξέρξου γράψαντος, πέμψον τα όπλα (ο Λεωνίδας) αντέγραψε, μολών λαβέ» Πλούταρχος Βιογρ. Αποφθέγματα Λακωνικά 225.C.11.
8) Τριακόσια ονόματα, που θα έπρεπε να τα γνωρίζουν ένα προ ς ένα όλοι οι Έλληνες!
9) Αυτούς που ο Ηρόδοτος αποκαλεί «άνδρες» με όλη την σημασία της λέξης, κάποιοι ελαττωματικής νοημοσύνης συγγραφείς, αποκαλούν «κίναιδους και τοιούτους»
10) «1207 τριήρεις» Ηροδ. 7.89 και «1800 πλοιάρια συνοδείας». Ηροδ. 7.97.
11) Ο Μαρδόνιος εσφαλμένα συγχέεται με τον Μαρδοχαίο, αφού αυτός είναι: «γιος της αδελφής του Δαρείου και του Γωβρύα» Ηροδ. 7.5.4. Άρα τουλάχιστον από την μεριά της Μητέρας του είναι Πέρσης και όχι εντελώς Εβραίος όπως ο Μαρδοχαίος, που ορίζεται ως: «γιος του Ιαΐρου εκ φυλής Βενιαμίν». Εσθήρ 2.5.
12) «Ως λέγεται υπό Περσέων» (Ηρόδ.7.6). Όπως ο ίδιος δηλώνει, τα περί των νυκτερινών θεϊκών εντολών (ονείρων), τα αντέγραψε από αφηγήσεις Περσών και δεν είναι κατ’ ανάγκην προϊόν φαντασίας, ή «χάριν δραματοποίησης», όπως πολλοί ισχυρίζονται.
13) Την πρώτη αυτή φορά, στο κείμενο δεν αναφέρεται καν τη λέξη όνειρο, αλλά: «κατύπνωσε (ο Ξέρξης) και εν τη νυκτί είδε όψιν». Ηροδ.7.12.5. από καθαρό λάθος κάποιες μεταφράσεις αντί της λέξης «όψιν» γράφουν «όφιν», μόνο επειδή οι δύο λέξεις γραμμένες φαίνονται σχεδόν ίδιες!
14) «Την νύχτα και εν ύπνω ( κατ’ όναρ) ήλθεν (άγγελος) και είπε προς τον (βασιλέα) Αβιμέλεχ, ιδού εσύ αποθνήσκεις εξαιτίας (Σάρρας) της γυναικός την οποίαν έλαβες». Γεν.20.3,
15) «Τρίτη όψις (εμφάνιση) εν τω ύπνω εγένετο». Ηροδ. 7.19.2.
16) Ηρόδοτος. 1.107 //2.139 //2.141 //3.30 //3.124 //3.149 //5.55 //6.107 //6.118 //6.131.
17) Κυριολεξία: «το κατά γράμμα εννοούμενον… Κατά την ακριβή ή βασική σημασία των λέξεων». Κυριολεκτικώς: «κατ’ ακριβολογίαν νοηθέν και όχι μεταφορικώς».
18) Ιστορικά η άλωση αυτή, της Αιγύπτου, τοποθετείται: «την άνοιξη του 484 π.Χ.». Βλέπε Ηρόδοτος 7.7. (ΠΟΛΥΜΝΙΑ). παραπομπή 18. Εκδόσεις Γκοβόστη.
19) Αυτές οι διορθωτικές επεμβάσεις άλλωστε, είναι και η μοναδική εξήγηση που στο ‘κατακρεουργημένο’ βιβλίο της Εσθήρ, η μορφή του Μαρδοχαίου εισάγεται δύο φορές, ακριβώς με τα ίδια λόγια! Βλ: Ο΄ Εσθήρ1.1 α. και Εσθήρ 2.5.

 

«ΕΣΘΗΡ»: Ένα βιβλίο που πρέπει να διδάσκεται συνεχώς στις σχολές Εθνικής Αμύνης και πολέμου, Ευελπίδων, Ικάρων και Ναυτικών Δοκίμων, στις διπλωματικές σχολές του υπουργείου εξωτερικών, στην Ε.Υ.Π. και στις σχολές κατασκοπίας.

Σύντομη ανάλυση του βιβλίου της Εσθήρ.

Περί το 486 π.Χ. στην πρωτεύουσα των Περσών Σούσα, έξω από το παλάτι του νέου βασιλέα Ασσουήρου (Ξέρξης ο Α΄), τριγυρνούσε ένας: «ΙΟΥΔΑΙΟΣ ΟΝΟΜΑΤΙ ΜΑΡΔΟΧΑΙΟΣ, ένας (απόγονος) από εκείνους τους αιχμαλώτους, που ο Ναβουχοδονόσορ (604 – 562 π.Χ.) ο βασιλεύς, είχε φέρει από την Ιερουσαλήμ στην Βαβυλώνα ». Εσθήρ, 2.5.
Ολοφάνερη επιδίωξή του ήταν, το πώς θα καταφέρει να τρυπώσει μέσα στις υπηρεσίες του παλατιού. Έτσι προσποιούμενος ότι «ησύχαζε» δίπλα από την πύλη των ανακτόρων, παριστάνοντας προφανώς τον επαίτη, άρχισε να παρακολουθεί δύο αυλικούς της φρουράς του βασιλιά, στην είσοδο των ανακτόρων: «και ησύχαζε ο Μαρδοχαίος εν τη βασιλική πύλη, πλησίον δύο ευνούχων του βασιλέως των φυλασσόντων την αυλή. ΄Ακουσε δε τους λογισμούς αυτών και ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΕ τις μέριμνες αυτών και έμαθε ότι ετοίμαζαν να βλάψουν τον βασιλέα». Εσθήρ, 1.1.
Τα όσα κρυφακούγοντας ο Μαρδοχαίος «ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΕ» και έμαθε για την ζωή των θυμάτων του, ήταν αρκετά, σ΄αυτούς να φέρουν τον χαμό και στον ίδιο την δόξα του σωτήρα.
Θα ήταν ασφαλώς λάθος να υποθέσουμε ότι ο ήρωάς μας, ήταν ένας οποιοσδήποτε ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟΣ ΙΟΥΔΑΙΟΣ, που τίποτε καλύτερο δεν είχε να κάνει, απ΄ το να λαγοκοιμάται ολημερίς έξω από την βασιλική πύλη, ούτε το έκανε αυτό από… ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ για τον βασιλέα των Περσών. Επρόκειτο προφανώς, για έναν ικανότατο Ιουδαίο, δημιουργό ΔΟΛΙΩΝ ευκαιριών, σε αποστολή διείσδυσης στο παλάτι του βασιλέως, που σκόπιμα έγινε σκιά των δύο θυμάτων του, ενεργώντας κατόπιν εντολής ή σχεδίου.
Τα όσα έμαθε λοιπόν «ησυχάζοντας» αθέατος πλάι τους (στην πύλη ή αλλού) για την ζωή των δύο τυχαίων αυλικών ευνούχων (την φύλαξη της εξωτερικής αυλής του περσικού παλατιού, θα ανέθεταν βέβαια στους πλέον σκληροτράχηλους φρουρούς και όχι σε ευάλωτους ευνούχους, κατάλληλους μόνο για άλλες υπηρεσίες), ήταν αρκετά για να χρησιμοποιηθούν στην δημιουργία μιας θανάσιμης ΠΑΓΙΔΑΣ εναντίον τους. Σύντομα ο Μαρδοχαίος κατήγγειλε τους δύο αφελείς, ως επικίνδυνους συνωμότες και ύποπτους δολοφονικής απόπειρας κατά της ζωής του βασιλιά! Και φυσικά, σε ένα αυταρχικό, μοναρχικό περιβάλλον, όπου η ζωή του βασιλιά είναι η μοναδική προστατευόμενη αξία, η παραμικρή καταγγελία κατά της ζωής του μονάρχη, αποτελούσε ταυτόχρονα και ικανότατη ένδειξη συνωμοσίας και οι δυστυχείς κατηγορούμενοι και μόνο για λόγους προληπτικής ασφάλειας, σπάνια διέφευγαν τον θάνατο. Βέβαια ακόμα και η δημιουργία ενοχοποιητικών στοιχείων, δεν θα ήταν πράγμα ακατόρθωτο, για κάποιον αποφασισμένο χρήστη του δόλου, όπως δείχνει να είναι αυτός ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ.
Οι έρευνες που ακολούθησαν, κατά πως υπαινίσσεται η Βίβλος, (Εσθήρ 1.1ξ), δικαίωσαν την καταγγελία του Μαρδοχαίου, αφού στην προσπάθειά του αυτή, δεν χρειαζόταν άλλα αποδεικτικά στοιχεία, εκτός τον ικανό αριθμό ψευδομαρτύρων, που άνετα μπορούσαν να του προσφέρουν ΕΚΕΙΝΟΙ, που ήθελαν οπωσδήποτε να προωθήσουν τον Μαρδοχαίο μέσα στο παλάτι.
Μετά την καταγγελία αυτή, τα δύο θύματα κρεμάσθηκαν και ο ΙΟΥΔΑΙΟΣ ΚΑΤΑΔΟΤΗΣ ΜΑΡΔΟΧΑΙΟΣ, ήρωας πιά, ανταμείφθηκε όπως ήταν φυσικό με μια θέση στα ανάκτορα. Ο μόνος που εξακολουθούσε να αμφιβάλει για την αλήθεια των καταγγελιών του, ήταν ένας υψηλόβαθμος αυλικός, ονόματι Αμάν, ο φερόμενος μάλιστα κατά μία εκδοχή του ίδιου του βιβλίου ως Μακεδόνας, δηλαδή Έλληνας (Εσθήρ 8.12κ, 8.12o, και 9.24)
ΥΠΗΡΧΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΑ ΠΕΡΣΙΚΑ ΑΝΑΚΤΟΡΑ; Όπως γνωρίζουμε από την ιστορία, πολλοί έλληνες φιλοξενούνταν κοντά στους Πέρσες βασιλείς. Την εποχή εκείνη μάλιστα ο Ξέρξης φιλοξενούσε τον Δημάρατο, έκπτωτο βασιλιά της Σπάρτης, τον οποίο κουβάλησε μαζί του στην Ελλάδα σαν στρατιωτικό σύμβουλο. Όλες οι ελληνικές πόλεις της Μικράς Ασίας ήταν σκλαβωμένες στους Πέρσες και πολλοί έλληνες αιχμάλωτοι ή εμπορευόμενοι διέσχιζαν τα πέρατα της περσικής αυτοκρατορίας. Άλλοι πάλι εύρισκαν στην περσική αυλή καταφύγιο για πολιτικούς λόγους.
Μέσα στο παλάτι πιά, η αναρρίχηση του Μαρδοχαίου σε ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ προνόμια ήταν θέμα χρόνου. Πράγματι η ευκαιρία για τον αυλικό πλέον Μαρδοχαίο, δεν άργησε να δημιουργηθεί. Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ στήθηκε σε βάρος κάποιας ευνοούμενης παλλακίδας του βασιλιά, που το βιβλίο της «Εσθήρ» αναφέρει ως βασίλισσα Αστίν. Καμιά βασίλισσα της Περσίας δεν καταγράφεται απ΄τους ιστορικούς με τέτοιο όνομα, σε οποιαδήποτε περσική αυλή. Εξ αυτού συμπεραίνουμε ότι πρόκειται για μία ευνοούμενη εκείνου του καιρού, την πρώτη στις σεξουαλικές προτιμήσεις παλλακίδα του βασιλιά. Ο βασιλιάς Δαρείος π.χ. ο πατέρας του Ξέρξη, γνωρίζουμε ότι εκτός απ΄την βασίλισσα Ατόσσα, την μητέρα του Ξέρξη, διέθετε και 360 παλλακίδες. (Βλέπε Πλούταρχος, Αρταξέρξης 27.2).
Η βασίλισσα Αστίν λοιπόν, η ευνοούμενη «γυναίκα – παλλακίδα» του βασιλιά, βρέθηκε μπλεγμένη σ΄ένα θανάσιμο δίλημμα, που ολοφάνερα στήθηκε για να την φέρει σε δεινή θέση. «Στο τρίτο έτος της βασιλείας του (484 π.Χ.), σε κάποιο γάμο, έκανε ο βασιλιάς συμπόσιο έξη ολόκληρες ημέρες, την δε εβδόμη ημέρα ο βασιλιάς ζαλισμένος απ΄το ποτό, διέταξε να φέρουν την Αστίν με το διάδημά της και να επιδείξει στους άρχοντες το κάλλος της» Εσθήρ 1.9,11.
Η πεντάμορφη όμως Αστίν, υπακούοντας στους νόμους της χώρας της, αρνήθηκε ως όφειλε, να επιδείξει χορεύοντας τα κάλλη της στον μεθυσμένο από το επταήμερο γλέντι βασιλιά και τους καλεσμένους του. «Η Αστίν αρνήθηκε να υπακούσει επικαλούμενη τον περσικό νόμο, που απαγόρευε στις γυναίκες των Περσών να εμφανίζονται μπροστά σε ξένους». Ιώσηπος, Ιουδαϊκή Αρχαιολογία, 11.191
Η ευνοούμενη βασιλική σύζυγος, ήρθε ξαφνικά αντιμέτωπη με ένα αναπάντεχο δίλημμα: να χορέψει επιδεικνύοντας τα κάλλη της, φορώντας μάλιστα το διάδημά της, όπως το ζητούσε ο μεθυσμένος σύζυγός της και να κατηγορηθεί ως άσεμνη βασίλισσα από τον ίδιο τον νόμο της χώρας της, ή να παρακούσει τον μεθυσμένο ήδη κύριο και βασιλιά της και να αντιμετωπίσει αργότερα την ενδεχόμενη οργή του;
Δεν θέλει βέβαια ερώτημα, ότι το ευφυές αυτό αναπόδραστο δίλημμα, ΗΤΑΝ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΟΥΣ ΙΟΥΔΑΙΟΥΣ που επιθυμούσαν να βρεθεί η Αστίν σε βασιλική δυσμένεια. Η εικόνα της λικνιζόμενης βασίλισσας που επιδείκνυε τα κάλλη της (φορώντας διάδημα) μπροστά στους μεθυσμένους λάγνους καλεσμένους της, ήταν αρκετά εξευτελιστική και δεν θα μπορούσε να αποτελεί αυθόρμητη επιθυμία του ερωτευμένου με την Αστίν βασιλιά, αλλά ιδέα των διλημματοποιών, που έντεχνα οδήγησαν τον ζαλισμένο απ΄το ποτό βασιλιά, σ΄αυτή την εξευτελιστική επιδειξιομανία.
Έτσι τόσο η Αστίν, όσο και ο μεθυσμένος βασιλιάς, που νομίζει ότι όλα ξεκίνησαν από μια δική του επιθυμία, βρίσκονται γερά μπλεγμένοι στα νύχια των βασιλικών ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ. Οποιαδήποτε κι αν ήταν η απόφαση της Αστίν, ο ζαλισμένος βασιλιάς, θα έβλεπε (καθ΄ υπόδειξη) μόνο την κακή πλευρά του πράγματος! Έτσι η αγαπημένη Αστίν, ήταν εκ των προτέρων χαμένη!
Οι δολοπλόκοι «σύμβουλοι» του βασιλιά, κυριολεκτικά τερατολογώντας, επικαλέσθηκαν αμέσως, την υπέρτερη ακόμα και του νόμου βασιλική επιθυμία και κήρυξαν την Αστίν, ένοχη βαρύτατης ανυπακοής και το χειρότερο…κακό υπόδειγμα, για τις γυναίκες ολόκληρης της αυτοκρατορίας! Όχι απλά ένοχη ανυπακοής στον βασιλιά, αλλά ένοχη υποκίνησης σε ανυπακοή…όλων των γυναικών της αυτοκρατορίας! Για να «σωθούν» λοιπόν όλοι οι άνδρες του βασιλείου του, από το απειλητικό κύμα ανυπακοής των γυναικών, έπρεπε ο βασιλιάς να τιμωρήσει την Αστίν παραδειγματικά !
Κάποτε όμως ο παγιδευμένος βασιλιάς συνήλθε από το μεθύσι του και: «διακείμενος προς αυτήν ερωτικώς, μη θέλων την διάζευξιν, λυπούμενος και εμποδιζόμενος από του νόμου. Φίλοι συμβούλεψαν τον βασιλιά, τον έρωτα αυτής της γυναικός να σβήσει, ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ, που στα πέρατα της αυτοκρατορίας θα αναζητούσαν». Ιώσηπος, Ιουδαϊκή Αρχαιολογία 11.195-197. Έτσι ξεκίνησε σε ολόκληρη την αυτοκρατορία, η αναζήτηση νέων κοριτσιών, που θα διεκδικούσαν την κενή θέση της πρώην βασιλικής συντρόφου.
Σημειώστε την ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ του γάμου, είναι το σημαντικότερο στοιχείο, «στο τρίτο έτος της βασιλείας του Ξέρξη», στο «θεόπνευστο» ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΕΣΘΗΡ, 1.9,11 : δηλαδή το 484 π.Χ. δηλαδή 4 χρόνια πριν επιτεθεί ο Ξέρξης στην Ελλάδα, 4 χρόνια πριν τις ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ !
Και ενώ η αναζήτηση θεωρητικά θα έφθανε στα πέρατα της αχανούς αυτοκρατορίας… περιέργως, η διάδοχος της Αστίν, περίμενε ήδη, κυριολεκτικά ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΠΑΛΑΤΙΟΥ. Ο αυλικός πλέον Μαρδοχαίος, που υποτίθεται πως καμία ανάμειξη δεν είχε στον συνωμοτικό εξοβελισμό της νόμιμης «βασίλισσας» Αστίν, ήταν ήδη πανέτοιμος, αφού «ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕ» ήδη πυρετωδώς την προστατευόμενη ανεψιά του Εσθήρ: «ορφανή και από τους δύο γονείς», Εσθήρ 2.7, για να διεκδικήσει τον ζηλευτό τίτλο της ευνοούμενης βασιλικής συντρόφου.
Το βιβλίο με πλάγιο τρόπο σημειώνει κάτι εντελώς σχετικό γι ΄αυτήν την ερωτική εκπαίδευση της Εσθήρ από τον Μαρδοχαίο: «και το όνομα αυτής Εσθήρ, και ο Μαρδοχαίος επαίδευσεν αυτήν εαυτώ εις γυναίκα (!) και ήτο η κόρη καλή στην όψη». Εσθήρ 2.7.
Ο Ι. Κολιτσάρας στην εγκεκριμένη από την Ιερά Σύνοδο πεντάτομη μετάφραση της Π. Διαθήκης, μεταφράζει το παραπάνω εδάφιο ως εξής: «ο Μαρδοχαίος ανέλαβε την ορφανή (ανεψιά του) Εσθήρ υπό την προστασία του και την φρόντιζε (το κείμενο λέει επαίδευε), με σκοπό να την λάβει αργότερα ως σύζυγόν του» !
Αλήθεια, πώς «ΕΚΠΑΙΔΕΥΕΙΣ» μια πολύ όμορφη νεαρή κοπέλα, για να γίνει γυναίκα σου; Φαίνεται πως την μακρινή εκείνη εποχή, οι ερωτοτροπίες ελέγοντο προγαμιαία εκπαίδευση.
Τα όνομα Εσθήρ παράγεται από το αντίστοιχο περσικό Εστέρ, δηλαδή άστρο. Το εβραϊκό της όνομα ήταν Χαδασσά, δηλαδή Μύρτος. « Μύρτος δε και το γυναικείον αιδοίον!» Ησύχιος λεξικογράφος. Το στεφάνι της Μυρτιάς, ήταν αφιερωμένο στην θεά του έρωτα, την Αφροδίτη.
Το παραπάνω εδάφιο λοιπόν, δεν αφήνει πολλά περιθώρια ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ, ακόμα και σ΄αυτούς που έχουν κάθε λόγο να παραβλέψουν την περίεργη σχέση Εσθήρ – Μαρδοχαίου. Η διατύπωση είναι τέτοια, που εύκολα οδηγεί στην σκέψη, ότι ο Μαρδοχαίος με την νεαρή Εσθήρ, είχε μία εντελώς ιδιόρρυθμη και περίπλοκη σχέση, εβραιοχαλδαϊκής θα λέγαμε ηθικής, θείου, αρραβωνιαστικού, σεξουαλικού εκπαιδευτή και προξενητή ταυτόχρονα.
Από παλιά τα γυναικεία θέλγητρα επιστρατευμένων εβραίων γυναικών, εξυπηρετούσαν άριστα τις ανάγκες διείσδυσης διαφόρων στα σημαντικότερα κέντρα πλουτισμού και αποφάσεων. Την επιμελημένη σεξουαλική εκπαίδευση αυτών των γυναικών, μόνο να την υποθέσουμε μπορούμε. Όμως εδώ στο βιβλίο της Εσθήρ, η εκπαίδευση αυτή ομολογείται με σαφήνεια.
Για τις ανάγκες διείσδυσης και αναρρίχησης στην εξουσία, οι εκπαιδευμένες αυτές γυναίκες, παραμέριζαν όπως θα δούμε τα προσωπικά τους αισθήματα, που δεν φαίνεται να αποτελούσαν σημαντικό εμπόδιο στις προσπάθειες των θεατρικών ερωτικών τους προσποιήσεων. Η επαναλαμβανόμενη μάλιστα καταγεγραμμένη απόλυτη επιτυχία τους, στην διεκπεραίωση τέτοιων σεξουαλικών αποστολών, δείχνει ότι οι εβραίες αυτές, γνώριζαν καλά την μυστική χρήση ηδονιστικών ουσιών (κυρίως του Νάρδου και του Μανδραγόρα, αλλά και άλλων, που αναφέρονται συνεχώς στην Π. Διαθήκη), οι οποίες έκαναν την συνεύρεση των ανδρών μαζί τους εκστασιακή και ασυναγώνιστη.
Οι εκπαιδευμένες αυτές ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ εβραίες ηρωίδες, αντικαθιστούσαν τα όποια προσωπικά τους αισθήματα, με μια πλούσια θεατρική γοητεία, που δεν επέτρεπε να φανεί τίποτε, από την ενδεχόμενη απέχθειά τους, προς τα σημαντικά πρόσωπα με τα οποία προσποιητά ερωτοτροπούσαν. Βέβαια, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει και το ενδεχόμενο κρυφής, διπλής ερωτικής ζωής των συγκεκριμένων ηρωίδων.
Τέτοιες λοιπόν σχέσεις ανεψιάς και μελλοντικού συζύγου, είχαν η Εσθήρ και ο Μαρδοχαίος. Έτσι δεν χωράει πιά καμιά αμφιβολία, ότι ο Μαρδοχαίος ήταν ένας μεθοδικός προαγωγός (επίκαιρη έκφραση: ΝΤΑΒΑΤΖΗΣ), καθόλα όμοιος με παλιότερους της φάρας του (Μιχαήλ ο Εφέσιος, Εξήγησις 6.17.26 : «Προαγωγός δε κυρίως λέγεται, ο την εαυτού γυναίκα μοιχάσθαι προτρεπόμενος»), που προσφέρει στον βασιλιά την εκπαιδευμένη σεξουαλικά νεαρή γυναίκα, που προόριζε ή είχε ήδη για δική του, για να πετύχει την κατάληψη μιας προωθημένης θέσης, μέσα στο κέντρο πλουτισμού και αποφάσεων του βασιλικού περιβάλλοντος.
Στο κείμενο βλέπουμε λοιπόν τον Μαρδοχαίο, χωρίς κανένα φανερό ίχνος θλίψης ή ενόχλησης, να μετατρέπεται από υποψήφιος σύζυγος (δηλαδή ερωτευμένος αρραβωνιαστικός, αρραβών = η αμοιβαία υπόσχεση γάμου) της όμορφης Εσθήρ, σε ψυχρό συνωμότη προαγωγό, που εξακολουθεί να την εκπαιδεύει και να την καθοδηγεί προσεκτικά, όχι πιά για να γίνει γυναίκα του, αλλά για να κερδίσει στην δύσκολη αυτή ερωτική αναμέτρησή της, την πρώτη θέση, στην αγκαλιά του βασιλιά.
Μετά από τον σχετικό χρόνο προετοιμασίας, οι υποψήφιες κοπέλες για τον τίτλο της ερωτικότερης γυναίκας, πέρασαν ένα ολόκληρο βράδυ, πρακτικής δοκιμασίας των προσόντων και των ικανοτήτων τους, στην βασιλική αγκαλιά. Το βιβλίο διευκρινίζει προσεκτικά την καθαρά ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ υπεροχή της Εσθήρ: «κάθε κορίτσι πήγαινε στον βασιλιά το βράδυ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΩΪ ΕΠΕΣΤΡΕΦΕ ΣΤΟΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝΙΤΗ». Εσθήρ 2.14.
Όταν ήρθε η σειρά της Εσθήρ, αυτή ήταν ασυναγώνιστη: «ηράσθη ο βασιλεύς την Εσθήρ και εύρεν χάριν παρά πάσας τας παρθένους και επέθηκεν αυτήν το διάδημα» (βέβαια, όλοι ξέρουν, ότι η σωματική παρθενία, την οποία πιθανό να διαφύλασσε για ευνόητους λόγους, η Εσθήρ, δεν αποτελεί ΕΜΠΟΔΙΟ στην προωθημένη ερωτική εκπαίδευση, βλέπε και το συγγενικό βιβλίο της Εσθήρ, το ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ 2.3: «επεθύμησα την σκιά του αγαπημένου μου και εκάθησα υπ΄αυτήν και Ο ΚΑΡΠΟΣ αυτού γλυκύς εις τον ΟΥΡΑΝΙΣΚΟΝ μου ! »). Η σαφέστατη αυτή ερωτική εικόνα μας δίνει μία αίσθηση της προωθημένης για την εποχή εκείνη σεξουαλικής ελευθερίας των εκπαιδευμένων στον έρωτα εβραίων γυναικών. Αν σ΄όλα αυτά προστεθεί και η πιθανότητα κρυφής χρήσης ελαφρών εκστασιογόνων , καταλαβαίνετε ότι ο βασιλιάς μας πέρασε μια ανεπανάληπτη σεξουαλική νύχτα.
«Η δε Εσθήρ, σύμφωνα με τις εντολές του Μαρδοχαίου, δεν απεκάλυψε σε κανένα το γένος και την πατρίδα της». Εσθήρ 2.10.
Συνέβη όμως, όλα αυτά να ενοχλήσουν όπως είπαμε τον (πρωθυπουργό;) AMAN TON MAΚΕΔΟΝΑ. Ο Μαρδοχαίος δεν απέδιδε τις οφειλόμενες τιμές στο πρόσωπό του. Γιατί δεν τιμούσε τον Αμάν ο Μαρδοχαίος, δεν μας το αναφέρει το βιβλίο. Αν όμως υπήρχε τέτοιο υποχρεωτικό καθεστώς προσκυνηματικών τιμών προς τον πρωθυπουργό, ο νεοεισαχθείς αρχικά ασήμαντος αυλικός Μαρδοχαίος, δεν θα μπορούσε να τις παραλείψει και να παραμείνει στο παλάτι αυτό έστω και για μια μέρα.
Άρα μπορούμε να υποθέσουμε ότι κάτι άλλο είχε μυριστεί ο Αμάν, που αποφεύγει να μας το πει το βιβλίο και όχι μόνο για τον λόγο αυτόν, (όπως λέει φανερά υπερβάλλοντας το βιβλίο, Εσθήρ 3.5-6), ο Αμάν ο Μακεδών μίσησε θανάσιμα όχι μόνο τον Μαρδοχαίο, αλλά και ολόκληρο το γένος των Ιουδαίων, ώστε τελικά επιδίωξε και κατάφερε να αποσπάσει από τον βασιλιά διαταγή θανάτωσης, σε μια μοναδική μέρα, όλων ταυτόχρονα των Ιουδαίων, σε όλες τις επαρχίες και χώρες του Βασιλείου.
Πράγματι, η βασιλική διαταγή που φέρεται ότι απέσπασε ο Αμάν από τον βασιλιά, αναφέρει ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΗ ΑΠΕΙΘΕΙΑ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ στους νόμους του Βασιλείου: «Εγώ ο Βασιλιάς, είμαι άρχοντας πολλών εθνών και πάντοτε θέλησα να διοικήσω, χωρίς αλαζονεία και κατάχρηση εξουσίας, αλλά με επιείκεια. Ο άνθρωπος όμως που κατέχει την δεύτερη θέση από μένα στο βασίλειό μου, ο πρωθυπουργός Αμάν, μου φανέρωσε ότι ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΕΘΝΗ ΤΗΣ ΓΗΣ, ΕΧΕΙ ΔΙΑΣΠΑΡΕΙ ΕΝΑΣ ΥΠΟΥΛΟΣ ΛΑΟΣ. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν δικούς τους νόμους και γι΄αυτό ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ ΠΡΟΣ ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ ΕΘΝΟΣ… (οι νόμοι αυτών ΕΞΑΛΛΟΙ παρά πάντων των εθνών).
Πληροφορήθηκα λοιπόν πως Ο ΛΑΟΣ ΑΥΤΟΣ, ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΠΡΟΣ ΟΛΟ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΓΕΝΟΣ ( ! ).
Έχουν περίεργο τρόπο ζωής, εξαιτίας των νόμων τους και διάκεινται εχθρικά προς τα συμφέροντά μας. Διαπράττουν δε τα χειρότερα κακά, με σκοπό την υπονόμευση και την αποσταθεροποίηση του βασιλείου. Γι΄αυτό, διέταξα όλοι αυτοί, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, να εξοντωθούν ολοκληρωτικά, χωρίς οίκτο. Αυτοί οι αιώνιοι εχθροί μας, θα θανατωθούν βίαια μέσα σε μια μέρα και δεν θα κλονίζουν πιά στο μέλλον την σταθερότητα και την ειρήνη του κράτους μου» Εσθήρ 3.13α – 13γ.
Φυσιολογικότερη αφορμή, για μια τέτοια διαταγή ( ποιος την έγραψε δεν ξέρουμε, ποιός παρατήρησε τότε ότι ο λαός αυτός βρίσκεται σε αντίθεση προς όλο το ανθρώπινο γένος;) συνολικής ΥΛΙΚΗΣ υποβάθμισης και όχι αφανισμού των Ιουδαίων, πρέπει να θεωρήσουμε ότι προήλθε απ΄την ΜΑΖΙΚΗ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ στην οικονομική και εξουσιαστική ζωή της εκτεταμένης περσικής αυτοκρατορίας. Ο ιδιότυπος εβραϊκός θεολογικός επεκτατισμός είχε ανέκαθεν για γενεσιουργό του αιτία τον έντονο θρησκευτικό απομονωτισμό και την συστηματική υποτίμηση των άλλων εθνών. Αυτό προκαλούσε αντιδράσεις σε όλους τους άλλους λαούς. Παρά τα ενοχοποιητικά στοιχεία της περιγραφής, κανένας βασιλιάς ποτέ, δεν θα διέταζε γενοκτονία, μόνο και μόνο επειδή πληροφορήθηκε την διαφορετικότητα ενός λαού που εξουσιάζει. Όπως και να είχε το πράγμα, ολόκληρη η παροικία των Ιουδαίων ήταν σε κίνδυνο (οικονομικού;) αφανισμού και ήταν καιρός για την Εσθήρ να αναλάβει δράση. Το βιβλίο ομολογεί γι΄αυτήν, ότι παρά το αξίωμά της βασίλισσας «υπάκουε ακόμα στον Μαρδοχαίο που ήταν υπό την κηδεμονία του και δεν είχε ακόμα φανερώσει την καταγωγή της στον βασιλιά . Εσθήρ 2.20. «Έλαβε δε εντολή απ΄τον Μαρδοχαίο να παρουσιασθεί στον βασιλιά και να ικετέψει την σωτηρία υπέρ του λαού της» Εσθήρ 4.8.
Η Εσθήρ όμως, αν και επίσημη πλέον «σύζυγος» του βασιλιά, εν τούτοις δεν μπορούσε να παρουσιαστεί μπροστά του, χωρίς την ιδιαίτερη πρόσκληση του ιδίου. Η αφήγησή μας βεβαιώνει, ότι είχε ήδη τριάντα ολόκληρες μέρες να τον δει, (Εσθήρ 4.11) πράγμα που σαφώς σημαίνει, ότι ολόκληρο τον τελευταίο μήνα, ο βασιλιάς είχε και άλλες τέτοιες «συζύγους» για να περνά τα βράδια του ευχάριστα. Το πιθανότερο λοιπόν ήταν, πως η αυθαίρετη παρουσία της μπροστά του, σύμφωνα με τον συγκεκριμένο βασιλικό νόμο, θα σήμαινε τον θάνατό της!
Κι εδώ έχουμε μια αναπάντεχη μικροψυχία της εκπαιδευμένης μικρής εβραίας! Αν και εκπαιδευμένη για να αντέχει σε δύσκολες καταστάσεις, τώρα αντιμέτωπη με τον ίδιο τον ενδεχόμενο θάνατό της φοβήθηκε! Η Εσθήρ βρέθηκε ξαφνικά, να κουβαλάει στους ώμους της, την τύχη του λαού της! Παρ΄όλα αυτά δύο φορές αρνήθηκε να εκτελέσει την εντολή του Μαρδοχαίου. Ο «προστάτης – νταβατζής» Μαρδοχαίος, όμως, ξαφνικά έγινε σαφέστερος: «Μη νομίζεις πως η ζωή σου είναι ασφαλέστερη από των άλλων Ιουδαίων, επειδή ζεις μέσα στο παλάτι. Αν δεν μιλήσεις τώρα, Η ΒΟΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΜΑΣ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΑΠΟ ΑΛΛΟΥ, εσύ όμως και (όλοι) οι συγγενείς σου θα εξαφανισθείτε: «συ δε και ο οίκος του πατρός σου θέλετε απολεσθεί». Εσθήρ 4.13-14
Ο «προστάτης» Μαρδοχαίος, ξαφνικά έγινε προστακτικός μέχρι θανάτου! Στην Εσθήρ έγινε απολύτως ξεκάθαρο, στην περίπτωση που δεν αναλάμβανε το εθνοσωτήριο ρόλο της, ο θάνατός της ήταν απολύτως προαποφασισμένος! Η Εσθήρ, ένιωσε το δίλλημα: ηρωίδα ή νεκρή! Μάλιστα η προειδοποίηση για οποιαδήποτε ολιγωρία της, απειλούσε με θάνατο όχι μόνο αυτήν, αλλά και οποιοδήποτε άλλο αγαπημένο μέλος του ευρύτερου συγγενικού της περιβάλλοντος!
Ο ρόλος του ήρωα δεν είναι πάντα εύκολος!
Σημειώνουμε λοιπόν προσεκτικά και σχολαστικά, ότι η πιθανότητα του θανάτου, καραδοκούσε την Εσθήρ κι απ΄τις δυο πλευρές των αποφάσεών της! Οι σοβαρές αυτές απειλές θανάτου, κατά της ζωής της και των συγγενών της, απ΄τους δικούς της ανθρώπους, έσπρωξαν την Εσθήρ στην ηρωική εκείνη απόφαση, που είχε τις περισσότερες πιθανότητες διαφυγής, από τον θάνατό της! Απ΄την πλευρά των «ημετέρων», ο Μαρδοχαίος της είχε ξεκαθαρίσει απολύτως… αν δεν αναλάμβανε δράση, ο θάνατός της, ήταν προαποφασισμένος και απόλυτα βέβαιος!
Μετά απ΄τις ¨θεόσταλτες¨ αυτές απειλές η Εσθήρ ¨ενισχύθηκε¨ και η απόφασή της ήταν η αναμενόμενη. Κατάλαβε πως η μοναδική περίπτωση επιβίωσή της, ήταν να φανεί ηρωίδα. Ετσι μετά την αναγκαία αυτή ¨ενίσχυση¨ (ξεκάθαρες απειλές κατά της ζωής της) η Εσθήρ αποφάσισε το σωστό: «θα παρουσιαστώ στον βασιλιά κι αν είναι να πεθάνω ας πεθάνω». Εσθήρ 4.16.
Η αποκαλυπτική «προσευχή» της Εσθήρ, καταγράφει εντελώς τα ιδιαίτερα προσωπικά της αισθήματα, τόσο για τον βασιλιά όσο και για τις βασιλικές τιμές, τις οποίες αγωνίστηκε να κερδίσει: «Κύριε, γνωρίζεις πολύ καλά ότι απεχθάνομαι τις δόξες ανάμεσα σ΄αυτούς που δεν τηρούν τις εντολές σου και ΒΛΕΛΥΤΤΟΜΑΙ (= ΣΥΧΑΙΝΟΜΑΙ) ΝΑ ΚΟΙΜΑΜΑΙ ΜΕ ΑΝΔΡΑ ΑΠΕΡΙΤΜΗΤΟ (εννοεί τον βασιλιά) από ξένο έθνος. Αυτό το βασιλικό διάδημα που φορώ στο κεφάλι μου, το φοράω μόνο στις δημόσιες εμφανίσεις μου και όχι όταν είμαι μόνη. Το σιχαίνομαι όπως το πανί των γυναικείων καταμηνίων ( ΣΤΗΝ «ΠΡΟΣΕΥΧΗ» ΕΞΙΣΩΝΕΙ ΤΟ ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΔΙΑΔΗΜΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΝΙ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ). Γιαχβέ του Αβραάμ, που πάντα υπερισχύεις, ποτέ δεν ένοιωσα καμιά χαρά που έγινα βασίλισσα». Εσθήρ 4.17υ-17ω.
Μετά από τέτοια ομολογία, καταλαβαίνουμε ότι δεν υπήρξε άλλη δύναμη εκτός απ΄την σκοπιμότητα, που απ΄την αρχή υποχρέωσε την όμορφη (ίσως και ερωτευμένη με τον Μαρδοχαίο) Εσθήρ, να γίνει ποθητή στα μάτια του βασιλιά. Απλά ο Μαρδοχαίος, και πίσω απ΄αυτόν το κρυφό εποπτικό ιερατείο της ισχυρής ιουδαϊκής κοινότητας της Περσίας, υποχρέωσε την μικρούλα Εσθήρ, να γοητεύσει κάποιον που σιχαινόταν βαθύτατα.
Όμως, το θέατρο της ερωτευμένης γυναίκας, έπρεπε να συνεχιστεί και παρά την βαθιά αποστροφή της προς τον απερίτμητο και αλλοεθνή σύζυγο και βασιλιά της και την πραγματικά σε απίστευτο βαθμό απέχθειά της προς το βασιλικό της διάδημα, η Εσθήρ στάθηκε με άψογη υποκριτική τεχνική, στο ύψος των περιστάσεων.
Το θηλυκό της μυαλό, μηχανεύθηκε ένα θεατρικότατο τρόπο, για να εμφανισθεί απρόσκλητη στον βασιλιά, διακινδυνεύοντας όσο γίνεται λιγότερο. Ντύθηκε με την πιο λαμπρή ενδυμασία της και προσποιούμενη την ασθενούσα, εμφανίσθηκε υποβασταζόμενη από τις δούλες της, στην αίθουσα του θρόνου. Ο βασιλιάς ξαφνιασμένος από την ανήκουστη παράβαση των κανονισμών, σήκωσε το πρόσωπο του και την κοίταξε με «πύρινο θυμό». Η αντίδραση της Εσθήρ όμως ήταν καλοσχεδιασμένη: «έχασε δε η Εσθήρ το χρώμα της και έπεσε στα χέρια της υπηρέτριάς της. Και αναπήδησε ο βασιλιάς με αγωνία από το θρόνο και την αγκάλιασε και με λόγια παρακλητικά της είπε. Εσθήρ, τι σου συμβαίνει, μη μου πεθάνεις… και την φίλησε λέγοντας μίλησέ μου, τι σου συμβαίνει». Εσθήρ 5. Ιδ.
Με την θεατρική της λιποθυμία, η Εσθήρ είχε ξεπεράσει τον κίνδυνο της άμεσης καταδίκης απ΄ την παραβίαση των κανονισμών, λόγω της απρόσκλητης εμφάνισής της μπροστά στον Βασιλιά! Με την εικονική της πτώση, μετέθεσε τις εξελίξεις σε συναισθηματική βάση. Στην συνέχεια αν και «βδελύσσεται αφόρητα» τον βασιλιά, όπως απερίφραστα ομολόγησε στην προσευχή της, ξεχειλίζει από προσποιητή αβρότητα και τον γεμίζει σκόπιμες κολακείες: « τότε κείνη του απάντησε. Κύριέ μου, σε είδα ΣΑΝ ΑΓΓΕΛΟ ΘΕΟΥ και ταράχθηκε η καρδιά μου από το μεγαλείο σου, (το θεατρικό ΨΕΜΑ σε όλο του το μεγαλείο!) διότι θαυμαστός είσαι κύριέ μου και το πρόσωπό σου γεμάτο από χάρες. Και ενώ του μιλούσε κατέρρευσε και πάλι (προσποιητά) λιπόθυμη. Ο βασιλιάς ταράχθηκε και μαζί με τους υπηρέτες του βάλθηκαν να την συνεφέρουν. Ο βασιλιάς (τελικά) την ρώτησε, Εσθήρ, τι σου συμβαίνει; Μέχρι και ΤΟ ΜΙΣΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΜΟΥ είμαι έτοιμος να σου δώσω, αρκεί να μου πεις τι θέλεις». Εσθήρ 5. 1ε-3.
Η Εσθήρ, με θεατρικότητα που θα ζήλευαν χίλιοι επαγγελματίες θεατρίνοι, απέσπασε όχι μόνο το δικαίωμα να επισκεφθεί ατιμωρητί απρόσκλητη τον βασιλιά, αλλά με την άψογη παράσταση ψευτο-πάθησης (ψευδοπάθειας), ξεσήκωσε την ανδρική ευαισθησία και απέσπασε το μέγιστο της συμπόνιας του ερωτικού της συντρόφου.
Κανένα ιδιαίτερο σχόλιο δεν είναι αναγκαίο, για να φανεί στις πραγματικά εκπληκτικές του διαστάσεις, το ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΟ ταλέντο της Εσθήρ, αφού ανάμεσα στις απίστευτες εκφράσεις βαρύτατης απέχθειας προς τον απερίτμητο και αλλόφυλο ερωτικό της σύντροφο και τις εκφράσεις απέραντης κολακείας στο πρόσωπό του, μεσολαβούν μόνο δέκα εδάφια.
Το τέλος αυτής της ιστορίας, είναι λίγο πολύ το αναμενόμενο. Η Εσθήρ καταγγέλλει τον Αμάν τον Μακεδόνα, ως αναίτιο και θανάσιμο εχθρό (του βασιλικού σωτήρα) Μαρδοχαίου και ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΤΗΣ. Μάλιστα κάποια στιγμή , ο βασιλιάς, με την καλή σκηνοθεσία του πράγματος, πείθεται ότι ο Αμάν, όχι μόνο έχει δολοφονικές προθέσεις εναντίον του, αλλά και ερωτικές διαθέσεις προς την αγαπημένη του Εσθήρ.
Ετσι, όχι μόνο διατάζει την εκτέλεσή του, αλλά αντιστρέφει εντελώς το αρχικό του διάταγμα, γράφοντας μεταξύ άλλων ότι: « Ο ΑΜΑΝ Ο ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ, ξένος προς την φυλή των Περσών, προσπάθησε να μου πάρει την βασιλεία και την ζωή. Με περίπλοκες μεθόδους θέλησε να καταστρέψει τον ΣΩΤΗΡΑ και ευεργέτη μου Μαρδοχαίο, και να βλάψει την ΑΜΕΜΠΤΗ Εσθήρ και τον λαό της. Προσπάθησε έτσι να ερημώσει το Βασίλειο των Περσών και ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΑΔΩΣΕΙ ΣΤΟΥΣ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ, καλά θα κάνετε λοιπόν, να μη λάβετε υπόψη σας την προηγούμενη διαταγή αφανισμού των Ιουδαίων… Κάθε πόλη ανεξαιρέτως ή χώρα, που δεν θα συμμορφωθεί μ΄αυτό το νέο διάταγμα θα καταστραφεί δια πυρός και σιδήρου… Μετά την νέα αυτή διαταγή χαρά επικράτησε ανάμεσα σε όλους τους Ιουδαίους της αυτοκρατορίας, μάλιστα πολλοί από τους εθνικούς, για τον φόβο των Ιουδαίων ΕΚΑΝΑΝ ΕΣΠΕΥΣΜΕΝΑ ΠΕΡΙΤΟΜΗ (!) για να γίνουν (να δηλώσουν προσήλυτοι) Ιουδαίοι, γιατί τώρα πιά, ΟΛΟΙ ΦΟΒΟΤΑΝ ΤΟΥΣ ΙΟΥΔΑΙΟΥΣ». Εσθήρ 8. 12k-17
Την ημέρα λοιπόν που επρόκειτο να σφαγούν οι Ιουδαίοι, τα πράγματα αντεστράφησαν και ακολούθησαν ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΕΣ ΣΦΑΓΕΣ από τους Ιουδαίους, υπό την αρωγή μάλιστα και την προστασία των τοπικών αρχών: « την ημέρα εκείνη ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΤΗΚΑΝ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ. Κανείς δεν τους αντιστάθηκε γιατί όλοι είχαν φοβηθεί. Μάλιστα όλοι οι ανώτεροι αξιωματικοί των επαρχιών και οι διοικητές, βοηθούσαν τους Ιουδαίους, γιατί όλους τους είχε καταλάβει ο φόβος. Μόνο στα Σούσα οι Ιουδαίοι σκότωσαν πεντακόσιους και ΛΕΗΛΑΤΗΣΑΝ ΤΙΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΤΟΥΣ (ιδίως αυτές). Τι άλλο επιθυμείς; ρώτησε ο βασιλιάς την Εσθήρ και αυτή απάντησε, ας επιτραπεί ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ στους Ιουδαίους να επαναλάβουν το ίδιο και ΝΑ ΚΡΕΜΑΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΑΜΑΝ (ΤΟ ΖΗΤΗΣΕ Η ΕΣΘΗΡ ! ). Ο βασιλιάς συμφώνησε…Τελικά σε τρεις μέρες σφαγών εφονεύθησαν εβδομήντα πέντε χιλιάδες (75.000) άνθρωποι»! Εσθήρ 9.2-16. Πολλοί εξ αυτών πρέπει να ήταν ομοεθνείς του Αμάν, δηλαδή Μακεδόνες, τουτέστιν ΄Ελληνες!
Φυσικά, εύκολα, μπορούμε να υποθέσουμε, ότι πίσω απ΄την δριμύτατη αυτή φονική διάθεση, δεν κρύβεται μόνη της η παιδούλα Εσθήρ, αλλά ο γυμνασμένος στις συνωμοτικές τέχνες Μαρδοχαίος, (και το εβραϊκό ιερατείο της Περσίας) που συνολικά διέβαλε και κατέστρεψε τρεις αυλικούς και σκότωσε εβδομήντα πέντε χιλιάδες ΑΘΩΟΥΣ με πετυχημένους δόλους και ψέματα!
Η τρισχαριτωμένη Εσθήρ, δεν ήταν ποτέ τίποτε περισσότερο, από ένα απλό χειραγωγούμενο ορφανό παιδί, που έγινε ένα εκπαιδευμένο ερωτικό υποχείριο, των πολιτικών επιδιώξεων του σκληρού δολοπλόκου Μαρδοχαίου.
Η ποθητή Εσθήρ, που μόνο τις χαρές του έρωτα ήξερε να δίνει, μάλιστα αγνοώντας εντελώς τα προσωπικά της αισθήματα, παρέμενε στην κορυφαία αυτή αυλική θέση, το απόλυτο υποχείριο του Μαρδοχαίου, που με την γλυκιά γυναικεία φωνή της, θα ψιθύριζε αυτολεξεί, ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΘΕΛΗΣΗ, στα αυτιά και την ψυχή του βασιλιά της Περσίας.
Δεν ήταν λοιπόν κατ΄ανάγκην η δική της παιδική ψυχή, γεμάτη από την φονική δίψα που της αποδίδεται, αλλά του συνωμότη και πανούργου Θείου, πατριού της και εραστή της Μαρδοχαίου, που ήθελε και κατάφερε ΝΑ ΔΕΙ ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΑ ΕΧΘΡΟΥ ΤΟΥ, για να ξεκαθαρίσει μια για πάντα το πολιτικό του μέλλον και να επιβάλλει απρόσκοπτα στις ιστορικές εξελίξεις την σφραγίδα του δικού του ¨θεού¨.
«Και δώρισε εκείνη την ημέρα ο βασιλιάς στην Εσθήρ, όσα ο διάβολος Αμάν κατείχε. Από τότε επετράπη στον Μαρδοχαίο να παρουσιάζεται ενώπιον του βασιλέως, γιατί η Εσθήρ φανέρωσε την συγγένειά τους. Ο βασιλιάς έδωσε τότε το βασιλικό δακτυλίδι (την εξουσία) του Αμάν στον Μαρδοχαίο». Εσθήρ 8.1-2.ε. ΔΗΛΑΔΗ ΤΟΝ ΕΚΑΝΕ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ !
Ο Μαρδοχαίος, ο άνθρωπος που αποκαλούσε τους εχθρούς του «μη όντας», ( ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥΣ ! ) προφανώς λόγω της ευκολίας με την οποία τους κατέβαλε με τις ίντριγκες και τους δόλους του, έγινε ΜΕΓΑΣ ΑΥΛΙΚΟΣ, μετά την εξόντωση του Μακεδόνα Αμάν. Η μέρα της εξόντωσης του Αμάν γιορτάζεται ως η ημέρα του Μαρδοχαίου (ή πουρείμ) από τους Ιουδαίους όλου του κόσμου!
Το βιβλίο της Εσθήρ, το οποίο ουσιαστικά είναι ένα εξαίρετο μοντέλο ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ, το οποίο δείχνει πως επιστρατεύοντας την σεξουαλική σαγήνη, διεισδύεις ευκολότερα στο στρατόπεδο των αντιπάλων, θα έπρεπε κανονικά ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ στις ανώτατες σχολές πολέμου!

 Ενας ωτακουστής κατάσκοπος που γίνεται σωτήρας του βασιλιά παγιδεύοντας δυο-τρεις αφελείς αυλικούς. Μια διλημματική παγίδα, που εξοβελίζει μια αξιοπρεπή βασίλισσα. Ενας καταδότης-ρουφιάνος που εξελίσσεται σε ικανότατο δολοπλόκο, που τοποθετεί σκόπιμα στην αγκαλιά του βασιλιά, την εκπαιδευμένη στον έρωτα σύντροφό του, (νταβατζής = προαγωγός), η οποία είναι ανιψιά του (κόρη της αδελφής του!). Κρυφό επιτελείο συνωμοτών εξουδετερώνει και δολοφονεί πολιτικούς αντιπάλους, τρομοκρατεί τον λαό με χιλιάδες εκτελέσεις και εξωθεί τον βασιλιά σε πόλεμο με γειτονική χώρα, πρότυπο πολιτισμού και ελευθερίας . Και όλα αυτά με μια ηρωίδα, που μπορεί καθημερινά να ενσαρκώνει θεατρικά τον απόλυτο έρωτα, ενώ μέσα της αισθάνεται ανείπωτη απέχθεια για τον ερωτικό βασιλικό σύντροφό της… διπροσωπίες, εκβιασμοί και απειλές θανάτου μεταξύ των πρωταγωνιστών ηρώων, είναι τα βασικά αφηγηματικά στοιχεία που συνθέτουν την περίφημη ιστορία της βιβλικής Εσθήρ, που ορισμένοι Έλληνες(;) μας την παρουσιάζουν σαν Αγία (!). Και βέβαια αντί όλων αυτών των παραπάνω, υπάρχουν οι υπνωτισμένοι θεολόγοι(!) που βλέπουν παντού: «την πρόνοια του θεού που κινεί τα νήματα της ιστορίας».
Ο δήθεν «θεός – ιεχωβά» λοιπόν, ορίζει πράγματι την ιστορία… αλλά μόνον αφού πρώτα επιστρατευθούν ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΨΟΥΝ στην κατεύθυνση αυτή, ένα σωρό ικανοί κατάσκοποι, συκοφάντες, αγαπητικοί, ταλαντούχοι ψεύτες, υποκριτές και αδίστακτοι εκβιαστές, δημιουργώντας τρόπον τινά, μια πρότυπη και ομολογουμένως ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΚΑΤΑΣΚΟΠΩΝ, ΓΙΑ ΔΙΕΙΣΔΥΣΗ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ, ΠΛΟΥΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Παρ΄όλα αυτά, η ιστορία της Εσθήρ είναι όντως μια εκπληκτική ιστορία. Είναι ΑΞΙΑ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΗΣ ΣΠΟΥΔΗΣ και μας ξεναγεί λεπτομερώς στην ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ εβραιοχαλδαϊκή τέχνη της αδίστακτης αρπαγής προνομίων. Η ιστορία αυτή είναι πραγματικά αξεπέραστη για τις εμπνευσμένες συνταγές απάτης και διεισδύσεων στα κέντρα γέννησης και διαμόρφωσης του πλούτου, της εξουσίας και της ιστορίας, έχει δε γεννήσει εκατοντάδες εβραίους μιμητές και συνεχιστές ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΕΡΓΟΥ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ.
Αρκεί να διαβάσουμε πως γεννήθηκε και στήθηκε η αυτοκρατορία των Ρότσιλντ και πως αυτή επηρέασε και διαμόρφωσε τα τελευταία 200 χρόνια την ιστορία του κόσμου.
Το βιβλίο λοιπόν της Εσθήρ, (αν διαβαστεί ολόκληρο), αποδεικνύει ως εντελώς αληθινό, αυτό που προσπαθεί να διαψεύσει: ΟΤΙ Η ΣΥΝΩΜΟΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ ΣΤΗΝ ΒΑΒΥΛΩΝΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΕΡΣΙΑ ΗΤΑΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ και απολύτως κατευθυνόμενη και ενορχηστρωμένη ! Το βιβλίο της Εσθήρ αποδεικνύει ως εντελώς αληθινά, ακριβώς όλα όσα αρνείται. (Σημείωση: αντιπαραβολή με σημερινές καταστάσεις. Καταδικάστηκε από δικαστήριο προ ετών στην Γαλλία ένα περιοδικό, γιατί σύμφωνα με την καταδικαστική απόφαση: «παρουσίαζε τους Γαλλοεβραίους, να κατέχουν ισχυρές θέσεις στην πολιτική, οικονομική και καλλιτεχνική ζωή της Γαλλίας». Αυτό βέβαια είναι αλήθεια, πού είναι το ψέμα, η δημοσιοποίηση;).
Τελικά αυτό το βιβλίο αναδεικνύεται ουσιαστικά σε εκπληκτικό εγχειρίδιο πολέμου και κατασκοπίας και αποτελεί πολύτιμη ιστορική ξενάγηση στις τέχνες της στρατηγικής παγίδευσης. Το κείμενο περιγράφει πως παγιδεύουμε άτομα και έθνη, με γνωστά και άγνωστα υλικά και μεθόδους, απίστευτης αποτελεσματικότητας, πράγμα που μας υποχρεώνει να αναγνωρίσουμε τους συγγραφείς της, ως τους ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΟΥΣ ΙΔΡΥΤΕΣ ΣΧΟΛΗΣ κατασκοπείας και πολέμου εν καιρώ ειρήνης!
Πριν αφήσουμε όμως τον καταπληκτικό συνωμότη Μαρδοχαίο, πρέπει να πούμε κάτι και για την συστηματική απόκρυψη της φυλετικής του ταυτότητας. Αν και Ιουδαίος στο θρήσκευμα και την καταγωγή, το πρώτο συνθετικό του ονόματός του Μάρδο- παραπέμπει στο όνομα του διασημότερου θεού της Βαβυλώνας ΜΑΡΔΟΥΚ. Ο κεντρικός λοιπόν ήρωας του βιβλίου της Εσθήρ, είναι πράγματι επί σκοπώ ένας κρυπτο-ιουδαίος, δηλαδή ένας κοινός κατάσκοπος. Ο Μαρδοχαίος γνωρίζει πολύ καλά όχι μόνο το ΠΩΣ, αλλά και το ΠΟΥ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ, και κάνει τα πάντα, για να βρεθεί μέσα στα κέντρα των αποφάσεων, εξασφαλίζοντας τρόπους ελέγχου και επιρροής στις ιστορικές εξελίξεις. Μέσα σ΄αυτά τα κέντρα των αποφάσεων, άσκησε αθέμιτη επιρροή, αποσπώντας προνόμια με σκευωρίες, κατασκεύασε ενοχοποιητικά στοιχεία, δημιούργησε υποχείρια με ηδονές και ηδονιστικές ουσίες και εξόντωσε ΑΝΗΛΕΩΣ χιλιάδες ανθρώπους. Υπήρξε δηλαδή ένας ικανότατος εκπαιδευμένος κατάσκοπος σε εντεταλμένη υπηρεσία και με αυτόν οι Ιουδαίοι ουσιαστικά καθοδηγούσαν το ισχυρότερο κέντρο αποφάσεων της εποχής του. (Σημείωση: Mαρδοχαίος ήταν και το εβραϊκό όνομα του Μαρξ. Μαρδοχαίος λέγεται και ο σημερινός μεγιστάνας των ΜΜΕ που ελέγχει σήμερα σε όλον τον κόσμο την σχετική αγορά).

Ποιος είναι όμως ο συγκεκριμένος βασιλιάς, γύρω απ΄τον οποίο εκτυλίσσεται η ιστορία της Εσθήρ; Η Εβραϊκή μετάφραση της Βίβλου τον αποκαλεί «Ασσουήρη» , ενώ των Ο΄: «Αρταξέρξη» . Στην Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη διαβάζουμε: «Ασσουήρης: εξελληνισμένος τύπος του Εβραϊκού ονόματος της Παλαιάς Διαθήκης Αχασβερός».
Ο Παν. Ι. Μπρατσιώτης, ο τακτικός καθηγητής της ερμηνείας της Π. Διαθήκης και πρώην διευθυντής του περιοδικού της ιεράς συνόδου «Ιερός Σύνδεσμος», γράφει στην εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη, λέξη Αχασβερός: «Αχασβερός: Το όνομα τούτο απαντάται πρώτα στην Εβραϊκή Παλαιά Διαθήκη, στα βιβλία Εσθήρ (1.1.), Δανιήλ (9.1) και Β΄ Εσδρας (4.6), στην μετάφραση δε των εβδομήκοντα (Ο΄ Δανιήλ 9.1 και Β΄ Εσδρας 4.6), αποδίδεται ως Ασσουήρος. Κατά τις νεότερες όμως έρευνες, ιδιαίτερα μετά την ανάγνωση των περσικών επιγραφών ( προφανώς αναφέρεται στα ευρήματα των ανασκαφών στα Σούσα) έγινε σαφές, ότι πρόκειται περί του βασιλέως των Περσών Ξέρξου του Α΄ (486-465 π.Χ.) ο οποίος περσιστί λέγεται Ξιαγαρσία(ς). Το όνομα αυτό, κατά εσφαλμένη προφορά, έγινε Αχασβερός και στην μετάφραση των Ο΄ αποδίδεται ως Αρταξέρξης, χωρίς όμως να πρόκειται περί αυτού, αλλά πιθανότατα πάλι περί του Ξέρξη Α΄, στην ιστορία του οποίου, άριστα προσαρμόζεται κατά τις νεότερες αρχαιολογικές και ιστορικές έρευνες το περιεχόμενο του βιβλίου της Εσθήρ»
Είναι αλήθεια ότι για την ακριβή ταυτότητα του Πέρση βασιλιά «Ασσουήρη» Εσθήρ 1.1, έχουν γραφτεί κατά την αρχαιότητα πολλές ανακρίβειες. Ο Ιώσηπος π.χ. ακολουθώντας τους Ο΄, αποκαλεί τον μονάρχη αυτόν Αρταξέρξη, αλλά η μεταφραστική ομάδα των εκδόσεων «Κάκτος» στην αντίστοιχη επεξηγηματική της παραπομπή (Ιώσηπος, Ιουδαϊκή Αρχαιολογία 11.184 παραπομπή 25) διευκρινίζει: «στην πραγματικότητα το εβραϊκό Ahasweros είναι μεταγραφή του περσικού Κsayarsa, δηλαδή Ξέρξης, όμως ο Ιώσηπος λαθεμένα τον ταυτίζει με τον Αρταξέρξη ακολουθώντας την Π. Διαθήκη των Ο΄!»
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΛΟΙΠΟΝ;
Γιατί οι εβδομήκοντα δύο Εβραίοι λόγιοι, αν και κοντύτερα στα γεγονότα, έκαναν αυτό το παράξενο λάθος στην περσική λέξη Ksayarsa, μεταφράζοντάς την πρώτα αόριστα ως Ασουήρη και μετά εντελώς λαθεμένα ως Αρταξέρξη αντί του ορθού Ξέρξη;
ΤΟ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΙΚΟ ΑΥΤΟ ΛΑΘΟΣ, ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΥΧΑΙΟ.
Η ιστορία αυτή, έφτασε στα χέρια μας από την ξαφνική μετάφραση που επέβαλε με διαταγή του, στα κείμενα αυτά ο Πτολεμαίος Β’ περί το 270 π.Χ. αποσπώντας την γνωστή μετάφραση των εβδομήκοντα (Ο΄ ή Septuagint). Η μετάφραση εκείνη φυλάχτηκε στην βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, για περισσότερο από έξη αιώνες !
Η μετάφραση των Ο΄ γίνεται στην εποχή των άμεσων επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στο κέντρο του ελληνιστικού κόσμου (γύρω στο 270 π.Χ.) στην Αλεξάνδρεια κατ΄απαίτηση του Πτολεμαίου Β΄, σε μια περίοδο δηλαδή, που Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΜΕΣΟΥΡΑΝΟΥΣΕ και οι άθλοι του μεγάλου Μακεδόνα, ήταν ακόμα πρόσφατοι.
ΚΑΘΕ ΦΑΝΕΡΟΣ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΕΣΗ ΤΗΣ ΕΣΘΗΡ, ΜΕ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΕΧΘΡΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΤΟΝ ΞΕΡΞΗ Α΄, ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΕΚΕΙΝΗ, ΗΤΑΝ ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ !
Το μεταφραστικό αυτό λάθος λοιπόν, φαίνεται πως υπαγόρευσε στους λόγιους μεταφραστές της Βίβλου, η καυτή ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑ της εποχής τους.
Έκτοτε, πολλοί, αντιγράφοντας τους Ιουδαίους αυτούς μεταφραστές της Π. Διαθήκης, δανείσθηκαν την λεπτομέρεια αυτή, επαναλαμβάνοντας και μεταφέροντας το σκόπιμο λάθος. Τελικά όλοι σήμερα, και οι Ιουδαίοι και η εκκλησία, δέχονται ανεπιφύλακτα, ότι ο Ασουήρης της Εσθήρ είναι ο Ξέρξης Α΄, ο γιός του Δαρείου Α΄, δηλαδή: «ΞΕΡΞΗΣ Ο ΔΑΡΕΙΟΥ» όπως τον αποκαλεί ο Ηρόδοτος. 7.186.10.
Aς θυμίσουμε όμως λίγο καλύτερα, το ποιος ακριβώς είναι ο συγκεκριμένος βασιλιάς Ξέρξης. Στην περσική ιστορία, έχουν καταγραφεί μόνο δύο βασιλείς με αυτό το όνομα: ο Ξέρξης Α΄, που βασίλεψε είκοσι ένα χρόνια (486 – 465 π.Χ.) και ο εγγονός του ο Ξέρξης Β΄. Ο Ξέρξης Β΄, βασίλεψε μόνο για 45 ημέρες, ήταν ένας εντελώς ασήμαντος βασιλιάς, που εφονεύθη το 425 π.Χ. Εξ αυτού χάνει την υποψηφιότητα, να είναι αυτός ο σύντροφος της Εσθήρ, μια και κατά το βιβλίο, το ειδύλλιό του με την Εσθήρ εκτυλίσσεται στον τρίτο χρόνο της βασιλείας του. Εσθήρ 1.2. Έτσι μένει μόνο ο Ξέρξης Α΄ , ο γιός του Δαρείου, ως ο μοναδικό υποψήφιος σύζυγος της Εσθήρ.
Μόλις τελείωσε αισίως για τον Μαρδοχαίο, την Εσθήρ και τους Ιουδαίους της Περσίας αυτή η ιστορία, έπρεπε να καταγραφεί με απόλυτο σεβασμό στην γραπτή προγονική τους παρακαταθήκη. Πράγματι αυτή η μεγάλη επιτυχία καταγράφηκε και κάποιος παρέδωσε γραπτή αναφορά στο κεντρικό Ιουδαϊκό ιερατείο. Διαβάζουμε στην σχετική καταχώριση: «λευίτης ιερέας, έφερε την επιστολή αυτή, του Μαρδοχαίου, την σχετική με την γιορτή των Πουρείμ και έλεγαν γι’ αυτήν ότι είναι αληθινή». (Σημείωση στο τέλος του βιβλίου της Εσθήρ).
Έτσι με τον ανάλογο σεβασμό, η αναφορά του Μαρδοχαίου ( το κατοπινό βιβλίο της Εσθήρ), κατεχωρήθη πράγματι σαν αυθεντική, μαζί με άλλες παρόμοιες πετυχημένες συνταγές επέμβασης στην ιστορία.
Όλοι οι Ιουδαίοι, εδώ και 2.500 χρόνια, γιορτάζουν κάθε χρόνο την γιορτή ΠΟΥΡΕΙΜ, σε ανάμνηση των ένδοξων κατορθωμάτων του Μαρδοχαίου. Στην τελετή διαβάζεται φωναχτά και θεατρικά το βιβλίο της Εσθήρ, το δε Ταλμούδ αναγνωρίζει το βιβλίο ως ΚΟΡΥΦΑΙΟ βιβλίο του Ιουδαϊσμού και συμβουλεύει όλοι οι παριστάμενοι εβραίοι στην γιορτή να κραυγάζουν: «καταραμένος να είσαι Αμάν ΜΑΚΕΔΟΝΑ».

Μετά την διαφωτιστική αυτή ξενάγηση στο βιβλίο της Εσθήρ και στις αναφορές από τον Ηρόδοτο, πρέπει όλοι να αναρωτηθούμε:
ΓΙΑΤΙ, Ο ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΚΑΛΟΣ ΘΕΟΣ Ή ΙΕΧΩΒΑ, ΘΑ ΕΠΙΘYΜΟΥΣΕ ΜΕ ΤΟΣΟ ΠΑΘΟΣ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ ΤΟΝ ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ ΙΑΜΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΕΥΕΡΓΕΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ;
Και αν επιτέλους, όπως είναι προφανές, κανένας αληθινός θεός δεν εμπλέκεται σ΄όλα αυτά, τότε ποιος είναι εκείνος ο σατανικός μηχανισμός, ο χειροκίνητος εκείνος «θεός», που αιώνες τώρα μπορεί ανενόχλητος να παίζει με τον ύπνο των ανθρώπων, στέλνοντας με επιτυχία «κατ΄όναρ» τέτοιες εκβιαστικές εντολές πολέμου;
Γνωρίζουμε σήμερα ότι στο μακρινό ακόμα παρελθόν, κάποιοι είχαν ανακαλύψει την δύναμη των ονειρο-υποβολών ή ονειρο-εμφυτεύσεων, εκμεταλλευόμενοι τις δυνάμεις των ονειροποιών φυτών. Κάποιοι κατάφεραν να δαμάσουν τις δυνάμεις αυτές και να κατακτήσουν την αποδοτικότατη ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΠΟΙΟΥ, την οποία και εκμεταλλεύθηκαν, φυτεύοντας μεθοδικά στην ψυχή των αρχόντων της εποχής τους, εντολές με την μορφή θεόσταλτων ονείρων.
Κάτι τέτοιο ακούγεται πράγματι υπερβολικό. Εν τούτοις, ο μεγάλος αριθμός περιπτώσεων, που στα ιστορικά μας κείμενα, έντονα και σχεδόν ξεκάθαρα υπαινίσσεται κάτι τέτοιο, πρέπει να μας αναγκάσει να θεωρήσουμε την εκδοχή αυτή, τουλάχιστον ως εξαιρετικά πιθανή. Σήμερα, με την εξέλιξη της ΥΠΝΟ-ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΑΣ, η οποία συνηγορεί αναφανδόν στην δυνατότητα τέτοιων ονειρο-υποβολών μέσω φαρμακευτικών ουσιών και όχι μόνο, η εκδοχή αυτή εμφανίζεται εξαιρετικά βέβαιη.
Φαντασθείτε μόνο την δύναμη ενός τέτοιου όπλου επέμβασης στην ΙΣΤΟΡΙΑ! Η ιδέα είναι τόσο δελεαστική…που θα αποτελούσε μάλλον ανεξήγητη αβλεψία του πολυμήχανου δόλου, αν δεν είχε ανακαλύψει κάτι ανάλογο. Το θέμα λοιπόν δεν είναι αν, αναγνωρίζουμε εδώ την εκδοχή της ονειρομαγγανείας, αλλά ΠΟΣΕΣ ΑΝΑΛΟΓΕΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΣ ΠΑΡΑΒΛΕΠΟΥΜΕ, που με σαφήνεια τις υπαινίσσονται.
Είναι αλήθεια τραγικό, που μέχρι σήμερα δεν υπάρχουν σοβαρές μελέτες στην κατεύθυνση αυτή, που να εξετάζουν λεπτομερώς την ανατριχιαστική αυτή εκδοχή, τουλάχιστον στις κομβικές και καθοριστικές στιγμές της ιστορίας. Στα ευρύτερα ιστορικά αρχεία ( για όποιον θέλει να ψάξει) υπάρχει σαφής καταγραφή ανάλογων περιπτώσεων, που δείχνουν την εκφοβιστική χειραγώγηση, συγκεκριμένων ιστορικών εξελίξεων με την εμφύτευση θεϊκών ονειρο-εντολών.
Κάποιοι λοιπόν , με όπλο τους τα πολλά και ποικίλα ονειροποιά υλικά, κατάφεραν να ξεσηκώσουν τον τρόμο ή τον ενθουσιασμό των θυμάτων τους, φέρνοντας σταδιακά την τέχνη του ονειροποιού, σε επίπεδα λειτουργικής τέχνης, που τους βοήθησε να αναρριχηθούν στις εξουσίες της εποχής τους και να μεταμορφωθούν σε θριαμβευτικούς επιβήτορες της ιστορίας. Αυτοί λοιπόν, οι συγκεκριμένοι ονειρο-χειραγωγοί είχαν κάθε λόγο να ονομάζουν «θεϊκά», αυτά τα ιστοριογόνα όνειρα.
Ο αρχαίος ιουδαίος ιστορικός (και ταυτόχρονα Ραββίνος) Φίλων, στο βιβλίο του «Περί ικετών» γράφει: «θεόπεμπτα είναι τα όνειρα» και υπερθεματίζοντας, απαριθμεί και φυσικά ονομάζει ΘΕΪΚΑ, τα πάμπολλα βιβλικά όνειρα που εξασφάλισαν στους προγόνους του, ευκαιρίες αναρρίχησης στις εξουσίες της Αιγύπτου, της Βαβυλώνας και της Περσίας. Ταυτόχρονα αναφέρει και γνωρίζει πολύ καλά τις ΥΠΝΩΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΟΠΟΙΕΣ, ιδιότητες διαφόρων φυτών (και του Μανδραγόρα) που χρησιμοποίησαν οι πρόγονοί του, για να επηρεάσουν την ιστορία. « ΟΙ ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑ ΠΙΝΟΝΤΕΣ ΑΠΟ ΒΑΘΥ ΥΠΝΟ ΠΙΕΖΟΝΤΑΙ».
Ο έτερος εβραίος ραββίνος ιστορικός, ο Φλάβιος Ιώσηπος, αναφέρει βέβαια το φυτό Μανδραγόρα, αλλά αποφεύγει να αναλύσει την φοβερά δηλητηριώδη, υπνοποιό και ονειροποιό δύναμη του φυτού.
Θα επιστρέψουμε για λίγο πάλι στην αφήγηση του Ηροδότου για να δούμε, με ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΜΑΤΙΑ τώρα, μια παράξενη λεπτομέρεια της αφήγησής του, η οποία μας υποχρεώνει να προσέξουμε καλύτερα την πιθανότητα κατασκευής συνωμοτικής ονειρο- εντολής πολέμου κατά των Ελλήνων, στους Ξέρξη και Αρτάβανο.
Πράγματι, στην συνέχεια της περιγραφής του, ο Ηρόδοτος όχι μόνο δεν αναφέρεται σε κάτι καθαρά ονειρικό, όπως κάνει αλλού (π.χ. το όνειρο του Κύρου με τις φτερούγες), αλλά μας περιγράφει την σκανδαλωδώς παράξενη απαίτηση του βασιλιά Ξέρξη, να παραστήσει ο στρατηγός Αρτάβανος τον βασιλιά για μια μέρα και μάλιστα την νύχτα, να κοιμηθεί στο βασιλικό κοιτώνα, βέβαιος ότι έτσι θα ξεγελαστεί ο εντολέας άγγελος και θα επισκεφθεί και τον Αρτάβανο με το ίδιο βασανιστικό όνειρο κατά της Ελλάδος!
Στην παράξενη αυτή λεπτομέρεια όμως, που φανερά δεν ταιριάζει καθόλου σε συνηθισμένες ονειρικές καταστάσεις, εμείς μπορούμε να δούμε έντονα, την προσπάθεια επανάληψης του μηχανισμού της μαγγανείας. Η συγκεκριμένη απαίτηση, προδίδει την ανάγκη διατήρησης συγκεκριμένων συνθηκών, για την δυνατότητα επανεμφάνισης των «ονείρων». Φαίνεται πως οι ονειροποιοί συνωμότες, έκαναν πράγματι ένα τέτοιο αποκαλυπτικό λάθος, που φυσιολογικά θα έπρεπε να ενεργοποιήσει τους υποψιασμούς, ακόμα και των αφελέστερων αναγνωστών. Όχι μόνο έβαλαν τον σαστισμένο Ξέρξη, να προτείνει στον Αρτάβανο την εντελώς ανόητη αυτή ιδέα, να ξεγελάσει δηλαδή τον ονειροδότη θεό, φορώντας την βασιλική στολή στον στρατηγό του, αλλά στην συνέχεια, η αφήγηση παρουσιάζει και τον υποτιθέμενο θεό, να παίζει ευχαρίστως το παιχνίδι της παράξενης αυτής πρότασης του Ξέρξη.
Στην αφήγηση βέβαια, μπορεί να φαίνεται πως την εξωφρενική αυτή πρόταση κάνει στον Αρτάβανο ο ίδιος ο Ξέρξης, αλλά βασανίζοντας ελάχιστα την εικόνα, γίνεται φανερό, ότι η συγκεκριμένη φαινομενικά ανόητη ιδέα, δεν μπορεί να είναι του Ξέρξη, αλλά του υπεβλήθη, είτε στην ώρα της νυχτερινής δεκτικής του κατατονίας, είτε από τους ευφυείς συνωμότες που συνεχώς την ημέρα τον περιστοίχιζαν. Ο λόγος αυτής της πρότασης ήταν απλούστατος. Οι υποβολείς ονείρων, ήθελαν και το επόμενο θύμα τους, ο Αρτάβανος, να βρίσκεται μέσα στο ΒΑΣΙΛΙΚΟ υπνοδωμάτιο, όπου είχαν ήδη εξασφαλισμένη πρόσβαση και είχαν στήσει λειτουργικά και με ασφάλεια, όλα τα σκηνικά προαπαιτούμενα για την ονειρο-παράσταση.
Έπρεπε λοιπόν και το επόμενο θύμα τους, όχι απλά να κοιμηθεί στο βασιλικό κρεβάτι, αλλά να υποδυθεί και όλες τις υπόλοιπες λεπτομέρειες του καθημερινού βασιλικού βίου. Δηλαδή να ζήσει μια ολόκληρη μέρα σαν βασιλιάς, για να μπορέσουν να εφαρμόσουν πάνω του, όλες τις ευκαιρίες επέμβασης (μαγγανείες) στις διατροφικές συνήθειες του βασιλιά, κατά την διάρκεια της μέρας, ή λίγο πριν απ΄την νυχτερινή κατάκλισή του.
Με τον Αρτάβανο λοιπόν στην θέση του βασιλιά, να έχει πιεί ή να έχει φάει τα κατάλληλα πράγματα, στην κατάλληλη ώρα, μπορούσαν με κάθε ευκολία να επαναλάβουν την ίδια ακριβώς συνταγή της ονειρο-υποβολής με την βοήθεια ασφαλώς συγκεκριμένης υπνοφόρου δρόγης, προσφερόμενης προφανώς σε κάποιο μαγγανισμένο καθιερωμένο δείπνο ή βραδινό ρόφημα του βασιλιά.
Φαίνεται λοιπόν, ότι η συγκεκριμένη πρόταση: «να κοιμηθεί ο Αρτάβανος στο βασιλικό κρεβάτι» Ηρόδοτος 7.15.16, υποβιβάζει αυτόματα και οριστικά τον συνεργαζόμενο θεό σε απλό συνωμότη. Ολοφάνερα η πρόταση αυτή έγινε, μόνο και μόνο, επειδή δεν υπήρχε η ανάλογη δυνατότητα επέμβασης στην διατροφή, αλλά και στο υπνοδωμάτιο του Αρτάβανου.
Παραμένει βέβαια αναπάντητη η σοβαρή ερώτηση: Μπορούσαν πράγματι να πλησιάσουν το βασιλικό κρεβάτι οι σωματοφύλακες του βασιλιά; Και αν ναι θα είχε ο βασιλιάς την αφέλεια να έχει αλλοεθνείς για σωματοφύλακές του;
Για να απαντήσουμε στις καίριες αυτές ερωτήσεις πρέπει να μεταφερθούμε για λίγο στο βιβλίο Α΄ ΕΣΔΡΑΣ 3.3-4:
«Κάποτε ο πατέρας του Ξέρξη Α΄, ο βασιλιάς Δαρείος, (αυτός που πρωτοάρχισε τις εχθροπραξίες εναντίον των Ελλήνων, αυτός που όταν ξυπνούσε έπρεπε οι αυλικοί του να του υπενθυμίζουν τους κακούς Αθηναίους), πήγε στο υπνοδωμάτιό του να κοιμηθεί. Τότε οι τρείς νεαροί ΣΩΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΥ είπαν μεταξύ τους: ελάτε να πούμε ποιό κατά την γνώμη μας είναι το ισχυρότερο πράγμα στον κόσμο, και όποιου ο λόγος φανεί στον βασιλιά ο ευφυέστερος, εκείνος θα πάρει μεγάλα δώρα και τιμές. Έγραψαν λοιπόν ο καθένας την γνώμη του και την ΕΒΑΛΑΝ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΚΕΦΑΛΟ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΔΑΡΕΙΟΥ και είπαν: Όταν θα σηκωθεί από τον ύπνο ο βασιλιάς, θα του δώσουν τα σημειώματα»
«Οι τρείς αυτοί σωματοφύλακες έγραψαν πλάι στον κοιμώμενο βασιλιά την γνώμη τους. Ο πρώτος ότι το ισχυρότερο όλων είναι το κρασί. Ο δεύτερος ότι ο ισχυρότερος όλων είναι ο βασιλιάς. Ο τρίτος όμως έγραψε ότι επικρατέστερη είναι η γυναίκα, όλα όμως τα νικάει η αλήθεια». Α΄ ΕΣΔΡΑΣ 3.11-12.
«Το πρωί οι τρεις σωματοφύλακες του Βασιλιά ανέλυσαν την σκέψη τους εκτεταμένα και ο βασιλιάς ΔΑΡΕΙΟΣ είπε στον τρίτο, τον Ζοροβάβελ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ ΙΟΥΔΑΙΟΣ: ζήτησέ μου ΟΤΙ ΘΕΛΕΙΣ και περισσότερο απ΄όσα συμφωνήσαμε και εγώ θα σου τα δώσω, γιατί αποδείχθηκες Ο ΣΟΦΟΤΕΡΟΣ και θα γίνεις σύμβουλός μου ΚΑΙ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΟΥ.
Τότε ο Ζοροβάβελ ζήτησε από τον βασιλιά ΔΑΡΕΙΟ να ανοικοδομήσει την Ιερουσαλήμ και τον Ναό της». Α΄ ΕΣΔΡΑΣ 4.32-44.
Από το περιστατικό αυτό βλέπουμε, πως λίγα μόνο χρόνια νωρίτερα, ο βασιλιάς Δαρείος, (521 – 485 π.χ.), ο ίδιος ο πατέρας του Ξέρξη, ο Πέρσης βασιλιάς που πρώτος εκστράτευσε ανεπιτυχώς κατά της Ελλάδος, φιλοξενούσε ευχαρίστως στην αυλή του, άτομα διαφορετικής φυλής και καταγωγής. Και όχι μόνο στην αυλή του, αλλά οι ίδιοι οι σωματοφύλακές του, (να μην ξεχνούμε: ο ένας ήταν εβραίος), ήταν άτομα διαφορετικής καταγωγής, πίστης, καταβολών και επιδιώξεων, έχοντας μάλιστα την δυνατότητα να προσεγγίζουν, όχι μόνο το υπνοδωμάτιό του, αλλά και το ίδιο το προσκέφαλο του βασιλιά. Ας μην σχολιάσουμε βέβαια το γεγονός, ότι ο εβραίος Ζοροβάβελ, έγινε και ΜΕΛΟΣ της ανθελληνικής οικογένειας του Δαρείου.
Να λοιπόν, πως μια ανεξήγητη παραδοξότητα στην περιγραφή του Ηροδότου, υπό το φως της απλής τυπικής ανάλυσης, έπρεπε να αναγκάσει την ιστορική έρευνα, όχι μόνο να ανακαλύψει την ενδεχόμενη ονειροποιό μαγγανεία, αλλά και να την συνυπολογίζει τουλάχιστον ως συνέκδοχη αιτία της αιματηρής και πολιτισμοκτόνου καθόδου του Ξέρξη στην Ελλάδα.
Αντί αυτού, αιώνες τώρα ειδικοί και μη, προσπερνούν υποτιμητικά τις λεπτομέρειες της τόσο παράξενης αυτής περιγραφής (που σημειωτέον αποτελεί ίσως την εκτενέστερη περιγραφή ονείρου από αναγνωρισμένο ιστορικό όπως ο Ηρόδοτος) με επιδεικτική αδιαφορία και ΕΙΡΩΝΙΚΑ χαμόγελα.
Από την άλλη δεν αμφιβάλλουμε, πως ίσως κάποιοι να κοντοστάθηκαν πάνω από την αινιγματική αυτή περιγραφή του Ηροδότου και προσωρινά να φιλοξένησαν, ένα αχνό νεφελώδες ερωτηματικό. Όμως εντελώς αβοήθητοι, λόγω της παντελούς άγνοιας ανάλογων περιπτώσεων, οι υποψιασμοί τους αυτοί, αστήρικτοι και ανεπιβεβαίωτοι, αδράνησαν και η όποια πρόσκαιρη νεφελώδης απορία τους, διαλύθηκε ανεκμετάλλευτη, σαν μοναχικό συννεφάκι, ανίσχυρο να προκαλέσει την απαιτούμενη ευεργετική βροχή ερωτήσεων.
Βέβαια, όλη αυτή η γενικευμένη απουσία υποψιασμών, μόνο ανερμήνευτη και τυχαία δεν είναι, αφού η τέχνη του δόλου, αιώνες τώρα παραμένει αόρατη και άγνωστη, ακόμα και στους εραστές των καλύτερων ιστορικών καταδύσεων. Το κολοσσιαίας σημασίας όμως ενδεχόμενο, μιας ονειρο-χειραγώγησης, που υποχρέωσε τον Πέρση βασιλιά, εκβιαστικότερα από οποιανδήποτε άλλη αιτία, να εκστρατεύσει κατά των Ελλήνων, ούτε καν σαν ακραία εκδοχή, δεν νομίζω ότι απασχόλησε ποτέ και κανέναν.
Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, ένα τέτοιο συγκλονιστικό συμπέρασμα, γύρω απ΄τους μηχανισμούς υποκίνησης της σημαντικότερης εκστρατείας κατά του πολιτισμού των Ελλήνων, ακόμα και στην ασθενέστερη εκδοχή του, θα έγραφε επαναστατική ιστορία αφύπνισης, αποκαλύπτοντας ως αληθινούς τους υπαρκτούς μηχανισμούς παρέμβασης της μαγείας στην ιστορία.
ΤΗΝ ΟΝΕΙΡΟΠΟΙΟ ΑΥΤΗ ΜΑΓΓΑΝΕΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΙΝΙΧΘΗ Ο ΗΡΟΔΟΤΟΣ ΣΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΤΟΥ, ΤΟΝ 5Ο ΑΙΩΝΑ Π.Χ.
Από τότε πέρασαν 25 αιώνες. Στην περίπτωση που κάποιοι παρατηρητικοί αναλυτές, αιώνες πριν έκαναν γνωστή, έστω και σαν εκδοχή, μια τέτοια ισχυρή και άκρως εντυπωσιακή δυνατότητα χειραγώγησης ιστορικών εξελίξεων, ολόκληρος ο δυτικός λεγόμενος πολιτισμός, θα είχε υψηλότερο δείκτη υποψιασμών και οι ιστορικές εξελίξεις, ενδεχομένως θα ήταν συγκλονιστικά θετικότερες.
Αντιθέτως, κάποιοι επαΐοντες, μέχρι σήμερα, με ανυποχώρητη υποτιμητική διάθεση, πετούν αβασάνιστα τις λεπτομέρειες αυτές του Ηροδότου στα αζήτητα, θεωρώντας αδιανόητη κάθε πιθανότητα τέτοιας αποκωδικοποίησης της συγκεκριμένης κομβικής ιστορικής περιγραφής και ονομάζουν «ΕΦΕΥΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΗΡΟΔΟΤΟΥ» και «απόπειρες δραματοποίησης», όλες αυτές τις πολύτιμες λεπτομέρειες.
Αυτό βέβαια, δεν συμβαίνει κατ΄ ανάγκην από υστεροβουλία, αλλά από παντελή, εγκληματική θα έλεγα άγνοια, της τεράστιας συμμετοχής της μαγγανείας στην ιστορία.
Βέβαια κάποιος θα μπορούσε να επιμένει, πως δεν φαίνεται και πολύ πιθανό ένας βασιλιάς όπως ο Ξέρξης, να υποκινήθηκε τόσο ισχυρά από όνειρα για μια τέτοια εκστρατεία.
Κάποιος άλλος όμως που μελέτησε την ανατολίτικη δεισιδαιμονία εκτενέστερα γράφει επ΄αυτού: «Το όνειρο για τον Βαβυλώνιο, είχε κάτι απ΄την πραγματικότητα. Δεν έχει σημασία αν στο όνειρό του είδε κάποιον θεό, γι΄ αυτόν, ΤΟΝ ΕΙΔΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ. Το γεγονός ότι το όραμα συνέβη όχι όταν ήταν ξυπνητός, αλλά στον ύπνο του, δεν μειώνει σε τίποτε την πραγματικότητά του». Ζώρζ Κοντενώ: «Η καθημερινή ζωή στην Ασσυρία» σελίς 315.
Είναι καιρός πλέον να καταλάβουμε, ότι δεν μπορούμε αιώνια να αγνοούμε την παρεμβατική δύναμη της μαγείας στην διαμόρφωση της ιστορίας. Μέχρι σήμερα η μαγγανεία, ανενόχλητη και ακαταδίωκτη, σαρώνει επιτυχίες στην καθημερινά διαμορφούμενη ιστορία μας, χωρίς εμείς να υποθέτουμε καν την ύπαρξή της. Πρέπει να δημιουργηθεί σχολή, (ότι και αν αυτό μπορεί να σημαίνει) που επιτέλους θα αναζητά, την ανάμειξη της μαγείας στην ιστορία.
Ο Ξέρξης, λέγοντας συνεχώς: «Ο θεός οδηγεί τις αποφάσεις μου» (Ηρόδοτος 7.8.10.) ποτέ του δεν κατάλαβε τι του έλαχε και που μπλέχτηκε. Ούτε καν υπέθεσε, ότι όπως πολλοί άλλοι πριν απ΄αυτόν και σαφώς αναρίθμητοι άλλοι μετά απ΄αυτόν, έπεσε και ο ίδιος θύμα ονειρο- μαγγανείας και άθελά του έγινε υποχείριο ενός αρχαίου ευφυέστατου ιστοριο-χειραγωγού ιερατείου, που άφησε όνομα για τις αναρίθμητες πετυχημένες παρεμβάσεις του στην ιστορία.
Ο Ξέρξης, όπως πριν απ΄αυτόν ο Δαρείος και ο Κύρος (και ουσιαστικά όλοι οι Πέρσες βασιλείς), παγιδεύτηκε από τους εκπαιδευμένους στην πρακτική, δηλητηριοχρηστική μαγεία εβραιοχαλδαίους μάγους και έγινε με την σειρά του από στρατάρχης και βασιλιάς, όργανο εκτέλεσης σκοτεινών ιερατικών υποβολών, που τον μετέβαλαν σε ανυποψίαστη μαριονέτα στο θέατρο των δήθεν θεόπνευστων ιστορικών εξελίξεων.
Ο Ξέρξης, αν και πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος στην συγκεκριμένη εκστρατεία κατά των Ελλήνων και αντί της κατ΄ όναρ υποσχεμένης δόξας, είδε κατεξευτελισμένο το εθνικό και προσωπικό του μεγαλείο… παρ΄ όλα αυτά, ουδέποτε στράφηκε κατά του θεού των ανεκπλήρωτων ονειρικών υποσχέσεων. Ποτέ του, ούτε ερεύνησε, ούτε έμαθε ποιος μπορεί να ήταν εκείνος ο ψεύτης, ο παγιδευτής θεός, που κατεβαίνοντας απειλητικός στα όνειρά του, του αχρήστεψε την κρίση και αιχμαλώτισε την ψυχή και τις αποφάσεις του. Μάλιστα ο Ξέρξης διατήρησε ακέραια τα φιλο-ιουδαϊκά του αισθήματα όπως μας διαβεβαιώνει ο Ιώσηπος, ο πλέον αναγνωρισμένος ιστορικός του αρχαίου Ιουδαϊσμού: « Όταν πέθανε ο Δαρείος τον διεδέχθη ο γιός του Ξέρξης Α΄ που μαζί με την βασιλεία κληρονόμησε και την ευσέβεια προς τον θεό, ακολούθησε δε το παράδειγμα του πατέρα του και εκτιμούσε ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ τους Ιουδαίους». Ιουδαϊκή αρχαιολογία 11.120
Όνειρα λοιπόν και δη «θεϊκά» έσυραν τον σύζυγο της Εσθήρ Ξέρξη, να εκστρατεύσει με την υπερδύναμη της Ασίας κατά της Ελλάδος. Μάλιστα αυτός «ο θεός της νύχτας », που τόσο εκβιαστικά διατάζει την συντριβή της Ελλάδος και με τέτοιο πάθος σκορπάει απειλές προς κάθε κατεύθυνση, μας θυμίζει την φλογερή δήλωση ενός άλλου εβραίου, του Ζαχαρία και πιθανόν αρχικού οργανωτή της συνωμοσίας τύπου Εσθήρ – Μαρδοχαίου, εναντίον των Ελλήνων, το 520 π. Χ. , σαράντα χρόνια δηλαδή, πριν ξεκινήσει η μεγαλύτερη εκστρατεία όλων των εποχών κατά των Ελλήνων, που πραγματικά απείλησε να θάψει κάτω από το ασύλληπτο σε πλήθος και όγκο περσικών όπλων, όλους τους έλληνες.
« Θα εξεγείρω τα τέκνα της ΣΙΩΝ κατά των τέκνων των ΕΛΛΗΝΩΝ – (προσέξτε το 520 π.Χ.) – θα πέσουμε πάνω τους σαν κεραυνός, θα πορευθούμε απειλητικά εναντίον τους και ΘΑ ΘΑΨΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΠΕΤΡΕΣ» Ζαχαρίας 9.13-15.
Την επιθετική αυτή δήλωση – να θάψουμε κάτω από πέτρες όλους τους έλληνες – την έκανε ο Εβραίος Ζαχαρίας το 520 π.Χ. δηλαδή ένα χρόνο μετά την άνοδο στον περσικό θρόνο του φιλοεβραίου και ανθέλληνα Δαρείου.
ΑΝΑΛΟΓΙΣΤΕΙΤΕ ΜΟΝΟ ΤΟ ΠΙΘΑΝΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΜΙΑΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΚΑΤΑΛΗΞΗΣ ΤΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΞΕΡΞΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!
Ο Ξέρξης παρακινούμενος από ονειροποιούς εβραιομάγους, παραλίγο να καταστρέψει τον Ελληνικό πολιτισμό, ακριβώς πάνω στην ακμή του. Ευτυχώς που οι ολιγάριθμοι Έλληνες, παρά τις διαφωνίες τους, βρήκαν την δύναμη και τον τρόπο να τον κατανικήσουν στις Θερμοπύλες, την Σαλαμίνα και τις Πλαταιές, ντροπιάζοντας την κολοσσιαία δύναμή του και αναγκάζοντάς τον να υποχωρήσει τρέχοντας σαν λαγός, που επιστρέφει να κρυφτεί λαχανιασμένος στην ασφάλεια της φωλιάς του.
ΕΔΩ ΘΑ ΑΝΑΦΕΡΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΕ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΣΧΕΤΙΣΕ ΚΑΝΕΝΑΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ.
Ένα σημείο που πρέπει να δοθεί ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ προσοχή.
Το 480 π.Χ., οι εβραιοπέρσες εκστρατεύουν μαζικά από ΑΝΑΤΟΛΑΣ κατά των Ελλήνων. Την ίδια εποχή, ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, από δυσμάς, γίνεται μαζική επίθεση των Καρχηδονίων Σημιτών, (συγγενικού λαού των εβραίων), στους δυτικούς Έλληνες, στις ελληνικές πόλεις της Σικελίας, της Μεγάλης Ελλάδος, της νότιας Γαλλίας και Ισπανίας. Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΛΟΙΠΟΝ, και γι’αυτόν επί πλέον τον λόγο, πρέπει να ήταν πολύ μεγάλη, ΤΕΡΑΣΤΙΑ. Αλλά και εκεί συντρίφτηκαν οι συνωμότες.
Ο άμετρος ηρωϊσμός και οι αντοχές των ολιγάριθμων Ελλήνων, απέτρεψαν έναν παρ΄ολίγο βίαιο εκπερσισμό – εξεβραϊσμό της μητέρας του πολιτισμού Ελλάδος πράγμα που επέτρεψε τον κλασικό ελληνικό πολιτισμό να ανθήσει και τους αλεξανδρινούς χρόνους να κορυφωθούν.
ΑΝ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΠΕΡΣΕΣ ΕΙΧΑΝ ΝΙΚΗΣΕΙ, η γονιμότερη πολιτισμικά εποχή της ανθρωπότητας, ουδέποτε θα είχε εμφανισθεί, για να δώσει τους αμέτρητους, σε ποικιλία καρπούς της , που μέχρι σήμερα καταναλώνουν οι πολιτισμένες κοινωνίες, με επιδεικτική ΑΓΝΩΜΟΣΥΝΗ, προς τους αληθινούς εκείνους πνευματικούς πατριάρχες του πνεύματος.
Λίγο αργότερα, ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, έδωσε την κατάλληλη απάντηση στους Πέρσες και στους όπισθεν αυτών ευρισκόμενους κρυφούς επικυρίαρχους.
(Στοχασμός, για τους απαιτητικούς αναγνώστες: οι κρυφοί εξουσιαστές της τότε περσικής αυτοκρατορίας έχουν καμιά ομοιότητα με τους σημερινούς εξουσιαστές των ΗΠΑ και της Αγγλίας;)
Ο μέγιστος Μακεδών, πριν προλάβει να μετατρέψει ολόκληρο τον κόσμο σε μια απέραντη Ελλάδα, έπεσε νεώτατος, χτυπημένος ύπουλα από τις δηλητηριώδεις μαγγανείες των εκεί παρεπιδημούντων εβραιοχαλδαίων μάγων.
Αυτό, ωστόσο, είναι μία άλλη ιστορία.-

Περί της ιστορικότητας του βιβλίου της Εβραίας Εσθήρ, συζύγου του Ξέρξη
Αποδείξεις από την ιστορία και την αρχαιολογία.

Ιστορικά και αρχαιολογικά ευρήματα έχουν επιβεβαιώσει και αυτά την αυθεντικότητα του βιβλίου της Εσθήρ. Λίγα μόνο παραδείγματα αρκούν.
Η περιγραφή του τρόπου με τον οποίο τιμούσαν οι Πέρσες κάποιον είναι αυθεντική. (Εσθ 6:8) Το λευκό και το μπλε (ή το ιώδες) ήταν τα βασιλικά περσικά χρώματα. Στο εδάφιο Εσθήρ 8:15 διαβάζουμε ότι ο Μαρδοχαίος φορούσε «βασιλική ενδυμασία από μπλε και λινό ύφασμα» και πορφυροκόκκινο μανδύα.
Η Εσθήρ «στάθηκε στην εσωτερική αυλή της κατοικίας του βασιλιά απέναντι από την κατοικία του βασιλιά, ενώ ο βασιλιάς καθόταν στο βασιλικό του θρόνο μέσα στη βασιλική κατοικία απέναντι από την είσοδο της κατοικίας. Και μόλις ο βασιλιάς είδε την Εσθήρ τη βασίλισσα να στέκεται στην αυλή, αυτή κέρδισε εύνοια στα μάτια του». (Εσθ 5:1, 2)
Οι ανασκαφές έχουν αποκαλύψει ότι η περιγραφή είναι ακριβής σε όλες τις λεπτομέρειες. Ένας διάδρομος οδηγούσε από την Κατοικία των Γυναικών προς την εσωτερική αυλή, και παραπλεύρως της αυλής απέναντι από το διάδρομο ήταν η αίθουσα του θρόνου στο ανάκτορο. Ο θρόνος ήταν τοποθετημένος στη μέση του απέναντι τοίχου, και από αυτή την πλεονεκτική θέση ο βασιλιάς μπορούσε να δε ι πέρα από το παραπέτασμα που μεσολαβούσε και έτσι να διακρίνει τη βασίλισσα που περίμενε ακρόαση. Και άλλες λεπτομέρειες στο βιβλίο δείχνουν καλή γνώση του ανακτόρου από μέρους του συγγραφέα. Είναι φανερό ότι οι όποιες αντιρρήσεις προβάλλονται σε βάρος του βιβλίου, με τον ισχυρισμό ότι στερείται ιστορικότητας και ακρίβειας όσον αφορά την περσική εθιμοτυπία, είναι αβάσιμες.
Ισχυρότατη απόδειξη για την αυθεντικότητα του βιβλίου αποτελεί  Η  ΓΙΟΡΤΗ  ΤΩΝ  ΠΟΥΡΙΜ
ή αλλιώς η γιορτή των Κλήρων, η οποία τηρείται από τους Εβραίους ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ και κατά την οποία διαβάζεται στις συναγωγές τους ολόκληρο το βιβλίο. Μια σφηνοειδής επιγραφή, προφανώς από τη Βορσίππα, λέγεται ότι αναφέρεται σε έναν Πέρση αξιωματούχο ονόματι MARDUKA (Μαρδοχαίος;) ο οποίος βρισκόταν στα Σούσα προς το τέλος της βασιλείας του Δαρείου Α΄ και ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΞΕΡΞΗ Α΄.
Περιοδικό για την Επιστημονική Γνώση της Παλαιάς Διαθήκης (Zeitschrift für die alttestamentliche Wissenschaft), 1940/41, Τόμ. 58, σ. 243, 244· 1942/43, Τόμ. 59, σ. 219.Important evidence for the refutation of the mythological and fictional interpretations of Esther was supplied several years ago by the surprising announcement that an undated cuneiform text had been discovered there was a reference to a certain Mordecai (Mardukâ), who had lived during the Persian period. This man apparently was a high official in the royal court at Susa during the reign of Xerxes I, and he possibly functioned in this capacity even prior to the third year of the rule of that king. There is also the additional possibility that this individual may even have served in some capacity under Darius I (522-486 B.C.), the predecessor of Xerxes I. This text goes far towards establishing the historicity of the book of Esther, and gives ground for the expectation that further discoveries may yet throw light upon the identity of Vashti and Amestris.
Even those who would dismiss the composition as being nothing more than an historical novel, assuming, of course, that historical novels as such were being written in the Persian or early Greek periods, have been compelled to concede that the author manifested an intimate knowledge of the royal palace of Shushan (Susa).
…Clearly the author of Esther had more than a passing acquaintance with the topography of Susa as one of the three royal cities of the Achaemenid regime.

Η  ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΗ  ΗΜΕΡΑ  ΣΤΗΝ  ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ  ΙΣΤΟΡΙΑ                       

22  Σεπτεμβρίου  480  π.Χ.

Η ΜΑΧΗ  ΤΗΣ  ΙΜΕΡΑΣ  ΚΑΙ  Η  ΝΑΥΜΑΧΙΑ  ΤΗΣ  ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ 

         

ΤΗΝ  22α  ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ  480  Π.Χ.  Ο  ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ  ΛΑΟΣ  ΣΥΝΤΡΙΒΕΙ  ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ  ΤΟΥΣ ΠΕΡΣΕΣ,  ΤΟΥΣ  ΚΑΡΧΗΔΟΝΙΟΥΣ  ΚΑΙ  ΤΟΥΣ  ΟΠΙΣΘΕΝ  ΑΥΤΩΝ  ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΟΥΣ  ΑΦΑΝΕΙΣ  ΕΒΡΑΙΟΥΣ  ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΕΣ  ΤΟΥΣ

 ΠΩΣ  ΝΑΥΑΓΗΣΕ  ΤΟ  ΕΒΡΑΪΚΟ  ΣΧΕΔΙΟ  ΠΟΥ  ΣΧΕΔΙΑΣΕ  ΤΟ  520  Π.Χ.  Ο  «ΠΡΟΦΗΤΗΣ»  ΖΑΧΑΡΙΑΣ  ΓΙΑ  ΝΑ  ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ  ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ  ΛΑΟ  ΚΑΙ  ΤΗΝ  ΕΥΡΩΠΗ.

  

      Ο βασιλιάς της Περσικής αυτοκρατορίας Δαρείος ο Α΄ απεβίωσε το έτος  486  π.Χ.  χωρίς να κατορθώσει να υλοποιήσει το σχέδιό του,  (το  σχέδιο  ήταν  επεξεργασία  του  «προφήτη»  Ζαχαρία – βλέπε:  βιβλίο  Ζαχαρία  9.13),  που  ήταν η καταστροφή  των Αθηνών και της υπόλοιπης  Ελλάδος.   Δύο φορές τα όνειρά του μετετράπηκαν σε εφιάλτες, όταν στην χερσόνησο του Άθωνα  και στον Μαραθώνα, καταστράφησαν οι δυνάμεις του και οι στρατηγοί του επέστρεψαν στην Περσία ντροπιασμένοι.

      Με την άνοδο στον περσικό θρόνο του Ξέρξη  του  Α’, γιού του Δαρείου και της Άτοσσας, το σχέδιο για  υποδούλωση της Ελλάδας ατόνησε, διότι ο Ξέρξης δεν είχε καμία διάθεση να εκστρατεύσει κατά της Ελλάδας, αλλά προετοίμαζε τον στρατό του, γιά να επιχειρήσει την κατάληψη της Αιγύπτου.

   Όμως η επιρροή των ΕΒΡΑΙΩΝ στην αυλή των Περσών, δεν άργησε να διαφοροποιήσει τα επεκτατικά σχέδια του νέου Μονάρχη. Αυτή η επιρροή, έφθανε στον βασιλικό θρόνο, μέσω  δύο  ανθρώπων:  α.  του  πρωθυπουργού  της  περσικής  αυτοκρατορίας,  του  ιουδαίου  Μαρδοχαίου  και  β. του Μαρδονίου, υιού του Γωβρύα και εξαδέλφου του΄Ξέρξη από την αδελφή του πατέρα του.

     Την  επεξεργασία  του  σχεδίου  την  είχε  κάνει  ο  ιουδαίος  «προφήτης»  Ζαχαρίας  ήδη  από  το  520  π.Χ.  σαράντα  χρόνια  πριν. « Θα εξεγείρω τα τέκνα της ΣΙΩΝ κατά των τέκνων των ΕΛΛΗΝΩΝ. θα πέσουμε πάνω τους σαν κεραυνός, θα πορευθούμε απειλητικά εναντίον τους και ΘΑ ΘΑΨΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΠΕΤΡΕΣ» «Παλαιά Διαθήκη» Βιβλίο Ζαχαρίας 9.13-15.
Την δήλωση αυτή – «να θάψουμε κάτω από πέτρες όλους τους έλληνες» – την έκανε ο Εβραίος Ζαχαρίας το 520 π.Χ. δηλαδή ένα χρόνο μετά την άνοδο στον περσικό θρόνο του φιλοεβραίου και ανθέλληνα Δαρείου και έκτοτε ήταν το επίσημο δόγμα της πολιτικής της Περσίας.

      Η εκστρατεία  αυτή των περσών θα είχε σαν στόχο την κατάληψη της Ελλάδος και της Μεγάλης Ελλάδος, της Κάτω Ιταλίας και Σικελίας, ώστε αφ’ ενός μεν το Ελληνικό Γένος των βορείων ακτών της Μεσογείου να καταστραφεί ολοσχερώς και να καταντήσει  υποτελές στην Περσική αυτοκρατορία, αφ’ ετέρου δε να ανοίξει ο δρόμος, γιά την προώθηση των Περσικών και εβραιοφοινικικών δυνάμεων στο εσωτερικό της Ευρώπης, αφού θα είχε καταλυθεί η δύναμη των Ελλήνων, η οποία αποτελούσε την ασπίδα προστασίας του μαλακού υπογαστρίου της Ευρώπης στην Μεσόγειο!

     Την επιρροή αυτή, πολύ γλαφυρά μας μεταφέρει ο Ηρόδοτος στο Ζ΄βιβλίο της Ιστορίας του (Πολύμνια), αναφέροντας όλη την επιχειρηματολογία του Μαρδονίου προς τον Ξέρξη, γιά να τον πείσει να εφαρμόσει αυτό το σχέδιο.

     Μάταια εχέφρονες Πέρσες αξιωματούχοι, όπως ο συνετός  Αρτάβανος, θείος του Ξέρξη, προσπάθησαν να αντιστρατευτούν τον Μαρδόνιο και να αποτρέψουν τον Ξέρξη από αυτό το τόλμημα. Η απόφαση του Ξέρξη ήταν ήδη ειλημμένη:

      Η πολεμική μηχανή των Περσών και των Φοινίκων θα επιτίθετο  ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ στις δύο πλευρές της Ελληνικής επικράτειας. Οι μεν Πέρσες θα ανελάμβαναν την υποταγή της Ηπειρωτικής Ελλάδος και των νήσων της, οι δε  Εβραιοκαρχηδόνιοι, είχαν σαν αποστολή την κατάληψη της Σικελίας και της Κάτω Ιταλίας.

    (Πρέπει  να  προσέξουμε  το  «ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΟ»: Σίγουρα θα  έγιναν  φοβερές  υπόγειες  διαπραγματεύσεις  (μέσω  ποίων άραγε;), για  τις  οποίες  δεν  γνωρίζουμε  τίποτε. Όταν ο  Ξέρξης  επιτέθηκε  στην  Ελλάδα  έσερνε  πίσω  του  47  λαούς  της  περσικής αυτοκρατορίας,  τους  οποίους  αναφέρει  έναν – έναν  ο  Ηρόδοτος.  Περιέργως  ένας  λαός  στο κείμενο  του  Ηροδότου  σβήστηκε, (από  ποιούς;)  πιθανόν, την  περίοδο  των  ρωμαϊκών  χρόνων.  (Παπαρηγόπουλος,  Ιστορία  του  Ελλ. ΄Εθνους) .  Ποιός  άραγε  λαός  της  περσικής  αυτοκρατορίας  λείπει  από  το  κείμενο  του  Ηροδότου;  Μήπως  ο λαός  στον  οποίο  ανήκε  η Εσθήρ,  η  γυναίκα  του  Ξέρξη  και ο  πρωθυπουργός  του ο  Μαρδοχαίος;)

Γιά την  ΚΟΙΝΗ αυτή επιχείρηση και συμμαχία Περσών και Καρχηδονίων, ο ιστορικός Διόδωρος ο Σικελιώτης,  αιώνες  μετά,   στο 11ο  βιβλίο του έργου του «Ιστορική Βιβλιοθήκη» γράφει τα ακόλουθα:

«Ο Ξέρξης  βουλόμενος  πάντας  τους Έλληνας, αναστάτους  ποιήσαι, διεπρεσβεύσατο  προς  Καρχηδονίους,  περί  KOINOΠΡΑΓΙΑΣ  και συνέθετο  προς  αυτούς,  ώστε  αυτόν  μεν  επί  τους  την  Ελλάδα κατοικούντας  Έλληνας  στρατεύειν,  Καρχηδονίους  δε  ΤΟΙΣ  ΑΥΤΟΙΣ  ΧΡΟΝΟΙΣ  μεγάλας  παρασκευάσασθαι  δυνάμεις  και  καταπολεμήσαι των  Ελλήνων  τους  περί  Σικελίαν  και  Ιταλίαν  οικούντας….»

 ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

«Ο Ξέρξης επιθυμώντας ΝΑ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΕΙ  ΟΛΟΥΣ  ΤΟΥΣ  ΕΛΛΗΝΕΣ, έστειλε πρέσβεις προς τους Καρχηδονίους να ΣΥΝΑΨΟΥΝ  ΣΥΜΜΑΧΙΑ  και συμφώνησε μαζί τους,  ώστε  αυτός μεν να εκστρατεύσει εναντίων των  Ελλήνων  της  Ελλάδας,   οι δε Καρχηδόνιοι ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, αφού συγκεντρώσουν  μεγάλη δύναμη, να υποτάξουν τους Έλληνες της  Σικελίας και της Ιταλίας…..»

 Η επιθυμία του Ξέρξη να προχωρήσει με τον στρατόν του και στο εσωτερικό της Ευρώπης, μετά την κατάληψη της Ελλάδος, αποδεικνύεται και από την συγκέντρωση των τεραστίων μαχίμων δυνάμεών του, οι οποίες υπερέβαιναν το ένα εκατομμύριο άνδρες! Μεγάλο μέρος αυτών των δυνάμεων θα χρησιμοποιούσε, ως στρατεύματα κατοχής των υποδουλωμένων πόλεων και χωρών, εν όσω εκείνος προχωρούσε στην υποταγή όλης της Ευρώπης.

Και βέβαια είναι γνωστή η τύχη του Ξέρξη, αλλά και του Μαρδονίου και του τεραστίου στρατεύματός του, όταν μέσα σε δύο έτη (480 και 479), απώλεσε και την δύναμη και τις κτήσεις επί Ελληνικού εδάφους, αλλά και την υπερηφάνειά του, συγκρουόμενος με τους Έλληνες στις Θερμοπύλες, στο Αρτεμίσιον, στην Σαλαμίνα, στις Πλαταιές και στην Μυκάλη.

Όμως ας παρακολουθήσουμε τι συνέβη στο άλλο σκέλος της επίθεσης κατά του Ελληνισμού, το οποίον είχαν αναλάβει να φέρουν εις πέρας  οι   ΕΒΡΑΙΟΚΑΡΧΗΔΟΝΙΟΙ.

      Μετά την σύναψη της συμμαχίας με τους Πέρσες,  το  483  π.Χ.   οι εβραιοκαρχηδόνιοι  άρχισαν  μεθοδικά  να  στρατολογούν  πολλούς μισθοφόρους από την Ιταλία, την Λιγυρία, την Γαλατία και την Ιβηρία και επεστράτευσαν τους υπηκόους των Καρχηδονίους και Λίβυες.

      ΤΡΙΑ  ΧΡΟΝΙΑ  (από  το  483 μέχρι  το 480  π.Χ.)  προπαρεσκεύαζαν τις δυνάμεις τους και στο διάστημα αυτό, συγκέντρωσαν πάνω από 300.000 στρατό, και στόλο αποτελούμενο από 200 πολεμικά και 1.000 μεταγωγικά πλοία.

      Στρατηγός των εβραιοκαρχηδονίων, εξελέγη ο Αμίλκας, ο οποίος αφού επιβίβασε το στράτευμά του στα πλοία, απέπλευσεν από την Καρχηδόνα το καλοκαίρι   του  480.   Διασχίζοντας όμως το Λιβυκόν πέλαγος, συνάντησε ισχυρή τρικυμία, η οποία του κατέστρεψε πολλά από τα μεταγωγικά του πλοία και ένα σημαντικό μέρος του ιππικού και των αρμάτων του.

Προσορμίσθηκε στο ελληνικό  λιμάνι της Πανόρμου (σημερινό Παλέρμο) και διά τρείς ημέρες ξεκούραζε και ετοίμαζε το στρατό του και διόρθωνε τις ζημιές, τις οποίες είχαν υποστεί τα πλοία του από την τρικυμία. Κατόπιν παραλαμβάνοντας το στράτευμα, βάδισε ανατολικά, εναντίον της πόλεως της Ιμέρας, της πρώτης πόλεως στην βόρεια ακτή της  Σικελίας, η οποία συμμετείχε στον ΕΛΛΗΝΙΚΟ  ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, μαζί με τις  Συρακούσες και τον Ακράγαντα, ενώ στον ΕΒΡΑΙΟΚΑΡΧΗΔΟΝΙΑΚΟ  ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ  είχαν αναγκασθεί  να  συμμετέχουν  οι  Ελληνικές πόλεις του Σελινούντος, της  Πανόρμου, της  Ζάγκλης  και του Ρηγίου.

Ο στόλος του, παρακολουθούσε την πορεία του στρατεύματος, πλέοντας παράλληλα στην ακτή. Όταν έφθασε κοντά στην πόλη της Ιμέρας εγκαθίδρυσε δύο στρατόπεδα στα δυτικά της: Ένα γιά το πεζικό του και ένα για τις ναυτικές του δυνάμεις. Τα στρατόπεδα αυτά τα οχύρωσε με τείχη και αναχώματα και τα συνένωσε με οχυρωματικά έργα, ώστε να αποκλειστεί η πόλη από τα δυτικά. Αφού ετοιμάστηκαν τα στρατόπεδα, μετέφερε σ’ αυτά με τον στόλο του, σιτάρι  και εφόδια από την Λιβύη και την Σαρδηνία και άρχισε τις πολεμικές επιχειρήσεις καταλήψεως της Ιμέρας.

Την πόλη υποστήριζε η φρουρά της, με αρχηγό τον Θήρωνα, τύραννο του Ακράγαντος. Οι πρώτες συμπλοκές όμως, οι οποίες έγιναν εκτός των τειχών της πόλεως, απέβησαν εις βάρος των Ελλήνων, κι έτσι ο Θήρων έστειλε και ζήτησε βοήθεια από τον Γέλωνα, τον τύραννο των Συρακουσών.

    Ο Γέλων, συνετός και ικανότατος στρατηγός, έχοντας τις δυνάμεις του σε ετοιμότητα, ξεκίνησε γρήγορα με  50.000 πεζούς  και 5.000 ιππείς και σε λίγες ημέρες βρέθηκε κοντά στην πόλη της Ιμέρας. Αφού στρατοπέδευσε στα περίχωρά της και οχύρωσε το στρατόπεδό του με βαθειά τάφρο και χαράκωμα εξαπέστειλε τους ιππείς του εναντίον των δυνάμεων του Αμίλκα, οι οποίες λεηλατούσαν την ύπαιθρο χώρα της Ιμέρας. Αιφνιδιάζοντας τα διασκορπισμένα και ασχολούμενα με την λεηλασία τμήματα του εχθρού, οι ιππείς του Γέλωνος, σκότωσαν πολλούς και συνέλαβαν 10.000 αιχμαλώτους. Όταν τους οδήγησαν στην πόλη, έδωσαν μεγάλο θάρρος στους πολιορκούμενους, οι οποίοι απέφραξαν πάλι τις πύλες του τείχους, τις οποίες είχε κτίσει ο Θήρων, διά καλύτερη προστασία από τις επιθέσεις του εχθρού.

Επειδή όμως η δύναμη των εβραιοκαρχηδονίων παρέμενε μεγάλη και ισχυρή και συνεχώς τροφοδοτούνταν διά θαλάσσης, ο Γέλων με την στρατηγική του δεινότητα, δεν παρεσύρθη, αλλά καιροφυλακτούσε την ευκαιρία, η οποία θα του επέτρεπε να καταστρέψει τους βαρβάρους, χωρίς να διατρέξει η δική του δύναμη τον κίνδυνο  ήττας. Σχεδίαζε να βρεί τον τρόπο γιά να κάψει τον εχθρικό στόλο και να αποκόψει τις δυνάμεις των Καρχηδονίων στην Σικελία, χωρίς τον διά θαλάσσης ανεφοδιασμό τους.

    Στο σχέδιό του αυτό βρέθηκε σύμμαχος η θεά τύχη! Κάποιοι ιππείς του, από αυτούς που διενεργούσαν αιφνιδιαστικές επιθέσεις σε βαρβαρικά τμήματα, τα οποία λεηλατούσαν την ύπαιθρο, συνέλαβαν αιχμάλωτο έναν ταχυδρόμο και τον οδήγησαν στον Γέλωνα. Ο ταχυδρόμος έφερε μαζί του γράμματα των Σελινουντίων προς τον Αμίλκα, στα οποία του κοινοποιούσαν ότι το ιππικό, το οποίο τους είχε ζητήσει να του στείλουν, θα έφθανε στο βαρβαρικό στρατόπεδο την επομένη ημέρα, την οποία τους είχε προκαθορίσει, και κατά την οποία, ο Αμίλκας θα βρίσκονταν, όπως τους είχε πει, στο ναυτικό του στρατόπεδο, ασχολούμενος με την προετοιμασία μιάς θυσίας προς τον Ποσειδώνα, την οποίαν θα τελούσε.

   Μην αφήνοντας αυτήν την ευκαιρία να περάσει ανεκμετάλλευτη, ο Γέλων έστειλε αμέσως ένα μεγάλο τμήμα του ιππικού του να περιέλθει, κρυφά από τον εχθρό, σε γειτονικά μέρη, και το χάραμα της επομένης ημέρας να κατευθυνθούν προς το εχθρικό ναυτικό στρατόπεδο, προσποιούμενοι τους Σελινούντιους συμμάχους των Καρχηδονίων. Εκεί, αφού μπουν μέσα στο ξύλινο τείχος του στρατοπέδου, τους διέταξε να επιχειρήσουν την εξόντωση του Αμίλκα και το κάψιμο των πλοίων.

Επίσης έστειλε και σκοπούς στους λόφους πάνω από την πόλη, διατάζοντάς τους να τον ειδοποιήσουν με σήματα, όταν δούν τους ιππείς να μπαίνουν μέσα στο τείχος του εχθρικού ναυτικού στρατοπέδου. Αφού έδωσε αυτές τις εντολές ο Γέλων, συγκέντρωσε τις δυνάμεις του και ανέμενε το σήμα των σκοπών από τους λόφους.

Με το ξημέρωμα της άλλης ημέρας, οι ιππείς του Γέλωνα, προσποιούμενοι τους Σελινούντιους, πλησίασαν το ναυτικό στρατόπεδο των βαρβάρων και ξεγελώντας τους φρουρούς εισήλθαν στο ξύλινο τείχος. Πριν προλάβει κανείς από τους  εβραιοκαρχηδόνιους  να καταλάβει τι συνέβαινε, όρμησαν επάνω τους και επάνω στον Αμίλκα, ο οποίος με τους αξιωματούχους του ετοίμαζε την θυσία, και τον σκότωσαν ρίχνοντάς τον επάνω στην αναμμένη πυρά του βωμού. Στην συνέχεια, χωρίς αντίσταση, πυρπόλησαν τον προσαραγμένο στόλο των  εβραιοκαρχηδονίων.

Ο Γέλων, ειδοποιημένος από το σήμα των σκοπών, βάδισε γρήγορα με όλη την δύναμή του εναντίον του στρατοπέδου των πεζικών δυνάμεων του εχθρού.

Οι  εβραιοκαρχηδόνιοι εξήλθαν του στρατοπέδου τους γιά να αντιμετωπίσουν τους Έλληνες και η μάχη η οποία συνήφθη ήταν αιματηρή και στην αρχή αμφίρροπη, επειδή οι δυνάμεις του εχθρού ήταν κατά πολύ μεγαλύτερες των Ελληνικών. Όταν όμως στον ουρανό φάνηκε ο καπνός των καιομένων πλοίων, οι εβραιοκαρχηδόνιοι λύγισαν, ενώ οι Έλληνες οπλίσθηκαν με υπερβολικό θάρρος.

Το αποτέλεσμα ήταν Η  ΣΥΝΤΡΙΒΗ  των Καρχηδονίων, από την Ελληνική παράταξη.

Επειδή ο Γέλων είχε δώσει εντολή να μην συλλαμβάνουν αιχμαλώτους  οι Έλληνες, επηκολούθησε μία φοβερή σφαγή. Περισσότεροι από 150.000 εβραιοκαρχηδόνιοι  και οι  μισθοφόροι τους σκοτώθηκαν και όσοι κατάφεραν να σωθούν συγκεντρώθηκαν σε ένα μέρος οχυρό, κοντά στο πεδίον της μάχης. Όμως πιεζόμενοι από τους Έλληνες και υποφέροντας από την έλλειψη νερού, αναγκάστηκαν και αυτοί να παραδοθούν.

          Η περίλαμπρη αυτή νίκη των Ελλήνων οφείλεται τόσον στο Ελληνικό ακμαίο ηθικό, όσο και στο στρατηγικό σχέδιο του Γέλωνος, ο οποίος έκτοτε απέκτησε μεγάλη δόξα και φήμη, όχι μόνον στους Σικελιώτες, αλλά και σε όλους τους Έλληνες. Και ήταν τόσο μεγάλη η νίκη των Ελλήνων στην Ιμέρα, ώστε όπως λέει χαρακτηριστικά ο Διόδωρος ο Σικελιώτης,   ΟΥΤΕ  ΕΝΑΣ  ΑΠΟ  ΤΟΝ  ΣΤΡΑΤΟ  ΤΩΝ  ΕΒΡΑΙΟΚΑΡΧΗΔΟΝΙΩΝ  ΔΕΝ  ΓΛΥΤΩΣΕ  γιά να μεταφέρει την είδηση της ήττας στην Καρχηδόνα! Από την περίφημη στρατιά του Αμίλκα, μόνον ένα μικρό πλοιάριο με ελάχιστους ναύτες κατάφερε, ύστερα από πολύ καιρό, να φθάσει στην Καρχηδόνα, φέρνοντας την σύντομη είδηση: «Χάθηκαν όλοι, όσοι  εξεστράτευσαν  στην  Σικελία»!

Συνέπεσε δε, όπως εξιστορεί ο Ηρόδοτος στο Ζ΄ βιβλίο (Πολύμνια 166) της Ιστορίας του, η ημέρα της μάχης της Ιμέρας να είναι

Η  ΙΔΙΑ  ΜΕ  ΤΗΝ  ΗΜΕΡΑ  ΤΗΣ  ΝΑΥΜΑΧΙΑΣ  ΤΗΣ  ΣΑΛΑΜΙΝΟΣ  δηλαδή  η  22α  Σεπτεμβρίου  του  480  π.Χ. 

              Έτσι την ίδια ημέρα ναυάγησαν τα σχέδια των συνασπισμένων βαρβάρων  ΕΒΡΑΙΟΠΕΡΣΩΝ  και ΕΒΡΑΙΟΚΑΡΧΗΔΟΝΙΩΝ, γιά την κατάληψη της Ελλάδος και της Μεγάλης Ελλάδος, καθώς και η σχεδιαζόμενη εισβολή τους  από εκεί στο εσωτερικό της  Ευρώπης. 

Το τελευταίο  θα πρέπει να μην το  ξεχνούν οι λαοί της Ευρώπης, οι οποίοι, εκτός του πολιτισμού και του πνευματικού φωτός, τα οποία  τους  δόθησαν  άνευ  ανταμοιβής από τους Έλληνες, οφείλουν σε αυτούς  και  στο αίμα  το οποίον αυτοί έχυσαν, ακόμη και την ίδια τους την  ελευθερία.-

Σημείωση: Το  90%  των  δεδομένων  της  μελέτης  είναι  εργασία  άλλων  ιστορικών.  Εγώ  έκανα  ορισμένες  προσθήκες,  τροποποιήσεις  και  συρραφές  για  να  γίνει  πιο συνεκτικό  το  κείμενο. Ζ.  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ